Day: 24.03.2024

Autor: Św. Teodor Studyta (759–826), mnich z Konstantynopola

Tak więc dotarliśmy do wielkiego i świętego tygodnia, w którym wypełniają się cierpienia Chrystusa, i po raz kolejny uczymy się, w czym, jak często, kiedy i do jakiego stopnia Pan chwały (1 Kor 2, 8 ), nasz Bóg i Stwórca, uniżył się dla nas. Prawda jest taka, że wszyscy jesteśmy oświeceni, gdy ponownie to wszystko zgłębiamy.

Bo która kamienna dusza nie jest ogarnięta współczuciem i nie kłania się, gdy słyszy, że Pan został wydany przez ucznia w ręce bezbożnych (por. Dz 2, 23)? Został związany rękami żołnierzy i postawiony przed trybunałem. Skazany – On, Prawda, został nazwany oszustem i szarlatanem (por. Mt 27, 63). On, Zbawiciel wszystkich, został uderzony w twarz i zniósł to; został opluty i nie bronił się; w szyderstwie został ukoronowany cierniem i nie rozniósł w proch tych, którzy odważyli się na te zniewagi; został odziany w purpurową szatę jak król i jak przestępca pobity pięściami. W końcu został ukrzyżowany, przebity włócznią. Zakosztował śmierci, Ten, który jest życiem wszystkich. I od razu zmartwychwstał, podnosząc nas z naszej degradacji i stawiając nas ponownie na nogi dla niezachwianej nieśmiertelności.

[…] Co mamy Ci oddać, Panie, gdyż w swojej niewyczerpanej dobroci uznałeś nas za tak wartościowych, że daleki od wzgardzenia swoim zagubionym stworzeniem, przyszedłeś nas zbawić poprzez skrajne, niewypowiedziane uniżenie? Ty uczyniłeś nas silnymi i nas zbawiłeś. Z naszych grzesznych i niegodnych ust składamy Ci wszelkie uwielbienie i dziękczynienie, do jakiego jesteśmy zdolni. Jesteśmy zachęcani do naśladowania tego przykładu, do dostosowywania się do niego w rzeczach wielkich i ważnych, a także do brania go za wzór w rzeczach małych i służebnych. Jest to bowiem godne dziękczynienie.

Źródło: Katecheza nr 53 (Wielkie katechezy)

Autor: Św. Bonawentura (1227-1274), franciszkanin, doktor Kościoła

Dobry Jezus, źródło wszelkiego miłosierdzia, aby okazać nam łagodność swojej wyjątkowej dobroci, zapłakał gorzko nad naszą nędzą nie raz, a wiele razy. Pierwszy raz płakał nad Łazarzem, później nad miastem. Na krzyżu jego miłosierne oczy wylały potoki łez, dla odkupienia naszych grzechów. […] O serce zatwardziałe, […] oto twój lekarz we łzach, który „okrywa się smutkiem jak po synu jedynym” (Jr 6,26). […]

Po wskrzeszeniu Łazarza, po tym, jak flakonik pachnącego olejku został wylany na głowę Jezusa, a także po tym, jak rozniosła się wieść o Jezusie pośród ludu, przewidując, że lud wyjdzie Mu na spotkanie, Jezus dosiada oślicy, aby dać godny podziwu przykład pokory pośród oklasków zbiegających się ludzi. Ale chociaż rzesze rzucały ścięte gałązki, rozciągały płaszcze na jego drodze i wyśpiewywały pieśń pochwalną, On nie zapomniał o ich nędzy i sam zaczął lamentować nad zniszczeniem ich miasta.

Powstań więc, sługo Pański, aby kontemplować, jak jedna z córek jerozolimskich, „króla twego Salomona” (Pnp 3,11) wśród zaszczytów, które oddaje mu z czcią Matka Synagoga, w tej tajemnicy rodzącego się Kościoła. Towarzysz wiernie Mistrzowi nieba i ziemi, zasiadającemu na grzbiecie oślicy. Towarzysz mu z gałązkami oliwnymi i palmowymi twoich dzieł pobożności i triumfu cnót.

Źródło: Drzewo Życia