Autor: Bł. Kolumban Marmion (1858–1923), opat

To przemienienie Jezusa, niespodziewane dla uczniów i pełne tajemnicy, było dla nich niewątpliwie źródłem wyjątkowej łaski: umocnienia ich wiary w boskość Jezusa. Od tego momentu wiedzieli ponad wszelką wątpliwość, że pod postacią człowieka, z którym codziennie rozmawiali (por. Flp 2, 7), swoją najwyższą godność ukrywa prawdziwy Syn Boży. Wiara ta została potwierdzona w chwili przyjścia Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy.

Ale słowo Ojca, które usłyszeli uczniowie, nie zstąpiło z obłoku tylko dla nich. Każde pokolenie chrześcijan otrzymuje je w swoim czasie […]. Dla wszystkich nas Chrystus jest zawsze gotowy, by się przemienić, a głos Ojca nigdy nie przestaje, poprzez magisterium Kościoła, głosić boskiego synostwa Jezusa. Z pewnością Chrystus nigdy się nie zmienia; pozostaje niezmiennie ten sam (por. Hbr 13, 8). Zawsze przedstawia się nam jako Ten, „który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem” (1 Kor 1, 30). Ale dopiero stopniowo odkrywamy boskość Jego osoby, nieporównywalną wartość Jego odkupienia, ogrom Jego zasług, dar miłości uczyniony ludzkości przez Jego przyjście. W ten sposób zostajemy wtajemniczeni w szczególne poznanie Chrystusa (por. Flp 3, 8) o którym mówi Apostoł.

Należy jednak zrozumieć, że poznanie to nie jest czysto intelektualne; polega ono raczej na wewnętrznym oświeceniu wiary. W obliczu tego intymnego i nadprzyrodzonego objawienia chrześcijanin odczuwa pragnienie, by jego dusza i życie coraz bardziej upodabniały się do życia Jezusa Chrystusa. ewangelia.org

Źródło: Przemienienie (Chrystus wzorem kapłana, Le Christ idéal du prêtre, Éd. de Maredsous, 1951, p. 328-329 ; rev.)