Day: 13.03.2024
Mówił Syjon: «Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał ». «Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie!» Iz 49, 14-15
Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie pod sąd, lecz ze śmierci przeszedł do życia. J 5,24
Na wszystkich kontynentach z głębin ludzkiego cierpienia zdaje się wznosić wołanie o miłosierdzie. Tam, gdzie panuje nienawiść i chęć odwetu, gdzie wojna przynosi ból i śmierć niewinnych, potrzeba łaski miłosierdzia, które koi ludzkie umysły i serca, i rodzi pokój. św. Jan Paweł II
Wiele osób proszących mnie o modlitwę ma bardzo niską samoocenę. Wielu z nas być może wmawiano przez lata, że nic nie znaczymy, że jesteśmy nikim, że nasze pochodzenie, umiejętności, wykształcenie, uroda, nie da nam godnego startu i możliwości zaistnienia w wielkim świecie.
Ze mną też tak trochę było 🤭 Kiedy jednak odkryłam TĘ OBIETNICĘ, o której Prorok Izajasz dzisiaj przypomina, kiedy całe moje serce, całe jestestwo zadrżało na myśl o potędze miłości, jaką MIŁOŚĆ pragnie ofiarować tym, co zechcą żyć zgodnie z przymierzem zawartym przed wiekami z ludem wybranym – nic już nie jest tak, jak było dotąd 😊, a ja wciąż odrywam nowe oblicza Tej Miłości i to jak baaaaardzo jestem kochana!
Każdy z nas jest wybrany, każdy jest powołany i każdy jest umiłowany – to jest bezsprzeczna prawda. Teraz od nas zależy jak wykorzystamy to nasze powołanie, co zrobimy z talentami i zdolnościami jakimi nasz Bóg nas obdarował, i jak podzielimy się miłością, która dana nam za darmo, pragnie być dalej dzielona.
Miłość to relacja. To nie tylko piękne słówka, ale przede wszystkim konkretne czyny.
Nasz Bóg nigdy nie zapomni o żadnym swoim dziecku, choć tak wielu dawno już o Nim zapomniało, choć tak wielu wciąż się od Niego oddala, wyrzeka się Go, zaprzecza Jego istnieniu…
Ach… Świecie nasz – błyszczący, zblazowany, zdemoralizowany, zakłamany i wyzuty z wszelkich norm moralnych – DOKĄD ZMIERZASZ?!
Słyszymy ostatnio o coraz liczniejszych aktach apostazji. I choć zerwanie więzi z Kościołem Katolickim nie musi oznaczać zerwania więzi ze Stwórcą, to jednak grzech ciężki skutecznie odcina od Źródła Miłości i zupełnie deformuje prawdziwe oblicze Miłosiernego Ojca.
Wybacz nam Dobry Boże! Wybacz nam Jezu! Ty jesteś WIERNY, choć tak bardzo cierpisz…
Ożywiaj nas Panie, mocą Twojego Ducha i nie pozwól oddalać się zbytnio od Ciebie, byśmy wciąż mogli powracać i obmywać się w zdroju Twojego miłosierdzia i łaski.
Kocham Cię mój Boże! I póki starczy mi sił, będę mówić jak wielkie rzeczy mi uczyniłeś, nie dlatego, że ja jestem dobra, lecz dlatego, że TY JESTEŚ DOBRY!
“Miłością jest nasz Bóg, więc nie bój się zaufaj Mu. On nas nie zawiedzie, ON NAS NIE ZAWIEDZIE!”
Spokojnego dnia, pełnego BOŻEJ MIŁOŚCI ❤️+
Autor: Bł. Maria Eugeniusz od Dzieciątka Jezus (1894–1967) karmelita, założyciel Instytutu Notre–Dame de Vie
Posłuszeństwo jest cnotą, która jednoczy człowieka z Bogiem, poddając go woli Bożej, objawiającej się przez samego Boga lub jego przedstawicieli. Mówi się, że cnota ta jest niemal teologalna. W rzeczywistości jest ona związana z cnotą sprawiedliwości, która sprawia, że oddajemy Bogu to, co mu się należy. Bóg ma suwerenne prawa nad nami, którzy jesteśmy jego stworzeniami. Poddanie się Jego dobrej woli i wykonanie we wszystkich szczegółach misji, którą nam powierzył, jest obowiązkiem nałożonym na nas przez Jego absolutną suwerenność.
