Autor: Św. Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein) (1891 – 1942), karmelitanka bosa, męczennica, współpatronka Europy
W Apokalipsie apostoł Jan widzi „stojącego Baranka jakby zabitego” (Ap 5,6)… Nad brzegiem Jordanu Jan Chrzciciel wskazuje na Jezusa jako „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”. Apostoł Jan pojął wtedy to słowo, a teraz pojmuje ten obraz. Ten, który niegdyś chodził brzegiem Jordanu, a teraz pokazuje się ubrany „w szatę do stóp, a oczy Jego jak płomień ognia”, z mieczem obosiecznym, „Pierwszy i Ostatni” (Ap 1,13-17), wypełnił prawdziwie wszytko, co zarysowywało symbolicznie obrzędy starego Przymierza.
Kiedy w najświętszym i najbardziej uroczystym dniu roku najwyższy kapłan wchodził do Świętego Świętych, miejsca przerażająco świętego Obecności boskiej, brał ze sobą dwa kozły: jednego, aby go obciążyć grzechami ludu i wypędzić na pustynię, a drugiego, żeby pokropić jego krwią namiot i Arkę Przymierza (Pwt 16). Była to ofiara za grzechy, złożona za lud… Następnie składał całopalenie za siebie i za cały lud oraz całkowicie palił resztki ofiary pokutnej… Ten dzień Pojednania był dniem uroczystym i świętym…
Ale co doprowadzało do tego pojednania? To nie krew ofiarowanych zwierząt ani nie arcykapłan z pokolenia Aarona, jak mówi o tym św. Paweł w liście do Hebrajczyków (rozdz. 8-9). Była to ostateczna ofiara pojednania, zapowiedziana już we wszystkich ofiarach nakazanych przez Prawo i był to „Kapłan na wzór Melchizedeka” (Ps 110,4)… Był także prawdziwym Barankiem paschalnym, dzięki któremu Niszczyciel omijał domy Hebrajczyków i uderzał w Egipcjan (Wj 12,23). Sam Pan tak dał do zrozumienia swoim uczniom, kiedy spożywał baranka paschalnego razem z nimi w czasie ostatniej wieczerzy, a następnie sam dał się im na pokarm.
Źródło: Gody Baranka, 14.09.1940 r.
