Month: marzec 2024

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

Jesteśmy nadal pracownikami Boga i budujemy świątynię Bożą. Konsekracja tej świątyni odbyła się już w Jego głowie, gdyż Pan powstał z martwych, zwyciężając śmierć; zniszczył w sobie to, co było śmiertelne i wstąpił do nieba… A teraz, my budujemy tę świątynię poprzez wiarę, aby była Mu poświęcona w dniu ostatecznego zmartwychwstania. Dlatego też znajdujemy psalm zatytułowany: „kiedy odbudowano Świątynię, po czasie niewoli” (96,1 Vulg). Przypomnijcie sobie tę niewolę, w której niegdyś byliśmy, kiedy diabeł trzymał cały świat w swojej mocy, jak stado niewiernych. Ze względu na tę niewolę przyszedł Odkupiciel. Wylał swoją krew na okup za nas. Przez swoją krew wylaną za nas, skreślił zapis dłużny, który trzymał nas w niewoli (Kol 2,14)… Uprzednio zaprzedani grzechowi, zostaliśmy uwolnieni przez łaskę.

Po tej niewoli, budujemy teraz świątynię i aby ją wznieść, ogłaszamy Dobrą Nowinę. Dlatego ten psalm rozpoczyna się słowami: Śpiewajcie Panu pieśń nową”. I aby nie wydawało ci się, że buduje się tę świątynię gdzieś w małym zakątku, tak jak budują heretycy, którzy oddzielili się od Kościoła, zwróć uwagę na dalsze słowa: „Śpiewajcie Panu, wszystkie krainy!”…

„Śpiewajcie Panu pieśń nową, śpiewajcie Panu, wszystkie krainy!” Śpiewajcie i budujcie! Śpiewajcie i „błogosławcie Jego imię” (Ps 96,2). Ogłaszajcie dzień narodzony w dniu zbawienia, w dniu Chrystusa. Kto jest, tak naprawdę, zbawieniem Bożym, jeśli nie Chrystus? Dla tego zbawienia, modlimy się w psalmie: „Okaż nam Panie miłosierdzie swoje i daj nam swoje zbawienie”. Sprawiedliwi oczekiwali tego zbawienia, ci, o których Pan mówił do swoich uczniów: „Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli” (Łk 10,24)… „Śpiewajcie Panu pieśń nową, śpiewajcie Panu”. Popatrzcie na gorliwość budowniczych! „Śpiewajcie Panu i błogosławcie jego imię”. Ogłaszajcie Dobrą Nowinę! Jaka jest ta dobra nowina? Dzień narodził się z dnia…; Światło narodziło się ze Światła, Syn z Ojca, zbawienie Boże! Tak właśnie buduje się tę świątynię po czasie niewoli.

Źródło: Kazanie 163, 51

Autor: Św. Jan Paweł II (1920-2005), papież

Człowiek – każdy człowiek – jest tym synem marnotrawnym: owładnięty pokusą odejścia od Ojca, by żyć niezależnie; ulegający pokusie; zawiedziony ową pustką, która zafascynowała go jak miraż; samotny, zniesławiony, wykorzystany, gdy próbuje zbudować świat tylko dla siebie; w głębi swej nędzy udręczony pragnieniem powrotu do jedności z Ojcem. Jak ojciec z przypowieści, Bóg wypatruje powrotu syna, gdy powróci przygarnia go do serca i zastawia stół dla uczczenia ponownego spotkania, w którym Ojciec i bracia świętują pojednanie…

Przypowieść ukazuje również starszego brata, który odmawia udziału w uczcie. Wyrzuca młodszemu jego ucieczkę, zaś ojcu – przyjęcie zgotowane marnotrawnemu synowi, podczas gdy jemu, uległemu i pracowitemu, wiernemu wobec ojca i domu, nigdy nie pozwolono – jak mówi – zabawić się z przyjaciółmi. Oznacza to, że nie pojmuje dobroci ojca. A dopóki ten brat, zbyt pewny siebie i swych zasług, zazdrosny i pogardliwy, pełen goryczy i gniewu, nie nawraca się i nie jedna z ojcem i bratem, Uczta nie jest jeszcze w pełni świętowaniem spotkania i odnalezienia.

Człowiek – każdy człowiek – jest również tym starszym bratem. Egoizm czyni go zazdrosnym, zatwardza jego serce, zaślepia i zamyka na innych oraz na Boga…

Przypowieść o synu marnotrawnym jest nade wszystko niewypowiedzianą historią wielkiej miłości Ojca… Odmalowuje sytuację podzielonej przez egoizm rodziny ludzkiej, rzuca światło na trudność w zaspokojeniu pragnienia i tęsknoty za rodziną pojednaną i zjednoczoną; przypomina więc o konieczności głębokiej przemiany serc poprzez odkrycie na nowo miłosierdzia Ojca, i przez zwycięstwo nad niezrozumieniem i wrogością między braćmi.

