Day: 18.10.2022

Autor: Anonimowy żywot bizantyjski św. Łukasza (11 wiek)

Kiedy, po porzuceniu ciemności błędu i przylgnięciu do miłości Boga, Paweł dołącza do liczby uczniów, Łukasz wszędzie mu towarzyszy i staje się jego współtowarzyszem podróży (Dz 16,10nn)… Tak dobrze się z nim zgadza, tak jest mu bliski i do tego stopnia dzieli z nim wszelkie łaski, że Paweł, w swoich listach, nazywa Łukasza umiłowanym (Kol 4,14). Od Jerozolimy i jej okolicy, aż do Dalmacji (Rz 15,19) razem z nim głosił Ewangelię. Od Judei aż do Rzymu dzielił z nim te same kajdany, prace, trudy, a nawet zatonięcia. Chciał otrzymać wspólnie z nim tę samą koronę za takie same trudy.

Po tym, jak nabył razem z Pawłem dar przemawiania, zdobył i doprowadził tyle narodów do miłości Boga, Łukasz jawi się jako uczeń kochający i kochany przez Pana, a także jako ewangelista, który napisał Jego świętą historię; ponieważ dawniej szedł za Nauczycielem (Łk 10,1), zebrał świadectwa Jego pierwszych sług (Łk 1,1) i otrzymał natchnienie z wysoka. On jest tym ewangelistą, który przytacza tajemnicę posłańca Gabriela, wysłanego do Dziewicy, aby zwiastować wielką radość całemu światu. To on opowiada jasno narodziny Chrystusa: pokazuje nam noworodka, leżącego w żłobie, opisuje pasterzy i aniołów, głoszących radość… Więcej niż inni apostołowie przytacza naukę, opowiadaną w przypowieściach. I podobnie, jak nam dał poznać zstąpienie Słowa na ziemię, tak nam też opisuje Jego Wniebowstąpienie i powrót do tronu Ojca…

Ale w Łukaszu łaska nie kończy się na tym. Jego język nie ogranicza się do służby Ewangelii. Po zakończeniu cudów Chrystusa opowiada nam także Dzieje Apostolskie… Łukasz jest nie tylko widzem, ale prawdziwie w tym wszystkim uczestniczy. I dlatego szczególnie troszczy się, aby nas o tym pouczyć.

Źródło: 6-7 (© Evangelizo.org)

Autor: Sobór Watykański II

Niczyjej nie uchodzi uwagi, że wśród wszystkich pism Nowego Testamentu, Ewangelie zajmują słusznie miejsce najwybitniejsze. Są bowiem głównym świadectwem życia i nauki Słowa Wcielonego, naszego Zbawiciela. Kościół zawsze i wszędzie utrzymywał i utrzymuje, że cztery Ewangelie są pochodzenia apostolskiego. Co bowiem Apostołowie na polecenie Chrystusa głosili, to później oni sami oraz mężowie apostolscy pod natchnieniem Ducha Świętego na piśmie nam przekazali, jako fundament wiary, mianowicie czteropostaciową Ewangelię według Mateusza, Marka, Łukasza i Jana.

Święta Matka-Kościół silnie i bardzo stanowczo utrzymywał i utrzymuje, że cztery wspomniane Ewangelie, których historyczność bez wahania stwierdza, podają wiernie to, co Jezus, Syn Boży, żyjąc wśród ludzi, dla wiecznego ich zbawienia rzeczywiście uczynił i tego uczył aż do dnia, w którym został wzięty do nieba (por. Dz 1,1-2). Apostołowie po wniebowstąpieniu Pana to, co On powiedział i czynił, przekazali słuchaczom w pełniejszym zrozumieniu, którym cieszyli się pouczeni chwalebnymi wydarzeniami życia Jezusa oraz światłem Ducha prawdy oświeceni (J 14,26).

Święci zaś autorowie napisali cztery Ewangelie, wybierając niektóre z wielu wiadomości przekazanych ustnie lub pisemnie, ujmując pewne rzeczy syntetycznie lub objaśniając, przy uwzględnieniu sytuacji Kościołów, zachowując wreszcie formę przepowiadania, ale zawsze tak, aby nam przekazać szczerą prawdę o Jezusie. W tej przecież intencji pisali, czerpiąc z własnej pamięci i własnych wspomnień, czy też korzystając ze świadectwa tych, którzy “od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa”, byśmy poznali “prawdę” tych nauk, które otrzymaliśmy (por. Łk 1,2-4).

Źródło: Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym „Dei Verbum”, § 18-19

Autor: Św. John Henry Newman (1801-1890), kardynał, teolog, założyciel Oratorium w Anglii

Każde słowo Chrystusa jest dobre, ma swoją misję i cel i nie spada na ziemię. Niemożliwe, żeby kiedykolwiek wypowiedział słowa na wiatr, On – Słowo Boże, wyrażający wedle swej woli głębokie rady i świętą wolę niewidzialnego Boga. Każde słowo Chrystusa jest dobre. Nawet jeśli Jego słowa nam zostały przekazane przez zwykłych ludzi, to możemy być pewni, że nic z tego, co nam zostało zachowane – czy chodzi o słowa do ucznia lub przeciwnika, słowa ostrzeżenia, opinii, nagany, pociechy, przekonywania czy potępienia – nic z tego nie ma znaczenia czysto przypadkowego ani zasięgu ograniczonego czy częściowego…

Wręcz przeciwnie, wszystkie święte słowa Chrystusa, mimo że odziane w czasowe okrycie i uporządkowane, żeby osiągnąć natychmiastowy zamiar (i z tego względu trudno wydobyć to, co w nich chwilowe i niespodziane), zachowują cała ich moc w każdej epoce. Pozostając w Kościele, ich zadaniem jest trwać na niebiosach (Mt 24, 35); ich wartość przedłuża się aż do wieczności. Są naszą świętą regułą, dobrą i sprawiedliwą, „lampą dla naszych stóp i światłem na naszej ścieżce”(Ps 118, 105), równie ważne w naszej epoce, jak i wtedy, kiedy zostały wypowiedziane.

To byłoby prawdziwe, nawet jeśli zwykła troska ludzka zebrałaby te okruchy ze stołu Chrystusa. Ale my mamy większą gwarancję, bo otrzymujemy je nie od ludzi, ale od samego Boga (1 Tes 2, 13). Duch Święty, który przyszedł uwielbić Chrystusa i natchnąć Ewangelistów, nie przedstawił nam jałowej Ewangelii. Niech będzie uwielbiony, że wybrał i zachował dla nas słowa, które miały być szczególnie przydatne w nadchodzącym czasie, słowa mogące służyć Kościołowi za prawo, dla wiary, dla moralności i dla dyscypliny. Nie było to prawo napisane na kamiennych tablicach (Wj 24, 12), ale prawo wiary i miłości, prawo ducha, a nie litery (Rz 7, 6), prawo dla hojnych serc, które akceptują „żyć z każdego słowa”, choćby najskromniejszego i najpokorniejszego, „które wychodzi z ust Boga” (Pwt 8, 3; Mt 4, 4).

Źródło: Parochial and Plain Sermons, cz. 3, nr 22 (© Evangelizo.org)