Month: wrzesień 2020

Autor: Benedykt XVI, papież od 2005 do 2013

Trzeba stwierdzić, że jednym z najpoważniejszych skutków wspomnianej nieco wyżej sekularyzacji jest usuwanie wiary chrześcijańskiej na margines egzystencji, jakby była nieużyteczna w konkretnym życiu ludzi. Bankructwo takiego sposobu życia „jakby Boga nie było” jest dziś dla wszystkich widoczne. Dzisiaj trzeba odkryć na nowo, że Jezus Chrystus nie należy zwyczajnie do sfery prywatnych przekonań dotyczących abstrakcyjnej doktryny, ale jest rzeczywistą osobą, a Jego wejście w historię prowadzi do odnowienia życia wszystkich.

Dlatego Eucharystia, jako źródło i szczyt życia i misji Kościoła, winna zaowocować duchowością – życiem „według Ducha” (Rz 8, 4 n; por. Ga 5, 16. 25). Jest godne uwagi, że św. Paweł w Liście do Rzymian, w którym zaprasza do nowego duchowego kultu, przywołuje równocześnie konieczność przemiany własnego sposobu życia i myślenia: „Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i doskonałe” (12, 2). W ten sposób Apostoł Narodów podkreśla związek pomiędzy prawdziwym kultem duchowym a koniecznością nowego pojmowania istnienia i postępowania w życiu. Integralną częścią eucharystycznej formy życia jest odnowienie mentalności, „abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki” (Ef 4, 14).

Źródło: Posynodalna adhortacja apostolska „Sacramentum caritatis”, § 77 (© Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Św. Klemens Rzymski, papież od 90 do ok. 100

Niech Twórca wszechświata zachowa wiernie na ziemi liczbę swych wybranych, przez umiłowanego Syna, Jezusa Chrystusa. Przez Niego nas wezwał z ciemności do światła, z ignorancji do poznania chwały Jego imienia. W Tobie pokładamy nadzieję Przyczyno wszystkiego stworzenia. Otwarłeś oczy naszych serc, ażeby Cię poznały, jedynego – Najwyższego na niebiosach, Świętego, który spoczywa wśród świętych. Ty uniżasz zarozumiałość władców, Ty krzyżujesz plany narodów, Ty wywyższasz pokornych i strącasz możnych, Ty wzbogacasz i zubażasz, Ty bierzesz i dajesz życie. Jedyny dobroczyńco duchów i Boże wszelkiego ciała, Ty badasz głębie, Ty strzeżesz dzieł ludzkich.

Pomocy w złej przygodzie, Zbawco upadłych na duchu Stworzycielu i Strażniku wszelkich duchów żyjących… Prosimy Ciebie, o Wszechmogący bądź nam pomocą i obrońcą. Uratuj uciśnionych, zmiłuj się nad maluczkimi, podnieś tych, którzy upadli. Objaw się tym, którzy są w potrzebie, uzdrów chorych, zgromadź odłączonych od Twojego ludu, nakarm zgłodniałych, uwolnij więźniów; podnieś słabych, pociesz zatroskanych. I niech wszystkie narody uznają ,że jesteś jedynym Bogiem, że Jezus Chrystus jest Twoim dzieckiem, że jesteśmy Twoim ludem i owcami Twojego domu.

Źródło: List do Koryntian ; modlitwa powszechna (© Evangelizo.org)

Autor: Papież Franciszek

Nakaz [Chrystusa] brzmi: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!» (Mk 16, 15), ponieważ «stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych» (Rz 8, 19). Całe stworzenie to także wszystkie aspekty natury ludzkiej… Nauczanie Kościoła na temat określonych sytuacji podlega modyfikacjom i może być przedmiotem dyskusji, ale nie da się uniknąć konkretów… Pasterze, korzystając ze zdobyczy różnych nauk, mają prawo wydawać opinię na temat wszystkiego, co dotyczy życia osób, ponieważ zadanie ewangelizacji pociąga za sobą i wymaga integralnej promocji każdego człowieka.

Nie można już dłużej twierdzić, że religia powinna się ograniczać do sfery prywatnej i że istnieje tylko po to, by przygotować dusze do nieba. Wiemy, że Bóg pragnie szczęścia swoich dzieci także na tej ziemi, chociaż powołane są do wiecznej pełni, ponieważ stworzył On wszystko «do użytkowania» (1 Tym 6, 17), aby wszyscy mogli z tego korzystać. Wynika stąd, że nawrócenie chrześcijańskie wymaga, abyśmy rozważyli ponownie «w pierwszym rzędzie to, co dotyczy ładu społecznego i realizacji dobra wspólnego» (św. Jan Paweł II).

Tak więc nikt nie może od nas żądać, abyśmy spychali religię w tajemniczą przestrzeń wewnętrzną człowieka, bez żadnego jej wpływu na życie społeczne i narodowe, bez troski o kondycję instytucji społeczeństwa obywatelskiego, bez wypowiadania się na temat wydarzeń, które interesują obywateli. Kto odważyłby się zamknąć w jakiejś świątyni i zagłuszyć orędzie św. Franciszka z Asyżu i błogosławionej Teresy z Kalkuty? Oni nie mogliby się na to zgodzić. Autentyczna wiara – która nie jest nigdy wygodna ani indywidualistyczna – zawsze pociąga za sobą głębokie pragnienie zmiany świata, przekazania wartości, zostawienia czegoś dobrego po sobie na ziemi.

Źródło: Adhortacja apostolska “Evangelii Gaudium”, § 181-183 (© copyright Libreria Editrice Vaticana)