Month: sierpień 2023

Autor: Guido I Kartuz (?-1188), opat Wielkiej Kartuzji

Chlebem duszy jest Chrystus – “chleb żywy, który zstąpił z nieba” (Jn 6,51) i który nas karmi, teraz przez wiarę, a w przyszłym życiu przez widzenie. Gdyż Chrystus zamieszkuje w tobie przez wiarę i wiara w Niego staje się Jego uobecnieniem w twoim sercu (Ef 3,17). Jeśli wierzysz w Chrystusa, to jest On w tobie.

A Chrystus jest naprawdę jedynym chlebem, gdyż „jeden jest Pan, jedna wiara” (Ef 4,5) dla wszystkich wierzących, nawet jeśli niektórzy otrzymują więcej, a inni mniej tego daru tej samej wiary… Tak jak jedna jest prawda, jedna wiara w prawdę przewodzi i żywi wszystkich wierzących, a „jeden i ten sam Duch udziela każdemu tak, jak chce” (1Kor 12,11).

Żyjemy więc wszyscy tym samym chlebem i każdy z nas otrzymuje swoją część, a Chrystus jest cały dla wszystkich, oprócz tych, którzy gardzą jednością… W tym darze, który otrzymałem, mam całego Chrystusa i Chrystus ma całego mnie, tak jak jeden z członków należący do całego ciała posiada w zamian całe ciało. Ta część wiary, którą otrzymaliście do podziału, jest więc jak mały kawałek chleba, który trzymacie w ustach. Jeśli jednak nie rozważasz często i z pobożnością tego, w co wierzysz, jeśli nie medytujesz, przeżuwając niejako te treści, jakby rozgniatając je zębami, to znaczy z twoim duchem, nie przełykasz ich, czyli nie przedostają się one aż do twojego rozumu. A zatem, jak możesz zrozumieć to, co rzadko rozważasz i zaniedbujesz, zwłaszcza jeśli chodzi o rzecz tak delikatną i niewidzialną?… Niech przez medytacje, “prawo Pana będzie w ustach Twoich” (Wj 13,9), aby narodził się w tobie dobry rozum. Przez dobre zrozumienie, pokarm duchowy dostaje się do serca, aby nie zaniedbywać tego, co już się zrozumiało, ale przyjąć to z miłością.

Źródło: Medytacja 10 (©Evangelizo)

Autor: Św. Hilary (ok. 315-367), biskup Poitiers, doktor Kościoła

Wziąwszy pięć chlebów, Pan zwrócił swoje spojrzenie w stronę nieba, aby uczcić Tego, od którego pochodził Jego byt. Nie musiał spoglądać w stronę Ojca oczami ciała; chciał dać do zrozumienia obecnym, od kogo otrzymał moc dokonywania czynu o takiej mocy. Następnie dał chleby swoim uczniom. To nie przez rozmnożenie te pięć chlebów staje się wieloma. Kawałki następują po sobie, jakby były już pokrojone, wprowadzając w błąd łamiących. Materia kontynuuje swój rozwój…

Nie dziw się zatem, że płyną źródła, że są grona na szczepach winnych, że strumienie wina płyną z gron. Wszystkie zasoby ziemi rozprzestrzeniają się według niezmiennego, dorocznego rytmu. Takie rozmnożenie chlebów pochodzi od działania Stwórcy wszechświata. Zazwyczaj taki wzrost ma swoje granice; Stworzyciel zna prawa materii. W widzialnym stworzeniu dokonuje się niewidzialna praca. Tajemnica obecnego dzieła jest dziełem Pana tajemnic niebieskich. Moc Tego, który działa, przekracza naturę, a metoda tej Mocy wykracza poza zrozumienie faktu. Pozostaje jedynie podziw dla tej mocy.