Ponadto plan, o którego realizację nas prosi, jest nieskończenie mądry. Musi on zapewnić zarówno chwałę Boga, jak i nasze szczęście. We wszystkim, czego Bóg od nas wymaga, jest tylko to, co najbardziej rozsądne, mądre i zdrowe: ten absolutny Pan sprawuje swoją władzę jedynie dla naszego dobra i z poszanowaniem naszej wolności. Mądrość Bożych zamierzeń, jak również Jego suwerenna władza, są więc podstawą naszego posłuszeństwa. […]
To dzięki posłuszeństwu człowiek chwyta to światło [praktykę, która wskazuje nam wolę Boga] i wprowadza je do swojego życia. Posłuszeństwo zawsze kroczy w świetle. Narzuca ono podporządkowanie się intelektowi tylko po to, by skłonić go do wyjścia poza jego własne światła, które mogą być tylko ograniczone, by skłonić go do wejścia w wielkie światło Boga. W sposób tajemniczy, ale pewny, wskazuje duszy drogi, które Mądrość dla niej wytyczyła i prowadzi ją w te rejony, które Mądrość ustaliła dla niej jako jej wieczny dom.
Źródło: Posłuszeństwo (© Evangelizo.org)
Autor: Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380), tercjarka dominikańska, doktor Kościoła, współpatronka Europy
O posłuszeństwo, które żeglujesz bez trudu i bez niebezpieczeństwa przybijasz do przystani zbawienia! Upodabniasz się do Słowa. Jednorodzonego Syna mojego: płyniesz w łodzi najświętszego Krzyża, gotowe raczej cierpieć, niż uchybić posłuszeństwu dla Słowa i sprzeniewierzyć się Jego nauce. Z tej nauki uczyniłeś stół, gdzie żywisz się duszami, trwając w miłości bliźniego.
Namaszczone prawdziwą pokorą, nie pragniesz cudzego dobra, poza wolą moją. Jesteś proste, bez żadnego zakrętu; czynisz serce szczerym i oddanym miłości szczodrej, bez obłudy. Jesteś jutrzenką, która zwiastuje światło łaski Bożej. Jesteś słońcem, które ogrzewa, bo bez przerwy gorejesz miłością. Ty każesz rodzić ziemi, przez ciebie wszystkie narządy ciała, wszystkie władze duszy przynoszą owoce, które dają życie jej samej i bliźniemu. Jesteś urocze, bo nigdy niecierpliwość nie mąci twego oblicza; zachowuje ono niezmąconą pogodę i wdzięk męstwa.
Jesteś wielkie niezłomną wytrwałością, tak wielkie, że sięgasz z ziemi do nieba, bo przez ciebie i tylko przez ciebie można je otworzyć. Jesteś perłą ukrytą, nieznaną, deptaną przez świat i samo uniżasz się i poddajesz się stworzeniom (por. Mt 13,44-46). Jednak tak wielka jest twa moc, że nikt nie może ci rozkazywać; wyrwałeś się z śmiertelnej niewoli zmysłowości, która pozbawiła cię twej godności. Zabiwszy tego nieprzyjaciela nienawiścią i pogardą własnej woli, odzyskałeś wolność.
Źródło: O posłuszeństwie, rozdz. CLV (Dialog o Opatrzności Bożej)
O co proszę? O łaskę głębokiej więzi z Ojcem i Jego wolą.
Moją medytację rozpocznę od wzbudzenia głębokiego pragnienia trwania przy Jezusie nękanym przez prześladowców. Ich relacja z Jezusem jest bardzo powierzchowna. Nie potrafią dostrzec w Nim Bożego Syna (ww. 17-18).
Przylgnę do Jezusa i będę Go prosił, aby wprowadził mnie w intymne doświadczenie zażyłej relacji z Ojcem. Wsłucham się w Jego słowa, w których opowiada mi o swojej więzi z Ojcem.
Jezus widzi „Ojca czyniącego” (ww. 19-20). Będę kontemplował Jezusa, który wpatruje się w Ojca. Wszystko, co czyni, przeżywa w głębokim zjednoczeniu z Ojcem. Popatrzę na moją relację z Ojcem. Czego mi w niej najbardziej brakuje? O co chciałbym prosić Jezusa?
„Ojciec bowiem miłuje Syna…” (w. 20). Jezus pragnie, abym przylgnął do Niego całym życiem. Chce dzielić ze mną głębokie doświadczenie miłości Ojca. Poproszę Go, aby rozlał we mnie miłość Ojca, abym doświadczył, że jestem miłowany przez Ojca.
Jezus wskrzesza do życia tak jak Ojciec (w. 21). Codziennie przychodzi do mnie posyłany przez Ojca. Pragnie wskrzeszać we mnie żarliwość, radość, pokój. Zaproszę Go we wszystkie miejsca mego życia, w których nie chce mi się żyć.
„Ojciec przekazał mi władzę” (w. 27). Uświadomię sobie, że Jezus, mój Pan, ma wszelką moc i władzę. Pragnie wejść z całą mocą w moje życie, aby każdego dnia przywracać mnie Ojcu.
„Szukam woli tego, który mnie posłał” (w. 30). Szukanie woli Ojca jest potwierdzeniem rzeczywistej, dziecięcej relacji z Bogiem. Będę dzisiaj częściej modlił się słowami: „Jezu, pomóż mi żyć wolą Ojca”.
ks. Krzysztof Wons SDS/Salwator (niezbędnik katolika)