Month: marzec 2023

Autor: Św. Jan Paweł II (1920-2005), papież

Tajemnica paschalna – to Chrystus u szczytu objawienia niezgłębionej tajemnicy Boga. Właśnie wtedy wypełniają się do końca owe wypowiedziane w Wieczerniku słowa: „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14, 9). Chrystus bowiem, którego Ojciec „nie oszczędził” (Rz 8, 32) ze względu na człowieka, Chrystus, który w swojej męce i krzyżu nie doznał miłosierdzia ludzkiego – w swym zmartwychwstaniu objawił całą pełnię tej miłości, którą Ojciec ma dla Niego, a w Nim dla wszystkich ludzi. „Nie jest On bowiem Bogiem umarłych, lecz żywych” (Mk 12, 27).

W swoim zmartwychwstaniu Chrystus objawił Boga miłości miłosiernej właśnie przez to, że jako drogę do zmartwychwstania przyjął krzyż. I dlatego – kiedy pamiętamy o krzyżu Chrystusa, o Jego męce i śmierci – wiara i nadzieja nasza koncentruje się na Zmartwychwstałym. Wiara i nadzieja nasza koncentruje się na tym Chrystusie, który wieczorem pierwszego dnia po szabacie stanął pośrodku Wieczernika, gdzie Apostołowie byli zgromadzeni, tchnął na nich i rzekł: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (por. J 20, 19-23).

Oto Syn Człowieczy, który w swoim zmartwychwstaniu w sposób radykalny doznał na sobie miłosierdzia: owej miłości Ojca, która jest potężniejsza niż śmierć. I zarazem ten sam Chrystus, Syn Boży… okazuje siebie jako źródło niewyczerpalne miłosierdzia: tej samej miłości, która… jest potężniejsza niż grzech.

Źródło: Encyklika „Dives in Misericordia” § 8 (© copyright Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Orygenes (ok. 185–253), kapłan i teolog

Szukanie Jezusa często jest dobrem, ponieważ jest tym samym, co szukanie Słowa, prawdy i mądrości. Ale powiecie, że słowa: „szukać Jezusa” są często wypowiadane przez tych, którzy źle Mu życzą. Na przykład: „Zamierzali więc Go pojmać, jednakże nikt nie podniósł na Niego ręki, ponieważ godzina Jego jeszcze nie nadeszła”… On wie, od kogo się oddala i przy kim przebywa, aby, jeśli ktoś Go szuka, mógł Go znaleźć w odpowiednim czasie. Apostoł Paweł powiedział do tych, którzy jeszcze w taki sposób nie posiedli Jezusa i Go nie kontemplowali: „Nie mów w sercu swoim: Któż zdoła wstąpić do nieba?” Zrozum: by Chrystusa stamtąd sprowadzić na ziemię. „Któż zstąpi do Otchłani?” Zrozum: by Chrystusa wyprowadzić spośród umarłych. Co mówi Pismo? „Słowo to jest blisko ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim” (Rz 10,6-8).

W swojej miłości do człowieka, kiedy Zbawiciel mówi: „Będziecie Mnie szukać” (J 8,21), Jezus pozwala dostrzec sprawy królestwa Bożego, żeby ci, którzy Go szukają, nie szukali poza sobą, mówiąc: „Tutaj jest” lub „Tam jest”. Ewangelia im mówi: „Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest” (Łk 17,21). Jak długo zachowujemy zasiew prawdy, złożony w naszej duszy i przykazania, Słowo nie oddala się od nas. Ale jeśli zło rozlewa się w nas na naszą zgubę, Jezus nam powie: „Ja odchodzę, a wy będziecie Mnie szukać i w grzechu swoim pomrzecie”.