Źródło: Komentarz do Ewangelii św. Mateusza 14,12 (© Evangelizo.org)

Autor: Bł. Kolumban Marmion (1858–1923), opat

To przemienienie Jezusa, niespodziewane dla uczniów i pełne tajemnicy, było dla nich niewątpliwie źródłem wyjątkowej łaski: umocnienia ich wiary w boskość Jezusa. Od tego momentu wiedzieli ponad wszelką wątpliwość, że pod postacią człowieka, z którym codziennie rozmawiali (por. Flp 2, 7), swoją najwyższą godność ukrywa prawdziwy Syn Boży. Wiara ta została potwierdzona w chwili przyjścia Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy.

Ale słowo Ojca, które usłyszeli uczniowie, nie zstąpiło z obłoku tylko dla nich. Każde pokolenie chrześcijan otrzymuje je w swoim czasie […]. Dla wszystkich nas Chrystus jest zawsze gotowy, by się przemienić, a głos Ojca nigdy nie przestaje, poprzez magisterium Kościoła, głosić boskiego synostwa Jezusa. Z pewnością Chrystus nigdy się nie zmienia; pozostaje niezmiennie ten sam (por. Hbr 13, 8). Zawsze przedstawia się nam jako Ten, „który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem” (1 Kor 1, 30). Ale dopiero stopniowo odkrywamy boskość Jego osoby, nieporównywalną wartość Jego odkupienia, ogrom Jego zasług, dar miłości uczyniony ludzkości przez Jego przyjście. W ten sposób zostajemy wtajemniczeni w szczególne poznanie Chrystusa (por. Flp 3, 8) o którym mówi Apostoł.

Należy jednak zrozumieć, że poznanie to nie jest czysto intelektualne; polega ono raczej na wewnętrznym oświeceniu wiary. W obliczu tego intymnego i nadprzyrodzonego objawienia chrześcijanin odczuwa pragnienie, by jego dusza i życie coraz bardziej upodabniały się do życia Jezusa Chrystusa. ewangelia.org

Źródło: Przemienienie (Chrystus wzorem kapłana, Le Christ idéal du prêtre, Éd. de Maredsous, 1951, p. 328-329 ; rev.)

Autor: Św. Cyryl z Aleksandrii (380-444), biskup i doktor Kościoła

Jezus wszedł na górę z trójką uczniów, których wybrał. Następnie został przemieniony boskim i oślepiającym światłem tak, że jego ubrania wydawały lśnić jakby światło. Następnie Mojżesz i Eliasz, otoczywszy Jezusa, rozmawiali o Jego odejściu, które miało się zrealizować w Jerozolimie, to znaczy o tajemnicy Jego wcielenia i zbawczej Męki, która miała dokonać się na krzyżu. Bo prawdą jest, że prawo Mojżeszowe i przepowiadanie proroków naprzód ukazywały tajemnicę Chrystusa… Ta obecność Mojżesza i Eliasza i ich rozmowa miały na celu ukazanie, że Prawo i prorocy tworzyły jakby eskortę naszego Pana Jezusa Chrystusa, Pana, na którego wskazywały… Jak się pojawili, to nie milkli, ale mówili o chwale, którą Pan miał być napełniony w Jerozolimie poprzez swą Mękę i krzyż, a szczególnie przez zmartwychwstanie.

Być może błogosławiony Piotr, uwierzywszy, że przyjście królestwa Bożego dokonało się, zapragnął pozostać na górze, bo powiedział, że trzeba było „postawić trzy namioty, nie wiedząc, co mówi”. Bo to nie był czas końca świata, i to nie w obecnym czasie święcie mieli cieszyć się obiecaną im nadzieją. Ponieważ św. Paweł głosi: „On przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała” (Flp 3,21).

Skoro plan zbawienia nie był jeszcze dokończony, będąc w swoich początkach, nie było zatem możliwe, żeby Chrystus, który przybył na świat z miłości, zrezygnował z pragnienia cierpienia, bo zachował naturę ludzką, żeby doświadczyć śmierci w swoim ciele i zniszczyć ją powstaniem z martwych.

