Autor: Afrahat (? – ok. 345), mnich i biskup niedaleko Mosul

Szabat nie został ustanowiony jako przykazanie, pozwalające oddzielać życie od śmierci, sprawiedliwość od grzechu, jak i inne przykazania, przez które „człowiek, który je wypełnia, żyje dzięki nim” (Kpł 18,5) lub śmierć, jeśli ich nie zachowuje. Nie, szabat, w swoim czasie, został dany ludowi jako wypoczynek; z ludźmi także zwierzęta miały przerwać pracę (Wj 23,12)…

Jeżeli szabat nie zostałby ustanowiony jako wypoczynek dla każdego stworzenia, które wykonuje pracę fizyczną, to każde inne, które nie pracuje, powinno, od początku, także zachowywać szabat, aby zostać usprawiedliwione. Wręcz przeciwnie, widzimy, jak bez wytchnienia słońce wschodzi, księżyc biegnie swoją orbitą, gwiazdy przebiegają swą drogą, wiatry wieją, chmury płyną po niebie, ptaki latają, potoki wytryskują ze źródeł, fale się burzą, uderzają błyskawice i oświetlają stworzenie, grzmot uderza w swoim czasie, drzewa wydają owoce, a każde stworzenie rośnie i się umacnia. Nie widzimy jednakże żadnego stworzenia wypoczywającego w dniu szabatu, z wyjątkiem ludzi i zwierząt pociągowych, które są poddane prawu pracy.

Żadnemu ze sprawiedliwych ze Starego Testamentu szabat nie został dany, by w nim znaleźć życie… Ale wierność szabatowi została ustanowiona, aby wypoczęli słudzy, służące, żołnierze, cudzoziemcy, zwierzęta pociągowe; aby mogli odnowić swe siły ci, którzy są przygnieceni pracą. Ponieważ Bóg troszczy się o całe swoje stworzenie, o zwierzęta pociągowe, jak i o drapieżne, o ptaki i dzikie zwierzęta. Posłuchaj teraz, jaki szabat podoba się Bogu. Izajasz powiedział: „Teraz, odpoczynek! Dajcie wytchnąć strudzonemu!” (28,12)… My zatem zachowujmy wiernie szabat Boży; czyńmy to, co podoba się Jego sercu. W ten sposób wejdziemy do szabatu wielkiego wypoczynku, gdzie niebo i ziemia wypoczną, gdzie całe stworzenie jest stworzone na nowo.

Źródło: Traktaty, nr 13, 1.3.9 (© Evangelizo.org)