Źródło: Komentarz do Ewangelii św. Jana, 19,12; PG 14, 548 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407), kapłan w Antiochii, potem biskup Konstantynopola, doktor Kościoła

Na początku Pan, który stworzył człowieka, sam do niego przemawiał tak, że on mógł Go słyszeć. W ten sposób rozmawiał z Adamem…, a potem z Noem i Abrahamem. A nawet, kiedy rodzaj ludzki wpadł w przepaść grzechu, Bóg nie zerwał wszelkiego kontaktu z nim, choć już nie było między nimi pierwotnej zażyłości, skoro ludzie okazali się jej niegodni. Zgodził się odnowić z ludzkością relację przychylności, ale przez listy, tak jak my piszemy do nieobecnego przyjaciela. W ten sposób, w swojej dobroci, mógł przywiązać do siebie ludzkość. To Mojżesz jest posłańcem tych listów, które Bóg nam wysyła.

Otwórzmy te listy. Jakie są pierwsze ich słowa? „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię”. Jakże to wspaniałe!… Mojżesz, który przyszedł na świat wiele wieków później, działał naprawdę pod natchnieniem z wysoka, aby nam opowiadać cuda, których dokonał Bóg, stwarzając świat… Czy nie wydaje się nam jasno mówić: „Czy to ludzie mnie pouczyli o tym, co wam objawię? Nie, to sam Stworzyciel dokonał tych cudów; to On kieruje moim językiem, aby was o tym pouczyć. Odtąd, błagam was, uciszcie wszelkie żądania rozumu ludzkiego. Nie słuchajcie tego opowiadania, jakby to było słowo Mojżesza; to Bóg sam do was przemawia; Mojżesz jest jedynie Jego tłumaczem ”…

Bracia, przyjmijmy zatem Słowo Boże sercem wdzięcznym i pokornym… bo to Bóg wszystko stworzył, to On przygotowuje wszystko i działa z mądrością… On prowadzi człowieka swoim poznaniem Stworzyciela wszechświata. To On uczy człowieka kontemplować Najwyższego Robotnika w Jego dziełach tak, żeby potrafił on uwielbić swojego Stworzyciela.

Źródło: Drugie kazanie o Księdze Rodzaju (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Katarzyna ze Sieny (1347–1380), tercjarka dominikańska, doktor Kościoła, współpatronka Europy

Najczcigodniejszy i najdroższy Ojcze w Chrystusie, łagodnym Jezusie, ja, Katarzyna, sługa i niewolnica sług Jezusa Chrystusa, piszę do ciebie w Jego drogocennej krwi, z pragnieniem, abyś szczerze umiłował słodką prawdę. […] To w tej krwi poznajemy prawdę w świetle najświętszej Wiary, która oświeca oko intelektu. Wtedy dusza rozpala się i karmi w miłości tej prawdy; i dla miłości prawdy wolałaby śmierć niż zapomnienie o niej.

Nie milczy o prawdzie, gdy trzeba ją wypowiedzieć, bo nie boi się ludzi tego świata; nie boi się stracić życia, bo gotowa jest je oddać z miłości do prawdy. Boi się tylko Boga. Prawda mówi głośno, bo prawda ma za towarzysza świętą sprawiedliwość, która jest drogocenną perłą, która musi świecić u każdego rozumnego stworzenia… Prawda milczy, kiedy jest czas milczenia; a milcząc, woła cierpliwie, bo nie lekceważy, ale rozeznaje i wie, gdzie należy szukać czci Boga i zbawienia dusz. O najdroższy Ojcze, miej pasję dla tej prawdy. […]

Proszę Cię, z miłości do Jezusa ukrzyżowanego i do tej słodkiej krwi przelanej z taką żarliwością, abyś stał się oblubieńcem prawdy, aby wypełnić wolę Bożą w Tobie i pragnienie mojej duszy, która pragnie widzieć Cię umierającego za prawdę. Kończę; pozostań w świętej i słodkiej miłości Boga. Słodki Jezu, Jezu kochany.

