Day: 25.08.2020

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

„Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą! Po tym poznamy, że jesteśmy z prawdy, i uspokoimy przed Nim nasze serce” (1J 3,18-19). Co oznacza „przed Nim”? Tam, gdzie widać Boga. Oto dlaczego Pan sam mówi w Ewangelii: „Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 6,1)… Oto jesteś przed Bogiem, zbadaj swoje serce; zobacz, co zrobiłeś i czego pragnąłeś, czyniąc to: zbawienia czy próżnej chwały ludzkiej? Popatrz wewnątrz, bo człowiek nie może sądzić tego, którego nie może ujrzeć. Jeśli koimy nasze serce, uciszmy je przed Bogiem.

„Jeśli nasze serce oskarża nas” (1 J 3,20), to znaczy oskarża nas wewnętrznie, ponieważ nie działaliśmy z zamiarem, z jakim powinniśmy mieć, „Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko” (w. 20). Ukrywasz przed ludźmi głębię twego serca — ukryj je przed Bogiem, jeśli możesz! Jakże je przed Nim schowasz, skoro grzesznik pełen bojaźni lub skruchy mówił Mu: „Gdzież się oddalę przed Twoim duchem? Gdzie ucieknę od Twego oblicza?”… Ponieważ gdzież Boga nie ma? „Gdy wstąpię do nieba, tam jesteś; jesteś przy mnie, gdy się w Szeolu położę” (Ps 139,7-8). Dokąd iść? Gdzie uciec? Chcesz radę? Jeśli chcesz uciec od Niego, uciekaj do Niego. Biegnij do Niego, wyznając Mu twoje winy, a nie chroniąc się przed Nim, bo nie możesz się przed Nim ukryć, ale możesz Mu wyznać twoje winy. Powiedz Mu: „Tyś dla mnie ucieczką” (Ps 32,7) ; i pielęgnuj w sobie miłość, która może poprowadzić cię do życia.

Źródło: Komentarz do Pierwszego listu św. Jana, VI, 3 ; SC 75 (©Evangelizo)

Autor: Bł. Kolumban Marmion (1858-1923), opat

Musimy strzec się przed pewną błędną koncepcją doskonałości, która czasami znajduje się w niezbyt oświeconych duszach. Zdarza się, że dla nich doskonałość to czysto zewnętrzne i materialne przestrzeganie recept. Chociaż słowa, których zamierzam użyć, są surowe, nie zawaham się: powyższe uprzedzenia ograniczyłyby lub groziły doprowadzeniem do faryzeizmu; i istniałoby wielkie niebezpieczeństwo, że to nastąpi…

Faryzeusze byli uważani przez tłum za świętych ludzi; sami uznawali się za świętych, a ich doskonałość polegała na dokładności w zachowywaniu przepisów. Wiecie też, że ich wierność literze i punktualność były tak skrupulatne, że podane przykłady ich formalizmu są czasami śmieszne. Nie zadowalając się skrupulatnym przestrzeganiem prawa Mojżesza, które było już dużym obciążeniem, dodali do niego cały katalog przepisów własnego autorstwa, co Pan nasz nazwał „tradycjami ludzkimi” (Mk 7,8). Wszystko to było tak dobrze przestrzegane na zewnątrz, że nie było nic, co można by im zarzucić w tej kwestii: nie można znaleźć bardziej przykładnych uczniów Mojżesza…

Powiecie mi: Czy nie musimy przestrzegać wszystkiego, co jest przepisane? Pewnie, że musimy. (…) Ale pamiętajmy o tym: to, co jest ważne w naszym przestrzeganiu, to wewnętrzna zasada, według której go ożywiamy. Faryzeusze dokładnie wszystkiego przestrzegali, ale to było na pokaz i poklask tłumów i to moralne odstępstwo niszczyło wszystkie dzieła. Jeśli chodzi o przestrzeganie zewnętrzne, zachowane matematycznie, ale dla siebie samego i bez niczego, co by je uszlachetniało, powiemy co najmniej, że w żaden sposób nie jest ono doskonałe. Życie wewnętrzne musi być duszą naszej zewnętrznej wierności. To musi być rezultat, owoc i przejaw uczuć wiary, zaufania i miłości, które rządzą naszym sercem.

Źródło: Narzędzia dobrych uczynków” (© Evangelizo.org)