Źródło: Adhortacja Apostolska „Reconciliatio et paenitentia” § 5-6 (© Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Św. Grzegorz Wielki (ok. 540–604), papież, doktor Kościoła

„Człowiek martwy, obdarty i zużyty – gdzie jest – pytam się?” (Hi 14,10 Wlg) Czy nie ma człowieka bez grzechu? Tylko jeden – Ten, który przyszedł na ten świat, nie będąc zrodzonym z grzechu. A ponieważ wszyscy jesteśmy zakuci w grzech, wszyscy umieramy z powodu samej utraty sprawiedliwości: z szaty niewinności, którą kiedyś obdarzono nas w raju, zostajemy odarci, a przez śmierć ciała, która jest tego konsekwencją, zostajemy również pochłonięci. […]

To właśnie tę nagość swego grzesznego syna chciał okryć ojciec, mówiąc w dniu jego powrotu: „Szybko, przynieście mu pierwszą szatę” (por. Łk 15,22). Tak, pierwsza szata to szata niewinności, którą człowiek dla swego szczęścia otrzymał w dniu stworzenia i którą utracił na swoje nieszczęście, uwiedziony przez węża. Przeciwko tej nagości mówi też Pismo Święte: „Błogosławiony, który czuwa i strzeże swych szat, by nago nie chodzić” (Ap 16,15). Zachowujemy nasze szaty, gdy zachowujemy w umyśle nakazy niewinności: jeśli jakaś wina sprawi, że pójdziemy nago przed sędzią, wracamy do naszej utraconej niewinności, a pokuta oddaje nam nasze szaty.

Źródło: Księga XII (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Ireneusz z Lyonu (ok. 130 – ok. 208), biskup, teolog, męczennik

Bóg zasadził winorośl rodzaju ludzkiego przez ukształtowanie Adama (Rdz 2,7) i wybór patriarchów. Następnie powierzył ją robotnikom, ofiarując Prawo, przekazane przez Mojżesza. Otoczył ją ogrodzeniem, to znaczy, opasał ziemię, którą mieli uprawiać, zbudował wieżę, to znaczy, wybrał Jerozolimę, wykopał tłocznię, to znaczy, przygotował tych, którzy mieli przyjąć proroczego Ducha. I posłał do nich proroków przed wygnaniem do Babilonu, a następnie wysłał większą ich liczbę, aby odebrali należny plon i powiedzieli im… “Poprawcie postępowanie i wasze uczynki” (Jr 7,3); “Wydawajcie wyroki sprawiedliwe, okazujcie sobie wzajemnie miłość i miłosierdzie. Nie krzywdźcie wdowy i sieroty, cudzoziemca i biednego! Nie żywcie w sercach waszych złości względem bliźniego” (Za 7,9-10)…; “Obmyjcie się, czyści bądźcie! Usuńcie zło uczynków waszych… Zaprawiajcie się w dobru! Troszczcie się o sprawiedliwość, wspomagajcie uciśnionego,” (Iz 1,16-17)…

Oto przez jakie zapowiedzi prorocy żądali plonu sprawiedliwości. Ale ponieważ ci ludzie pozostawali niedowiarkami, posłał im ostatecznie swego Syna, naszego Pana Jezusa Chrystusa, którego ci źli robotnicy zabili i wyrzucili poza winnicę. To dlatego Bóg ją powierzył – już nie opasaną, ale rozpościerającą się na cały świat – innym robotnikom, aby oddali mu owoc w wyznaczonym czasie. Wybrana wieża wznosi się wszędzie w swoim blasku, ponieważ wszędzie jaśnieje Kościół; wszędzie jest wykopana tłocznia, ponieważ wszędzie są ci, którzy otrzymują Ducha Bożego…

To dlatego Pan mówił swoim uczniom, aby zrobić z nas dobrych robotników: “Czuwajcie więc i uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych” (Łk 21,34-36)…; “Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie! A wy bądźcie podobni do ludzi, oczekujących swego pana” (Łk 12,35-36).

Źródło: Przeciw herezjom, IV 36, 2-3 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380), tercjarka dominikańska, doktor Kościoła, współpatronka Europy

Mój drogi Ojcze i Bracie w Chrystusie, słodkim Jezusie. Ja, Katarzyna, niewolnica sług Bożych, piszę do Ciebie w Jego drogocennej Krwi, z pragnieniem, byś stał się dobrym robotnikiem w winnicy swojej duszy, abyś przyniósł wiele owoców w czasie zbiorów, to znaczy, w chwili śmierci, kiedy wszelka wina jest ukarana, a wszelka zasługa nagrodzona.

Wiesz, że odwieczna prawda stworzyła nas na swój obraz i podobieństwo; Bóg uczynił z nas swoją świątynię, gdzie przyszedł zamieszkać dzięki swojej łasce, jeśli tylko robotnik tej winnicy zechce ją uprawiać. Jeśli bowiem nie jest uprawiana, jeśli jest pokryta cierniami, to nie będzie mógł w niej zamieszkać. Spójrzmy, drogi Ojcze, jakiego robotnika umieścił tam Pan. Postawił tam wolną wolę, której powierzył wszelką władzę. Nikt nie może otworzyć drzwi woli, jeżeli wolna wola tego nie zapragnie. Światło rozumu jest jej dane, aby poznać przyjaciół i wrogów, którzy chcą wejść i przejść przez drzwi; a u tych drzwi leży pies sumienia, który szczeka, kiedy ktoś nadchodzi, o ile podniósł się i nie śpi. To światło pozwala robotnikowi ujrzeć i ocenić owoc; usuwa z niego ziemię, aby był czysty, i wkłada go do swojej pamięci jak do spichlerza, gdzie gromadzą się wspomnienia łask Bożych. Pośrodku winnicy leży waza jego serca, pełna drogocennej Krwi, aby podlać rośliny, kiedy grozi im susza.

W taki sposób jest stworzona i ułożona ta winnica, która jest także – jak już powiedzieliśmy – świątynią, gdzie ma zamieszkać Bóg dzięki swojej łasce.

Źródło: List 45 do hrabiego Fondi, nr 192 (© Evangelizo.org)