Autor: Święta Hildegarda z Bingen (1098–1179), opatka benedyktyńska i doktor Kościoła

Wszystkie cnoty mają różne funkcje, ale jeden cel: szczęśliwość. Cnoty następują jedna po drugiej w kształtowaniu prawości. Wszystkie te cnoty mają na celu poznanie Boga (poznanie wewnętrzne i intymne); dążą do tego poznania i pomagają człowiekowi w jego duchowych i cielesnych potrzebach. Kiedy bojaźń Pańska inspiruje człowieka, zaczyna on czcić swego Boga i rozwija się w mądrości, czyniąc dobre i sprawiedliwe uczynki.

Ufność człowieka w Bogu wzrusza go swoją stałością, ponieważ o ile ma stałą ufność w Bogu, nieustannie wznosi do Niego swoje myśli: to dzięki ich stałości duchy wiernych nabierają siły. […] Pewna wiara przyciąga do siebie wszystkie cnoty i powoduje, że wino (Duch) płynie do naczynia (serca), które służy jako napój dla ludzi. Dlatego wierzący radują się, ufni w nadzieję życia wiecznego. Ich standardem są dobre uczynki, których dokonali.

Pragnąc Boskiej sprawiedliwości, wysysają świętość z jej łona i nigdy nie mogą być nasyceni, jeśli nie rozkoszują się nieustannie kontemplacją Boga, ponieważ świętość przewyższa ludzkie zrozumienie. Kiedy człowiek przyjmuje prawość i stara się żyć zgodnie z jej prawdą, zapomina o sobie, smakuje i pije cnoty, które go wzmacniają, jak wino, które wypełnia żyły pijącego, ale nigdy nie grozi mu, że stanie się niewolnikiem nadmiaru, jak człowiek pijany winem, który jest poza sobą i nie zwraca już uwagi na to, co robi. Ludzie wiary kochają bowiem Boga, a ta miłość nie zna znużenia; jest wytrwałością w błogości.

Źródło: Księga dzieł Bożych, rozdz. 6 (© Evangelizo.org)