Autor: Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380), tercjarka dominikańska, doktor Kościoła, współpatronka Europy

Święta Katarzyna usłyszała Boga mówiącego do niej: Bądź pewna, nie gardzę pragnieniem moich sług. Daję komukolwiek, kto Mnie prosi i zapraszam was wszystkich do proszenia. Głęboko Mi się nie podoba, kiedy nikt nie puka, zaprawdę, do drzwi Mądrości Mojego jedynego Syna, idąc za Jego nauką.

Ponieważ iść za Jego nauką to jak pukać do drzwi, wołając do Mnie, przedwiecznego Ojca, głosem świętego pragnienia, przez pokorne i nieustanne modlitwy. I to Ja, Ojciec, który daje chleb łaski przez drzwi słodkiej Prawdy. Czasami, żeby wystawić na próbę wasze pragnienia i wytrwałość, sprawiam wrażenie, że was nie słyszę, ale dobrze was słyszę i obdarzam waszego ducha tym, czego potrzebuje. To ja daję wam głód i pragnienie, z którymi wołacie do Mnie, a ja chcę jedynie wypróbować waszą wytrwałość, aby napełnić wasze pragnienia, kiedy są uporządkowane i skierowane do Mnie. Moja Prawda zaprasza was do wołania w taki sposób, kiedy mówi: „Wołajcie, a odpowiedzą wam; kołaczcie, a otworzą wam, proście, a będzie wam dane” (por. Mt 7,7; Łk 11,9).

I Ja także Ci mówię: Nie chcę, żeby słabło twoje pragnienie, ani żebyś przestała błagać o moją pomoc! Nie zniżaj swego głosu! Wołaj, wołaj do mnie, abym rozlał miłosierdzie nad światem! Pukaj nieustannie do drzwi Mojej Prawdy – Mojego Syna – idąc Jego śladami.

Źródło: Dodatek, rozdz. X, nr 107 (© Evangelizo.org)