Month: czerwiec 2021

Autor: Św. Klara z Asyżu (1193-1252), franciszkanka

A więc, najdroższa siostro, albo lepiej, pani godna wszelkiego szacunku, jesteście oblubienicą, matką i siostrą Pana mego Jezusa Chrystusa, niezwykle wyróżnioną sztandarem nienaruszonego dziewictwa i najświętszego ubóstwa, bądźcie dzielną w świętej służbie rozpoczętej z gorącej tęsknoty za ubogim Ukrzyżowanym; wycierpiał On za nas wszystkich mękę krzyżową i wyrwał nas spod władzy księcia ciemności, który nas trzymał skutych kajdanami z powodu grzechu Adama. I tak pojednał nas z Bogiem Ojcem.

O błogosławione ubóstwo! Ono miłujących je serdecznie obdarza wiecznymi bogactwami. O święte ubóstwo! Kto je posiada i pragnie go, temu Bóg przyrzeka królestwo niebieskie i niewątpliwie daje chwałę wieczną i życie błogosławione. O miłe Bogu ubóstwo! Jego towarzystwo raczył sobie ponad wszystko obrać Jezus Chrystus, który władał i włada niebem i ziemią, który przemówił i wszystko powstało. Mówi On: Lisy mają nory, niebieskie ptaki gniazda, a Syn Człowieczy, to jest Chrystus, nie ma na czym oprzeć głowy, lecz skłoniwszy głowę, oddał ducha.

Źródło: 1 list do Agnieszki z Pragi (©klaryskikapucynki)

Autor: Orygenes (ok. 185-253), kapłan i teolog

Baalam prorokował: „Jakubie, jakże piękne są twoje namioty, mieszkania twoje, Izraelu!” (Lb 24,5). Jakub jest tutaj symbolem ludzi doskonałych w czynach i dziełach, a Izrael symbolem poszukiwaczy mądrości i poznania… O tym, który wykonał swój obowiązek i osiągnął doskonałość w swoich dziełach, powiedzą, że ta doskonałość to jego dom, jego piękny dom. Ale dla tych, którzy pracują nad mądrością i poznaniem, nie ma określenia na ich wysiłki – bo gdzie byłaby granica dla mądrości Bożej? Im bardziej się do niej zbliżamy, tym większe odkrywamy głębie, im bardziej dociekamy, lepiej rozumiemy jej charakter niewysłowiony i niepojęty; bo mądrość Boża jest niepojęta i nieoszacowana. Dla tych ludzi, którzy podążają na drodze mądrości Bożej, Baalam nie wychwala domów, bo oni nie doszli do końca podróży, ale podziwia ich namioty, z którymi podróżują i posuwają się naprzód…

Każdy, kto zrobił trochę postępów w poznaniu rzeczy bożych i zdobył pewne doświadczenie w tej dziedzinie, wie dobrze: zaledwie udało mu się coś spostrzec, zrozumieć pewne tajemnice duchowe, jego dusza tam przebywa jak w namiocie; a po tych pierwszych odkryciach, zwija jakby swój namiot i chce wznieść się wyżej, aby rozbić chwilowe mieszkanie swego ducha. W ten sposób, zawsze „wytężając siły ku temu, co przede mną” (Flp 3,13), posuwa się dusza jak koczownik ze swoim namiotem. Nigdy nie nadchodzi ten moment, kiedy dusza ogarnięta ogniem poznania Boga może zażyć trochę spoczynku; nieustannie wzbija się z dobrego ku lepszemu, a z lepszego na co raz wyższe wysokości.

Źródło: Homilie o Księdze Liczb, nr 17 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Hieronim ze Strydonu (347-420), kapłan, tłumacz Biblii, doktor Kościoła

„I nie pozwolił nikomu iść z sobą z wyjątkiem Piotra, Jakuba i Jana, brata Jakubowego”. Można by się zastanawiać, dlaczego Jezus zabiera zawsze tych uczniów, a pozostawia innych. Kiedy przemienił się na górze, ci trzej już Mu towarzyszyli… Są wybrani: Piotr, na którym Kościół został zbudowany, a także Jakub, pierwszy apostoł, który otrzymał palmę męczeństwa i Jan, pierwszy, który głosił dziewictwo…

„I wszedł tam, gdzie dziecko leżało. Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: «Talitha kum»… Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła”. Pragnijmy, by Jezus nas także dotknął, a wkrótce staniemy na nogach. Czy jesteśmy sparaliżowani, czy popełniamy złe uczynki, nie możemy chodzić; być może leżymy na łożu grzechów jak na naszym prawdziwym łóżku. Jak tylko Jezus nas dotknie, od razu zostaniemy uzdrowieni. Teściowa Piotra cierpiała z powodu wysokiej gorączki; Jezus wziął ją za rękę, a ona wstała i usługiwała im (Mk 1,31)… „I polecił, aby jej dano jeść”. Łaski, Panie, dotknij nas swoją dłonią, podnieś nas, leżących, z naszego łoża grzechów, pozwól nam chodzić. Jak tylko staniem na nogach, rozkaż, by nam dano jeść. Leżąc, nie możemy chodzić, a jeśli nie stoimy, nie możemy przyjąć ciała Chrystusa, do którego należy chwała, z Ojcem, i Duchem Świętym, na wieki wieków.

