Day: 02.11.2022

Autor: Św. Efrem (ok. 306-373), diakon w Syrii, doktor Kościoła

Kontemplacja Raju zachwyciła mnie swoim pokojem i pięknem. Tam przebywa piękno bez zmazy, tam mieszka pokój bez wstrząsów. Błogosławiony, kto zasłuży na otrzymanie tego, jeśli nie dzięki sprawiedliwości, to przynajmniej dzięki dobru; jeśli nie z powodu dzieł, to przynajmniej z litości!…

Kiedy mój duch powrócił do brzegów ziemi, matki kolców, zjawiły się przede mną boleści i zło wszelkiego rodzaju. Dowiedziałem się w ten sposób, że nasz region jest więzieniem. Jednakże zamknięci tam więźniowie płaczą, kiedy stamtąd wychodzą. Dziwiłem się także, że dzieci płaczą, wychodząc z łona matki; płaczą, wychodząc z ciemności do światła, z ciasnej przestrzeni do szerokiego wszechświata. Podobnie śmierć jest dla ludzi jakby narodzinami. Ci, którzy się rodzą, płaczą, opuszczając wszechświat, matkę boleści, żeby wejść do Raju rozkoszy.

O Ty, Panie Raju, zlituj się zatem nade mną! Jeśli nie można wejść do Twojego Raju, uczyń mnie chociaż godnym pastwisk przy jego bramach. W centrum Raju znajduje się stół świętych, ale owoce z tego miejsca spadają na zewnątrz jak okruchy dla grzeszników, którzy nawet tam będą żyli, dzięki Twej dobroci.

Źródło: Hymn o Raju V, 12-15 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Bonawentura (1227-1274), franciszkanin, doktor Kościoła

Ten, który zwraca zdecydowanie i całkowicie swoje oczy w stronę Chrystusa, spoglądając na Niego, wiszącego na krzyżu, z wiarą, nadzieją i miłością, pobożnością, podziwem, uwielbieniem, wdzięcznością, pochwałą i radością, ten świętuje Paschę razem z Nim, to znaczy, że rusza w drogę poprzez Morze Czerwone, dzięki łasce krzyża (por. Wj 14,16). Opuszczając Egipt, wkracza na pustynię, by tam kosztować „ukrytej manny” (Ap 2,17) i spoczywać z Chrystusem w grobie, jakby martwy na zewnątrz, ale doświadczający – w takiej mierze, w jakiej jego postępy mu pozwalają – co zostało powiedziane na krzyżu do łotra, towarzysza Chrystusa: „Dziś ze Mną będziesz w raju” (Łk 23,43)…

Podczas tej przeprawy, jeśli chce się być doskonałym, ważne jest, by pozostawić wszelkie spekulacje rozumu. Każda cząstka pragnienia powinna być przeniesiona i przemieniona w Boga. Oto tajemnica, której „nikt nie zna oprócz tego, kto ją otrzymuje” (Ap 2,17)… Jeśli pragniesz zrozumieć, jak to się dzieje, zapytaj się łaski, a nie wiedzy; twojego głębokiego pragnienia, a nie rozumu; jęków twojej modlitwy, a nie twojej pasji czytania. Zapytaj się Oblubieńca, a nie nauczyciela; Boga, a nie człowieka.

Źródło: Droga duszy do Boga, VII, 1-2,4,6 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Ambroży (ok. 340-397), biskup Mediolanu, doktor Kościoła

Niech płaczą ci, którzy nie mają nadziei na zmartwychwstanie; to nie wola Boża ich jej pozbawia, ale surowość tego, w co wierzą. Trzeba, aby istniała różnica między sługami Chrystusa a poganami. Oto ona: ci, którzy płaczą nad swoimi, o których sądzą, że są martwi na zawsze, nie mogą ukoić łez, nie znajdują żadnego spoczynku w ich smutku… podczas gdy dla nas śmierć nie jest końcem naszej egzystencji, ale końcem naszego życia. Skoro nasza egzystencja jest odnowiona lepszym stanem, niech zatem przybycie śmierci rozproszy nasze łzy…

O ileż większa jest nasza pociecha, kiedy wierzymy, że nasze dobre uczynki zapowiadają lepsze nagrody po śmierci. Poganie mają swoją pociechę: myśl, że śmierć jest spoczynkiem dla naszych nieszczęść. Ponieważ sądzą, że ich zmarli są pozbawieni radowania się życiem, myślą także, że są pozbawieni wszelkiej zdolności odczuwania i wolni są od bólu ciężkich i licznych trosk, który znosimy w tym życiu. Ale my, podobnie jak powinniśmy mieć wzniosły umysł ze względu na oczekiwaną nagrodę, musimy także lepiej znosić nasz ból, dzięki temu pocieszeniu… Nasi zmarli zostaną wysłani niedaleko nas, ale przed nami – i śmierć ich nie zabierze, ale przyjmie ich wieczność.

Źródło: O śmierci brata, I, 70-71 (© Evangelizo.org)