Month: styczeń 2021

Autor: Św. Atanazy Wielki (295-373), biskup Aleksandrii i doktor Kościoła

Po co być stworzonym, jeśli nie zna się swego Stworzyciela? Jak ludzie mają być „logiczni”, skoro nie znają Logos, Słowa Ojca, w którym rozpoczęli istnienie? (J 1,1nn)… Dlaczego Bóg ich stworzył, jeśli by nie chciał, żeby Go poznali? Aby tak się nie stało, w swojej dobroci pozwala im uczestniczyć w Tym, który jest Jego własnym odbiciem, naszym Panu, Jezusie Chrystusie (Hbr 1,3; Kol 1,15). Stwarza ich na swój obraz i podobieństwo (Rdz 1,26). Dzięki takiej łasce poznają obraz, Słowo Ojca i będą mogli wyrobić sobie pojęcie o Ojcu, a znając Stworzyciela, doświadczą życia w prawdziwym szczęściu.

Jednakże ludzie, w swoim szaleństwie, pogardzili tym darem, odwrócili się od Boga i zapomnieli o Nim… Co miał zatem zrobić Bóg, jeśli nie odnowić „bycia na swój obraz”, żeby wszyscy ludzie mogli Go poznać na nowo? I jak to się stanie, jeśli nie przez obecność samego obrazu Boga, naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa? Nie mogło się to dokonać przez ludzi, oni są stworzeni na obraz. Nie mogło się to dokonać przez aniołów, ponieważ nie są nawet obrazami.

Dlatego Słowo Boże samo przyszło, prawdziwy obraz Ojca, aby odnowić „bycie na obraz” w człowieku. Nie mogłoby się to dokonać, gdyby śmierć i zniszczenie nie zostały unicestwione. To dlatego słusznie przyjął ciało śmiertelne, aby unicestwić w sobie śmierć i odnowić człowieka, stworzonego na obraz.

Źródło: O wcieleniu Słowa (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Gertruda z Helfty (1256-1301), mniszka benedyktyńska

Modląc się pobożnie za pewną osobę, Gertruda otrzymała taką naukę, która posłużyła jej za regułę w życiu […]: aby wiernie naśladować to, co Pisma objawiły jej o zachowaniu Chrystusa, a szczególnie w trzech rzeczach.

Po pierwsze, Pan spędzał często noc na modlitwie – ta dusza zatem powinna w każdym utrapieniu i w przeciwnościach szukać wsparcia w modlitwie. Po drugie, jak Pan przemierzał miasta i wioski, głosząc dobrą nowinę, podobnie ta osoba powinna starać się, nie tylko w głoszeniu, ale we wszystkich swoich czynach, gestach i w swojej postawie budować bliźniego swoim dobrym przykładem. Po trzecie, podobnie jak Chrystus Pan rozlał liczne dobra na tych, którzy byli w potrzebie, tak ta osoba powinna szerzyć łaskę własnymi słowami i czynami, nieustannie skłonna, w momencie działania lub mówienia, do powierzenia Panu, aby czyn był zjednoczony z całym Jego boskim doskonałym dziełem, uporządkowanym według Jego najcudowniejszej woli dla zbawienia rodzaju ludzkiego. A kiedy już zostanie spełniony, niech będzie ponownie ofiarowany Synowi Bożemu w tej samej intencji zjednoczenia, aby mógł być poprawiony w swoich niedoskonałościach i godny bycia przedstawionym Bogu Ojcu na wieczną chwałę.

Źródło: Herold, Księga III, SC 143 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Hieronim ze Strydonu (347-420), kapłan, tłumacz Biblii, doktor Kościoła

Jezus udał się do synagogi w Kafarnaum w dzień szabatu i tam nauczał… „Uczył… bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie”. Nie mówił, na przykład: „Oto słowo Pańskie” lub jeszcze: „Tak mówi Ten, który Mnie posłał”. Nie, Jezus przemawiał w swoim własnym imieniu: to On niegdyś przemawiał przez proroków. Dobrze jest powiedzieć, opierając się na tekście, „Napisane jest” lub „Oto słowo Pańskie”. Ale czymś innym jest głoszenie: „Zaprawdę, powiadam wam”… Jakże ośmielisz się powiedzieć: „Zaprawdę, powiadam wam”, jeśli nie jesteś tym, który niegdyś dał Prawo? Nikt nie ośmiela się zmienić Prawa, chyba że król we własnej osobie.