Źródło: List 25 do kardynała Pierra de Lune’a (© Evangelizo.org)

Autor: Bł. Maria Eugeniusz od Dzieciątka Jezus (1894–1967) karmelita, założyciel Instytutu Notre–Dame de Vie

Posłuszeństwo jest cnotą, która jednoczy człowieka z Bogiem, poddając go woli Bożej, objawiającej się przez samego Boga lub jego przedstawicieli. Mówi się, że cnota ta jest niemal teologalna. W rzeczywistości jest ona związana z cnotą sprawiedliwości, która sprawia, że oddajemy Bogu to, co mu się należy. Bóg ma suwerenne prawa nad nami, którzy jesteśmy jego stworzeniami. Poddanie się Jego dobrej woli i wykonanie we wszystkich szczegółach misji, którą nam powierzył, jest obowiązkiem nałożonym na nas przez Jego absolutną suwerenność.

Ponadto plan, o którego realizację nas prosi, jest nieskończenie mądry. Musi on zapewnić zarówno chwałę Boga, jak i nasze szczęście. We wszystkim, czego Bóg od nas wymaga, jest tylko to, co najbardziej rozsądne, mądre i zdrowe: ten absolutny Pan sprawuje swoją władzę jedynie dla naszego dobra i z poszanowaniem naszej wolności. Mądrość Bożych zamierzeń, jak również Jego suwerenna władza, są więc podstawą naszego posłuszeństwa. […]

To dzięki posłuszeństwu człowiek chwyta to światło [praktykę, która wskazuje nam wolę Boga] i wprowadza je do swojego życia. Posłuszeństwo zawsze kroczy w świetle. Narzuca ono podporządkowanie się intelektowi tylko po to, by skłonić go do wyjścia poza jego własne światła, które mogą być tylko ograniczone, by skłonić go do wejścia w wielkie światło Boga. W sposób tajemniczy, ale pewny, wskazuje duszy drogi, które Mądrość dla niej wytyczyła i prowadzi ją w te rejony, które Mądrość ustaliła dla niej jako jej wieczny dom.

Źródło: Posłuszeństwo (© Evangelizo.org)

Autor: Ody Salomona (chrześcijański tekst po hebrajsku z początku 2 wieku)

[Chrystus mówi]:
Nie mają żadnej korzyści ci, którzy Mnie nie rozpoznali
byłem ukryty dla tych, którzy Mnie nie posiadali.
Jestem przy tych, którzy Mnie kochają.
Moi prześladowcy są martwi;
szukają Mnie ci, którzy wiedzą, że żyję.
Zmartwychwstałem, jestem razem z nimi,
mówię ich ustami.
Zwyciężyli tych, którzy ich prześladowali;
zarzuciłem na nich jarzmo mojej miłości.
Jak ramię oblubieńca otacza oblubienicę (por. Pnp 2,6),
tak moje jarzmo nad tymi, którzy Mnie znają.
Jak namiot oblubieńczy, wzniesiony u oblubieńca,
tak moja miłość chroni tych, którzy wierzą we mnie.
Nie zostałem odrzucony,
chociaż tak się zdawało.
Nie zginąłem,
chociaż tak sobie wyobrażali.
Widział mnie przybytek śmierci
i został pokonany,
śmierć pozwoliła mi odejść
i wielu razem ze mną.
Byłem dla niej żółcią i octem;
zstąpiłem z nią, do jej otchłani.
aż do dna głębi.
Śmierć osłabła,
nie mogła znieść mojego oblicza.
Zwołałem wśród jej zmarłych
zgromadzenie żyjących (1P 3,19; 4,6).
Przemawiałem do nich żywymi ustami
w taki sposób, że moje słowo nie pozostało próżne.
Ci, którzy byli martwi, przybiegli do Mnie;
krzyczeli i powiedzieli: „Zmiłuj się nad nami
Synu Boży, postąp z nami wedle Twej łaski.
Uwolnij nas z więzów ciemności,
otwórz nam drzwi, abyśmy wyszli ku Tobie.
Widzimy, że nasza śmierć
nie zbliżyła się do Ciebie.
Bądźmy wyzwoleni, my razem z Tobą,
bo Ty jesteś naszym Zbawicielem”.
A Ja usłyszałem ich głosy,
przyjąłem ich wiarę w moim sercu.
Oznaczyłem ich czoła moim imieniem (Ap 14,1);
są wolni i należą do Mnie.

Źródło: Nr 42 (© Evangelizo.org)