Month: styczeń 2021

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

„Jan znowu stał w tym miejscu wraz z dwoma swoimi uczniami.” Jan był tym „przyjacielem Oblubieńca”, który nie szukał swojej własnej chwały. Po prostu dawał świadectwo prawdzie (J 3,29.26). Czy myślał o zachowaniu dla siebie swoich uczniów i o zniechęceniu ich do pójścia za Panem? W żadnym wypadku. Pokazywał im sam, kim jest ten, za kim powinni pójść… Mówił im: „Dlaczego idziecie za mną? Nie jestem Barankiem Bożym. Oto Baranek Boży… Oto ten, który gładzi grzechy świata.”

Na te słowa, dwóch uczniów, którzy byli z Janem, poszło za Jezusem. „Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: ‘ «Czego szukacie?» Oni powiedzieli do Niego: ‘ «Nauczycielu – gdzie mieszkasz?» ‘ Nie byli jeszcze całkowicie zdecydowani, aby pójść za nim. Wiemy, że uczynili to, kiedy On wezwał ich, aby opuścili swoje łodzie…, kiedy powiedział im: „Pójdźcie za mną, a uczynię was rybakami ludzi” (Mt 4,19). Od tej chwili poszli za Nim i już Go nie opuścili. Teraz, chcieli dowiedzieć się gdzie mieszka Jezus o wprowadzić w czyn słowa Pisma: „Jeżeli ujrzysz kogoś mądrego, już od wczesnego rana idź do niego, a stopa twoja niech ściera progi drzwi jego! Rozmyślaj nad zarządzeniami Pana” (Syr 6,36n). Jezus więc pokazał im gdzie mieszka. Przyszli do Niego i zostali z Nim. Jakże błogosławiony był tamten dzień! Jak szczęśliwa noc! Kto powie nam to, co usłyszeli z ust Pana? Ale my także, budujmy mieszkanie w naszych sercach, wznośmy dom, do którego Chrystus może przyjść i nas pouczyć, gdzie może przebywać z nami.

Źródło: Homilie na Ewangelię św. Jana, n° 7 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Grzegorz Wielki (ok. 540-604), papież, doktor Kościoła”

Ja chrzczę wodą, ale pośrodku was stanął, którego wy nie znacie.” Jan chrzci nie duchem, lecz wodą – nie będąc bowiem zdolny do odpuszczania grzechów, obmywa ciała chrzczonych wodą, a jednak nie obmywa ducha przebaczeniem. Czemu więc chrzci ten, który przez chrzest nie odpuszcza grzechów, jeśli nie po to: on jest prekursorem i przez swoje narodzenie szedł przed Chrystusem, który miał się narodzić, a także udzielał chrztu przed Panem, który przyniesie Chrzest. I on, który stał się poprzednikiem Chrystusa przez przepowiadanie, ma się też stać Jego poprzednikiem przez udzielanie chrztu, dając obraz Sakramentu.

Jednocześnie, ogłaszając tajemnicę, zaświadcza, że Chrystus zarówno stanął pośrodku ludzi, jak i pozostaje nieznany – ukazując się bowiem w ciele, Pan istnieje zarówno widzialnie – ciałem, jak i niewidzialnie – w majestacie. O Nim też dodaje: „Ten jest, który za mną przyjdzie, który przede mną stał się” (J 1,15)… Nieco wcześniej mówiąc o tym, ujawnił też przyczyny Jego wyższej pozycji, gdy dodał: „bo był pierwszy niźli ja”. Jakby otwarcie powiedział: „Tym mnie, choć później narodzony, przewyższa, że On nie jest ograniczony czasem Swego narodzenia. On bowiem, który przez matkę narodził się w czasie, jest zrodzony poza czasem przez Ojca.”

Jaką zaś wielką, płynącą z poszanowania pokorę jest Mu winien, okazuje to przez dodanie słów: „Nie jestem godzien, rozwiązać rzemyka obuwia Jego.” Był u starożytnych obyczaj, że jeśli kto nie chciał przyjąć za żonę kobiety, która mu przypadała, to ten, który z kolei zgodnie z prawem bliższości miał ją poślubić, rozwiązywał mu trzewik. Jako kto zatem pojawił się między ludźmi Chrystus, jeśli nie w roli Oblubieńca Świętego Kościoła?… A że ludzie uważali Jana za Chrystusa (czego sam Jan się wypiera) przeto słusznie daje on świadectwo, że jest niegodny, by rozwiązać rzemyk u Jego obuwia. Jakby otwarcie mówił: Nie przypisuję sobie niezasłużenie imienia Oblubieńca (por. J 3,29).

Źródło: Homilia do Ewangelii, nr 7

Autor: Bł. Gweryk z Igny (ok. 1080-1157), opat cysterski

„Przygotujecie drogę Panu”. Bracia, nawet jeśli daleko zaszliście na tej drodze…, to nie ma kresu dla dobroci, do której dążycie. Dlatego mądry podróżnik… powie sobie każdego dnia: „Teraz rozpoczynam”… Liczni są ci, którzy „błądzą na odludziu”…; żaden z nich nie może powiedzieć: „Teraz rozpoczynam”.

„Bojaźń Pańska początkiem mądrości”: jeśli ona jest początkiem mądrości, jest także nieuchronnie punktem wyjścia dobrej drogi… To ona skłania do spowiedzi…; ona doprowadza pyszałka do skruchy i pozwala mu usłyszeć głos tego, który woła na pustyni, każe przygotować drogę i pokazuje, gdzie trzeba zacząć: „Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie”…

Jeśli jesteś już w drodze, nie zgub jej, ponieważ obraziłbyś Pana, który cię prowadził, i chodziłbyś „zbuntowany drogą swego serca”… Jeśli twoja droga zdaje ci się być wąska, spójrz na kres, do którego cię prowadzi. Jeśli wtedy ujrzysz granice wszelkiej doskonałości, od razu powiesz: „Twoje przykazanie sięga bardzo daleko”. Jeśli twoje spojrzenie nie sięga tak daleko, uwierz przynajmniej temu, co powiedział Izajasz…: „Odkupieni przez Pana powrócą, przybędą na Syjon z radosnym śpiewem, ze szczęściem wiecznym na twarzach: osiągną radość i szczęście, ustąpi smutek i wzdychanie”. Ten, kto myśli o takim kresie nie tylko uważa, że droga jest szeroka, ale jeszcze nabierze skrzydeł. Już nie idzie, ale frunie do celu… Niech przez to prowadzi was i towarzyszy wam Ten, który jest drogą biegnących i nagrodą docierających do celu — Jezus Chrystus.

(Odniesienia biblijne: Ps 76,11 Wlg; 106,4; Pr 1,72; Ps 110,10; Mt 3,2; 4,17; Iz 57,17; Mt 7,14; Ps 118,96; Iz 35,10; Mt 7,14; J 14,6)

Źródło: 5 Kazanie na Adwent, SC 166 (© Evangelizo.org)