„Ludzie zdumiewali się Jego nauką”. Co takiego nowego nauczał? O czym nowym opowiadał? Powtarzał tylko to, co mówił ustami proroków. Ale ludzie byli zdumieni, bo nie nauczał metodą skrybów. Nauczał jak ten, który ma władzę; nie jak rabbi, ale jak Pan. Nie odwoływał się do kogoś większego od Niego. Nie, wypowiadane słowo pochodziło od Niego. Mówił tak, bo Ten, którego głosił przez proroków, przemawiał teraz bezpośrednio: „Ja jestem Tym, który mówi: Oto Ja”! (Iz 52,6)

Źródło: Homilie do Ewangelii św. Marka, nr 2B; PL 2, 137 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Hieronim ze Strydonu (347-420), kapłan, tłumacz Biblii, doktor Kościoła

„Jezus rozkazał mu surowo: «Milcz i wyjdź z niego!».” Prawda nie potrzebuje świadectwa Kłamcy. „Nie potrzebuję uznania tego, którego przeznaczam na rozdarcie. Zamilcz. Niech moja chwała zajaśnieje w twoim milczeniu. Nie chcę, żeby twój głos głosił moją pochwałę, lecz twe udręki; bo twoja kara jest moim tryumfem… Milcz i wyjdź z niego!” Jezus wydaje się mówić: „Wyjdź z mego domu, co robisz pod moim dachem? Ja pragnę wejść, zatem milcz i wyjdź z tego człowieka, z człowieka, tego stworzenia obdarzonego rozumem. Wyjdź z człowieka! Opuść to mieszkanie przygotowane dla Mnie. Pan pragnie swojego domu, wyjdź z tego człowieka”…

Widzicie, do jakiego stopnia dusza ludzka jest cenna. Wychodzi to naprzeciw tym, którzy myślą, że ludzie i zwierzęta są obdarzeni taką samą duszą i ożywieni tym samym duchem. W innym miejscu złe duchy są wypędzone z jednego człowieka i posłane w stado świń (Mt 8,32), duch cenny przeciwstawiony jest duchowi podłemu, jeden jest uratowany, a drugi zgubiony. „Wyjdź z tego człowieka, idź w świnie…, idź, dokąd chcesz, odejdź w przepaście. Zostaw tego człowieka – to znaczy moją własność; nie pozwolę ci go posiąść, bo to by była obraza dla mnie, gdybyś się w nim zadomowił zamiast mnie. Przyjąłem ciało ludzkie, mieszkam w człowieku: to ciało, które dręczysz, jest częścią mojego ciała. Zostaw tego człowieka”!

Źródło: Komentarz do Ewangelii św. Marka, 2 PLS 2, 125nn (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Hieronim ze Strydonu (347-420), kapłan, tłumacz Biblii, doktor Kościoła

„Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei…” Według naszej interpretacji, Jan reprezentuje prawo, a Jezus Ewangelię. Jan bowiem mówi: „Idzie za mną mocniejszy ode mnie…” (Mk 1,7), a dalej: „Potrzeba, by On wzrastał, a ja się umniejszał” (J 3,30). W taki sposób porównuje Prawo z Ewangelią. Następnie mówi: „Ja (to znaczy Prawo) chrzciłem was wodą, On zaś (to znaczy Ewangelia) chrzcić was będzie Duchem Świętym” (Mk 1,8). Jezus przyszedł zatem, ponieważ Jan został uwięziony. Prawo bowiem jest dokonane i zamknięte, nie ma już swojej dawnej wolności, ale my przeszliśmy od Prawa do Ewangelii…

„Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą”… Kiedy czytam Prawo, proroków i psalmy, to nigdy nie słyszałem o królestwie niebieskim, dopiero w Ewangelii. Ponieważ dopiero kiedy przyszedł Ten, o którym jest powiedziane: „królestwo Boże pośród was jest” (Łk 17,21), to królestwo Boże zostało otwarte… Przed przyjściem bowiem Zbawiciela i światła Ewangelii, zanim Chrystus nie otworzył bram raju dobremu łotrowi (Łk 23,43), wszystkie dusze świętych schodziły do krainy umarłych. Jakub sam mówi: „Już w smutku zejdę… do Szeolu” (Rdz 37,35)… W Prawie Abraham jest w krainie umarłych; w Ewangelii dobry łotr jest w raju. Nie oczerniamy Abrahama, wszyscy pragniemy spoczywać na jego łonie (Łk 16,23), ale wolimy Chrystusa od Abrahama i Ewangelię od Prawa.

Źródło: Homilie do Ewangelii św. Marka, nr 2 A (© Evangelizo.org)