Day: 07.04.2023

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

„Na początku było Słowo” (J, 1,1). Jest ono identyczne w sobie samym, na zawsze jest tym, czym jest; nie może się zmienić, jest bytem. To imię, które dał poznać swemu słudze Mojżeszowi: „JESTEM, KTÓRY JESTEM” i „Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was” (Wj 3,14)… Kto może to zrozumieć? Lub kto mógłby dojść do Niego – zakładając, że używa wszystkich sił swego ducha, by dotrzeć jako tako do Tego, który jest? Porównałbym go do wygnańca, który z daleka spogląda na swoją ojczyznę: morze go od niej oddziela. Wie, którędy trzeba iść, ale nie ma ku temu sposobu. Także my chcemy dojść do naszego ostatecznego portu, gdzie przebywa Ten, który jest, bo jedynie On jest zawsze ten sam, ale ocean tego świata zagradza nam drogę…

Aby dać nam sposobność powrotu Ten, który nas wzywa, przyszedł stamtąd; wybrał drzewo, byśmy przebyli morze. Tak, nikt nie może przebyć oceanu jeśli nie jest niesiony krzyżem Chrystusa. Nawet niewidomy może objąć ten krzyż. Jeśli nie widzisz dobrze, gdzie idziesz, to nie puszczaj go, on sam cię poprowadzi. Oto, bracia, co chciałem wprowadzić do waszych serc: jeśli chcecie żyć w duchu pobożności, w duchu chrześcijańskim to przywiążcie się do Chrystusa takiego, jakim się dla nas stał, żeby następnie do Niego dołączyć takim, jakim jest i jakim zawsze był. To dlatego zstąpił do nas, bo stał się człowiekiem, żeby nosić ułomnych, pomóc im przepłynąć morze i powrócić do ojczyzny, gdzie nie potrzeba już statku, bo nie ma oceanu do przepłynięcia.

Obyśmy mogli, dla naszego szczęścia, widzieć, dokąd idziemy i jednocześnie trzymać się kurczowo statku, który nas unosi…! Niektórym się to udało i widzieli Go takim, jakim jest. Jan tak powiedział dlatego, że ujrzał: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo”. Oni Go ujrzeli, a żeby dojść do tego, co widzieli z daleka, przywiązali się do krzyża Chrystusa, nie pogardzili Jego pokorą.

Źródło: Kazanie do Ewangelii św. Jana, nr 2 (© Evangelizo.org)

Autor: Salwian z Marsylii (ok. 400 – ok. 480), kapłan

Miłość Boga do nas jest większa niż miłość ojca. Świadczą o tym słowa Zbawiciela w Ewangelii: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał” (J 3,16). Także apostoł Paweł mówi: „On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby wraz z Nim i wszystkiego nam nie darować?” (Rz 8,32) To dlatego Bóg kocha nas więcej niż swego Syna. To oczywiste, że Bóg kocha nas ponad uczucia ojcowskie, bo dla nas nie oszczędził swego Syna – i to jakiego Syna! Tego Syna sprawiedliwego, tego Syna jedynego, tego Syna, który jest Bogiem. Można coś jeszcze dorzucić? Tak! To za nas, to znaczy, za złych, za winnych Go nie oszczędził…

Dlatego apostoł Paweł, aby dać nam do zrozumienia w pewnej mierze ogrom miłosierdzia Bożego, się wyraża tak: „Chrystus bowiem umarł za nas, jako za grzeszników, w oznaczonym czasie, gdyśmy jeszcze byli bezsilni. A nawet za człowieka sprawiedliwego podejmuje się ktoś umrzeć tylko z największą trudnością” (Rz 5,6-7). To pewne, że tym jednym fragmentem ukazuje nam miłość Boga. Bo zaledwie można umrzeć za kogoś bardzo sprawiedliwego, a Chrystus dowiódł nam swojej wyższości, umierając za winnych, jakimi jesteśmy. Ale dlaczego Pan tak postąpił? Apostoł Paweł natychmiast nam to wyjaśnia: „Bóg zaś okazuje nam swoją miłość właśnie przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami. Tym bardziej więc będziemy przez Niego zachowani od karzącego gniewu, gdy teraz przez krew Jego zostaliśmy usprawiedliwieni” (w. 8-9).

Dowodem, jaki podaje, jest to, że umarł za winnych: dobro ma większą cenę, kiedy okazuje się je niegodnym… Bo gdyby dał je świętym lub zasłużonym, to nie byłyby Tym, który daje to, czego nie powinno się dawać, ale byłby jak ten, który nagradza za zasługę. Jak mu się odwdzięczymy za to wszystko?

Źródło: O rządach Bożych (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Antoni z Padwy (ok. 1195-1231), franciszkanin, doktor Kościoła

Ojcze, głowa Twojego Syna, która trwoży archaniołów, jest uderzana trzciną; Jego oblicze, w które pragną wpatrywać się aniołowie (1P 1,12), jest oplute, poranione policzkowaniem; Jego broda jest wyrywana, uderzają Go pięścią, ciągną za włosy. A Ty, Bóg bardzo łaskawy, ukrywasz się, chowasz się i wolisz by jeden, Twój Jedyny, był pokryty plwocinami, policzkowany, niż gdyby miałby zginąć cały naród (por. J 11,50). Tobie uwielbienie, Tobie chwała, ponieważ z plwocin, policzkowania, ciosów wydobyłeś antidotum, które wypędza z naszej duszy jad starożytnego węża […]

„Ręce jego jak pierścienie ze złota – jak mówi Oblubienica – wysadzane drogimi kamieniami” (por. Pnp 5,14), zostały przebite gwoździami. Jego stopy, którym morze ofiarowało swe fale, by mógł po nich chodzić, zostały przybite do krzyża. Jego oblicze, które jest jak słońce w zenicie, pokryło się bladością śmierci. Jego umiłowane oczy, przed którymi nie skryje się żadne stworzenie, zamknęły się w śmierci. Czy może być większa boleść od mojej? Pośród tego wszystkiego tylko Ojciec przychodzi z pomocą, w Jego ręce złożył swego ducha, mówiąc: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46). I na te słowa, skłaniając głowę – On, który nie miał miejsca, by głowę mógł oprzeć – wydał ostatnie tchnienie […]

Módlmy się, umiłowani bracia i prośmy z naleganiem i pobożnością Pana Jezusa Chrystusa, który przywrócił wzrok niewidomemu od urodzenia i Tobiaszowi, aby oświecił wzrok naszej duszy przez wiarę w Jego Wcielenie i gorycz Jego Męki, abyśmy zasłużyli na kontemplowanie tego samego Syna Bożego; Światłości zrodzonej ze światła, we wspaniałości świętych, w jasności aniołów. Niech przyjdzie nam z pomocą Ten, który żyje i króluje z Ojcem i Duchem na wieki wieków.

Źródło: Niedziela Pięćdziesiątnicy (© Evangelizo.org)