Źródło: Komentarz do Ewangelii św. Marka, 2; PLS 2, 125nn (©Evangelizo)

Autor: Św. Piotr Chryzolog (ok. 406-450), biskup Rawenny, doktor Kościoła

Lektura Ewangelii przynosi nam korzyść za każdym razem, dla życia obecnego lub przyszłego. A tym bardziej Ewangelia z dnia dzisiejszego, bo zawiera pełnię naszej nadziei i przegania wszelki motyw rozpaczy… Przełożony synagogi prowadził Chrystusa do swojej córki, tym samym dając okazję przyjścia do Jezusa kobiecie cierpiącej na krwotok… Chrystus znał przyszłość i wiedział, że ta kobieta przyjdzie Go spotkać. To ona dała do zrozumienia przywódcom Żydów, że Bóg nie musi się przemieszczać, że nie trzeba Mu pokazywać drogi ani nie wymagać Jego fizycznej obecności. Wręcz przeciwnie, trzeba wierzyć, że jest wszędzie, z całym swoim bytem i na zawsze. Że może wszystko bez wysiłku – rozkazując, że posyła swoją moc, nie niosąc jej; że przegania śmierć rozkazem, bez żadnego gestu; że przywraca życie, bo tak zdecydował, nie uciekając się do medycyny…

Jak tylko Chrystus przychodzi do domu i widzi wszystkich opłakujących zmarłą dziewczynkę, to pragnie przywrócić wiarę ich niedowierzającym sercom. A skoro myśleli, że łatwiej obudzić kogoś, niż wskrzesić, to Chrystus powiedział, że dziewczynka spała, a nie była martwa.

I naprawdę, dla Boga śmierć jest snem. Bo Bóg przywraca ze śmierci do życia szybciej, niż człowiek budzi śpiącego… Posłuchaj, co mówi apostoł Paweł: „W jednym momencie, w mgnieniu oka, … umarli powstaną nienaruszeni” (1 Kor 15,52)… Zresztą, jakby inaczej mógł zawrzeć w słowach prędkość jakiegoś wydarzenia, w czasie którego moc Boża przekracza samą prędkość? Jak czas mógłby wkroczyć w dar rzeczywistości wiecznej, która nie jest poddana czasowi?

Źródło: Kazanie 34

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

Przybywając tutaj z innego kraju, Chrystus znalazł to, co w tym świecie obfitowało: troski, bóle i śmierć. Oto, czego masz w nadmiarze. On jadł z tobą to, co się znajdowało w obfitości w ubogim domu twojego nieszczęścia. Pił ocet, kosztował goryczy (J 19,29) – to, co znalazł w twoim ubogim domu.

Ale zaprosił cię do swojego wspaniałego stołu, stołu niebiańskiego, stołu anielskiego, gdzie on sam jest chlebem (J 6, 34). Przychodząc do ciebie i znajdując nieszczęście w twoim ubogim domu, nie pogardził twoim stołem, jaki by nie był – i obiecał ci swój. Wziął twoją niedolę, aby dać ci szczęście. Tak, da ci – obiecał nam swoje życie.

To, czego dokonał, jest jeszcze bardziej niewiarygodne: dał nam w zastaw swoją własną śmierć. Jakby nam mówił: „Zapraszam was do mojego życia, gdzie nikt nie umiera, gdzie jest prawdziwe szczęście, gdzie żywność się nie psuje, ale posila i nigdy jej nie brak. Widzicie, gdzie was zapraszam. W krainę aniołów, do przyjaźni z Ojcem i Duchem Świętym, na wiekuistą ucztę, do mojej przyjaźnie braterskiej. Zapraszam was wreszcie do mnie samego, do mojego własnego życia. Nie chcecie wierzyć, że dam wam moje życe? Weźcie moją śmierć na świadka.

Źródło: Kazanie 231 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407), kapłan w Antiochii, potem biskup Konstantynopola, doktor Kościoła

„Z nastaniem wieczora przyprowadzono Mu wielu opętanych. On słowem wypędził złe duchy i wszystkich chorych uzdrowił”. Widzisz, jak wiara tłumu powoli wzrasta? Mimo późnej godziny nie chcieli opuścić Pana; pomyśleli, że wieczorem można Mu przynieść chorych. Pomyśl o liczbie uzdrowień, których ewangeliści nie wspominają; nie opowiadają oni o każdym uzdrowieniu, ale w jednym zdaniu pokazują nam nieskończony ocean cudów. Żeby jednak wielkość cudu nie wzbudziła w nas niedowiarstwa i zmieszania, na myśl, że taki tłum, dotknięty różnorodnymi przypadłościami, został uzdrowiony w jednym momencie, Ewangelia przytacza świadectwo proroka, tak niezwykłe i zaskakujące jak same fakty: „On wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby” (53,4). Nie mówi: „Zniszczył”, ale „wziął” i „nosił”, zaznaczając w ten sposób, moim zdaniem, że prorok mówi raczej o grzechu niż o ułomności ciała, co potwierdza słowo Jana Chrzciciela: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” (J 1, 29).

Źródło: Homilie do św. Mateusza, 27, 1 (© Evangelizo.org)