Month: marzec 2024

Autor: Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386), biskup Jerozolimy, doktor Kościoła

Wierz w Syna Bożego, jednego i jedynego, naszego Pana, Jezusa Chrystusa, Boga poczętego z Boga, życie poczęte z życia, światło poczęte ze światłości, we wszystkim podobne do Tego, który Go począł. On nie nabył bytu w czasie, ale przed wiekami, odwiecznie i niezawodnie został poczęty z Ojca. On – mądrość Boża, Jego istniejąca moc i sprawiedliwość; Tego, który siedzi po prawicy Ojca, przed wszystkimi wiekami.

To nie tak, jak sądzili niektórzy, że po Męce został jakby ukoronowany przez Boga ze względu na swoją cierpliwość, i otrzymał tron po prawicy Ojca, ale to od czasu swego istnienia (a jest poczęty odwiecznie) ma godność królewską, zasiadając wraz z Ojcem, ponieważ – jak zostało powiedziane – jest Bogiem, mądrością i mocą, sprawującym władzę królewską z Ojcem i przez Ojca, sprawcą wszystkiego.

Ale w Jego godności nie brakuje niczego, żeby była boską; zna Tego, który Go począł, tak jak jest znany przez Tego, który Go począł. Krótko mówiąc, pamiętaj, co jest napisane w Ewangelii: „Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn” (Mt 11, 27).

Źródło: Katechezy chrzcielne nr 4,7 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Grzegorz Wielki (ok. 540–604), papież, doktor Kościoła

„Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień, ujrzał go i ucieszył się”. Abraham ujrzał dzień Pański, kiedy przyjął u siebie trzech aniołów, którzy reprezentowali świętą Trójcę: trzech gości, do których zwrócił się, jak do jednego (Rdz 18,2-3). Ale przyziemny duch słuchających Pana nie wznosi oczu ponad ciało. i mówią mu: „Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, a Abrahama widziałeś?” Wtedy, łagodnie, nasz Odkupiciel odwrócił ich spojrzenie od swej cielesności, aby wznieść je do kontemplacji Jego boskości, oznajmiając: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, Ja jestem”. „Zanim” wskazuje na przeszłość, a „Ja jestem” na teraźniejszość. Ponieważ Jego boskość nie ma ani przeszłości, ani przyszłości, ale istnieje zawsze. Pan nie mówi: „Zanim Abraham istniał, Ja byłem”, ale „zanim Abraham istniał, Ja jestem”;. To dlatego Bóg oznajmił Mojżeszowi: „Jestem, który jestem. Tak powiesz synom Izraela: Jestem posłał mnie do was” (Wj 3,14).

Abraham miał przeszłość i przyszłość; przyszedł na ten świat i opuścił go, zabrany przez bieg życia. Ale istotą Prawdy jest istnienie zawsze (J 14,6), ponieważ dla niej nic nie zaczyna się w pierwotnym czasie i nie kończy w następnym. Lecz ci niewierzący, którzy nie mogli znieść tych słów wieczności, biegną po kamienie, aby ukamienować Tego, którego nie mogli zrozumieć. […]

„Jezus jednak ukrył się i wyszedł ze świątyni”. Zadziwiające, że Pan umknął swoim prześladowcom, ukrywając się, chociaż mógł skorzystać z mocy swojej boskości. Dlaczego zatem się ukrył? Ponieważ stając się człowiekiem wśród ludzi, nasz Odkupiciel ukazał nam pewne rzeczy słowem, a inne własnym przykładem. A co nam mówi tym przykładem? Unikać z pokorą gniewu pysznych, nawet jeśli możemy się temu przeciwstawić. Niech nikt zatem nie protestuje, przyjmując obrazy, niech nikt nie oddaje zniewagi za zniewagę. Chwalebniejsze jest bowiem, za przykładem Boga, unikać obrazy milknąc, niż wziąć górę, ripostując.

Źródło: Homilie do Ewangelii nr 18 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Bernard z Clairvaux (1091-1153), mnich cysterski, doktor Kościoła

Chrystusowi Jezusowi zawdzięczasz całe twoje życie, bo On dał swe życie za ciebie i znosił gorzkie udręki, abyś ty nie cierpiał wiecznych kaźni. Co wyda ci się słodsze, kiedy zgromadzisz w twoim sercu wszelkie gorycze twego Pana?… Jak niebiosa są wyższe niż ziemia (Iz 55,9), podobnie Jego życie jest ponad naszym życiem, a jednak zostało oddane za nas. Tak jak olbrzym nie może być porównany z niczym innym, tak i nasze życie nie jest proporcjonalne do Jego życia…

Kiedy poświęciłbym to wszystko, czym jestem i to, co mogę, to jakbym porównywał gwiazdę do słońca, kroplę wody do rzeki, kamienia do wieży lub ziarna piasku do góry. Nie mam nic prócz dwóch niewielkich rzeczy – nawet bardzo drobnych: moje ciało i duszę. Właściwie to mam jedną rzecz: moją wolę. Czyż nie oddałbym jej Temu, który przeznaczył tyle dóbr tak nieznacznemu bytowi jak ja? Temu, który dając się cały, odkupił mnie w całości? W przeciwnym razie, jeśli zachowam dla siebie moją wolę, to z jakim obliczem, jakimi oczyma, jakim umysłem i z jakim sumieniem poszedłbym schronić się w miłosiernym sercu Boga? Ośmieliłbym się przebić te mury, które strzegą Izraela i sprawić, że popłyną nie krople, ale strumienie tej krwi, która płynie z pięciu ran Jego ciała jako cena mojego odkupienia?

Źródło: Kazania różne, nr 22 5-6

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła„

Niewolnik nie przebywa w domu na zawsze”. Ten dom to Kościół, a niewolnikiem jest grzesznik. Grzesznicy wchodzą licznie do Kościoła. Pan nie mówi zatem: niewolnika „nie ma”, ale „nie przebywa w domu na zawsze”… Kiedy król wszelkiej sprawiedliwości zasiądzie na tronie, jak mówi Pismo (Mt 25,31), kto mógłby się chlubić, że ma czyste serce? Kto mógłby się chlubić, że nie zbrukał go grzech?… Gdzie jest zatem nasza nadzieja, skoro nie jesteśmy bez grzechu?

Posłuchaj twojej nadziei: „Syn przebywa tam na zawsze. Jeżeli więc Syn was wyzwoli, wówczas będziecie rzeczywiście wolni”…. Byliśmy niewolnikami naszego egoizmu; wolni, będziemy sługami miłości. O tym mówi apostoł Paweł: „Wy zatem, bracia, powołani zostaliście do wolności. Tylko nie bierzcie tej wolności jako zachęty do hołdowania ciału, wręcz przeciwnie, miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie” (Ga 5,13). Chrześcijanin nie może powiedzieć: „Jestem wolny, zostałem powołany do wolności; byłem niewolnikiem, ale zostałem odkupiony i nic mi nie stoi na przeszkodzie, bym robił to, co chcę . Niech nikt się nie sprzeciwia mojej woli, ja jestem wolny!” Nie, jeśli posługujesz się tą wolą, by popełnić grzech, stajesz się niewolnikiem grzechu. Nie nadużywaj zatem twojej wolności…; wręcz przeciwnie, posłuż się nią, by unikać grzechu. Będziesz wolny, jeśli stajesz się sługą, wolny od grzechu, jeśli stajesz się sługą prawości.

Źródło: Kazanie do Ewangelii św. Jana, nr 41, 8