Month: wrzesień 2020

Autor: Św. Gertruda z Helfty (1256-1301), mniszka benedyktyńska

Gertruda zrozumiała, że za każdym razem, kiedy człowiek poleca się Bogu, modląc się o zachowanie od grzechu, jeśli nawet tajemny zamysł Boga pozwoli, by poważnie zawinił, to w tym upadku będzie mu dana boża łaska jak kij, którym można się podeprzeć, by powrócić łatwiej do pokuty…

Ujrzała się przy Panu, prosząc o błogosławieństwo. Kiedy je otrzymała, zdawało się jej, że w zamian Pan ją prosił, bo Go pobłogosławiła. Przez to pojęła, że człowiek błogosławi Pana za każdym razem, kiedy wewnętrznie żałuje za każdą winę, jaką popełnia wobec swego Stwórcy, i prosi Go o pomoc, by go od niej zachować. Pod tym błogosławieństwem Pan niebios skłonił się głęboko z wdzięcznością, objawiając, że sprawia Mu to ogromną przyjemność, jakby z tego pochodziło jego własne szczęście.

Innym razem, wobec trudności pewnego zadania, powiedziała do Ojca: „Panie, ofiaruję Ci tę pracę przez Twego jedynego Syna, w cnocie Ducha Świętego, dla Twojej wiecznej chwały”. Łaska światła objawiła jej skuteczność tych słów do takiego stopnia, że każda ofiara złożona w takiej intencji nabierała okazale wielką wartość, przekraczającą wszelkie wartości ludzkie i stając się przyjemną Bogu Ojcu. Jak każdy przedmiot jawi się zielony, kiedy spogląda się na niego przez zielone szkiełko, albo czerwony, jeśli szkiełko jest czerwone, podobnie nic nie jest bardziej nieskończenie słodkie i przyjemne Bogu Ojcu jak to, co jest Mu ofiarowane przez Jego jedynego Syna.

Źródło: Herold, księga III (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Bernard z Clairvaux (1091-1153), mnich cysterski, doktor Kościoła

Apostoł Paweł mówi: „Są bowiem wśród was tacy, co nie uznają Boga” (1 Kor 15,34). A ja mówię, że ci, którzy Go nie uznają, nie chcą się do Boga nawrócić. Odmawiają oni tego nawrócenia dla jedynego powodu: wydaje im się, że ten Bóg, pełen łagodności, jest uroczysty i surowy. Wyobrażają sobie, że jest twardy i okrutny Ten, który jest samym miłosierdziem. Uważają Go za gwałtownego i strasznego, a On pragnie jedynie naszego uwielbienia. W ten sposób bezbożny okłamuje samego siebie, tworząc sobie bożka, zamiast poznać Boga takim, jakim jest.

Czego obawiają się ludzie małej wiary? Że Bóg nie przebaczy im grzechów? Ależ On je przybił do krzyża własnymi rękami! Czego się jeszcze obawiają? Że sami są słabi i wrażliwi? Ale On dobrze zna glinę, z której nas ulepił (Rdz 2,7). Czego się zatem boją? Że są zbyt przyzwyczajeni do zła, aby uwolnić się z więzów przyzwyczajenia? Przecież Pan uwolnił jeńców (Ps 146,7). Obawiają się, że Bóg, zirytowany ogromem ich przewinień, zawaha się wyciągnąć do nich pomocną dłoń? Ale tam, gdzie rozlał się grzech, jeszcze obficiej rozlała się łaska (Rz 5,20). A może jeszcze troska o ubrania, pożywienie lub inne potrzeby życiowe przeszkadzają im w opuszczeniu ich dóbr? Bóg wie, że tego potrzebujemy (Mt 6,32). Czego zatem chcą więcej? Co jest im przeszkodą w drodze do zbawienia? To, że nie uznają Boga i nie wierzą naszym słowom. Niech zatem zaufają doświadczeniu bliźniego.

Źródło: Kazanie 38 o Pieśni nad Pieśniami (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort (1673-1716), kaznodzieja, założyciel wspólnot religijnych

Nabożeństwo maryjne to jest drogą łatwą, krótką, doskonałą i pewną, wiodącą do zjednoczenia z Panem naszym, co stanowi doskonałość chrześcijańską. Jest ono drogą łatwą, którą Jezus Chrystus utorował sam, do nas przychodząc, i na której brak przeszkód, by do Niego dojść.

Można wprawdzie osiągnąć zjednoczenie z Bogiem inną też drogą, ale wtedy nie obędzie się bez liczniejszych krzyży, ciężkich umartwień i o wiele większych przeszkód, trudnych do przezwyciężenia. Dusza przechodzi wówczas przez ciemne noce, przez walki i nadzwyczajne cierpienia, przez urwiska, przez ciernie i straszne pustkowia. Droga Maryi zaś jest łagodniejsza i spokojniejsza.

Prawda, że i tu trzeba staczać ciężkie walki i przezwyciężać wielkie opory. Ale ta Dobra Matka i Pani zawsze jest przy swoich wiernych sługach, by im oświecać ciemności, pouczać w wątpliwościach, umacniać w chwilach trwogi, podtrzymywać w walkach i trudnościach – tak, że ta dziewicza droga do Jezusa Chrystusa w porównaniu z drogami innymi jest naprawdę drogą róż i miodu.

Źródło: Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, § 152 (http://louisgrignion.pl/)