Źródło: Homilie o Przemienieniu, 9 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Piotr Damiani (1007–1072), eremita, biskup, doktor Kościoła

Zwiastun Chrystusa – Jan był nim przez swoje narodziny, przepowiadanie, chrzest i śmierć. Czy można znaleźć choć jedną cnotę, jeden rodzaj świętości, których by Zwiastun nie posiadał w najwyższym stopniu? Pustelnik pomiędzy świętymi pustelnikami narzucił sobie regułę żywienia się dzikim miodem lub tą niejadalną potrawą: szarańczą! Niektórzy rezygnują ze świata i unikają ludzi, żeby żyć świątobliwie, ale Jan jest jeszcze dzieckiem;, kiedy idzie na pustynię i świadomie wybiera życie w samotności. Rezygnuje z urzędu kapłańskiego po jego ojcu, aby wolno zwiastować prawdziwego i największego Kapłana. Prorocy przepowiedzieli wpierw przybycie Zbawiciela, apostołowie i inni nauczyciele Kościoła poświadczają, że to przybycie prawdziwie się dokonało, ale Jan pokazuje Go obecnego między ludem. Wielu zachowało dziewictwo i nie zbrukali bieli swych ubrań (por. Ap 14,4), ale Jan odrzuca wszelkie towarzystwo ludzkie, żeby wyrwać pożądania ciała z korzeniami i, pełen duchowego zapału, zamieszkuje między dzikimi zwierzętami.

Jan przewodniczy nawet szkarłatnej rzeszy męczenników, jakby ich mistrz: walczył dzielnie o prawdę i za nią umarł. Stał się przywódcą wszystkich, którzy walczyli dla Chrystusa i pierwszy ze wszystkich poszedł do nieba zatknąć tryumfalny sztandar męczeństwa.

Źródło: Kazania 24-25 (© Evangelizo.org)

Autor: Katechizm Kościoła Katolickiego

Przed Piłatem Jezus wyjaśnia, że „przyszedł na świat, aby dać świadectwo prawdzie” (J 18, 37). Chrześcijanin nie powinien „wstydzić się… świadectwa Pana” (2 Tm 1, 8). W sytuacjach, które wymagają świadectwa wiary, chrześcijanin powinien wyznać ją bez dwuznaczności, za przykładem św. Pawła, wobec swych sędziów. Powinien zachować „czyste sumienie wobec Boga i wobec ludzi” (Dz 24,16).

Obowiązek uczestniczenia w życiu Kościoła przynagla chrześcijan do postępowania jako świadkowie Ewangelii i do zobowiązań, które z niej wypływają. Świadectwo to polega na przekazywaniu wiary w słowach i czynach. Jest ono aktem sprawiedliwości, który potwierdza albo daje poznać prawdę: „Wszyscy… wyznawcy Chrystusa, gdziekolwiek żyją, są zobowiązani… ukazywać świadectwem słowa i przykładem życia nowego człowieka, przyobleczonego przez chrzest i działanie Ducha Świętego, który umocnił ich w sakramencie bierzmowania” (Sobór Watykański II).

Męczeństwo jest najwyższym świadectwem złożonym prawdzie wiary; oznacza ono świadectwo aż do śmierci. Męczennik daje świadectwo Chrystusowi, który umarł i zmartwychwstał, z którym jest zjednoczony przez miłość. Daje świadectwo prawdzie wiary i nauki chrześcijańskiej. Ponosi śmierć w wyniku użycia wobec niego siły… Kościół z wielką troską zebrał wspomnienia o tych, którzy oddali życie, by zaświadczyć o swojej wierze. Są to akta męczenników. Stanowią one świadectwo prawdy, zapisane krwawymi literami… „Błogosławię Cię, że uznałeś mnie godnym tego dnia i tej godziny, gdy zaliczony do Twoich męczenników…, Ty jesteś Bogiem prawdziwym i nieznającym kłamstwa. Dlatego wielbię Cię za wszystko, błogosławię Tobie i wysławiam Cię przez wiecznego i niebieskiego Arcykapłana Jezusa Chrystusa, Twego umiłowanego Syna, przez którego Tobie, Jemu samemu oraz Świętemu Duchowi niech będzie chwała na wieki wieków” (św. Polikarp).

Źródło: § 2471-2474