Month: sierpień 2019

Autor: Św. Fulgencjusz z Ruspe (467 – 532), biskup w Afryce Północnej

Chrystus Pan, pragnąc ukazać szczególne zadanie tych sług, których postawił nad swoim ludem, powiada: „Któż jest owym szafarzem, wiernym i roztropnym, którego Pan ustanowił nad domownikami swymi, aby wydzielał im żywność we właściwym czasie? Szczęśliwy ten sługa, którego Pan, powróciwszy, zastanie przy tej czynności”. Któż jest tym Panem, bracia? Bez wątpienia Chrystus, który mówił swym uczniom: „Wy Mnie nazywacie Nauczycielem i Panem i dobrze mówicie, bo nim jestem”. A którzy domownikami Jego? Ci właśnie, których Pan wybawił z rąk wroga i przyjął jako swoją własność. Domownikiem jest święty Kościół powszechny, który z przedziwną płodnością rozprzestrzenia się po całej ziemi i chlubi odkupieniem drogocenną krwią swego Pana. Bo i sam Pan powiada: „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i dać życie swoje na okup za wielu”. On także jest Dobrym Pasterzem, który swe życie oddał za owce swoje…

Szafarzem zaś któż jest, roztropnym zarazem i wiernym? Wskazuje nań Paweł Apostoł, kiedy mówi o sobie i swych współtowarzyszach: „Niech nas ludzie uważają za sługi Chrystusa i szafarzy tajemnic Bożych. A od szafarzy już tutaj się żąda, aby każdy z nich był wierny”. Aby jednak nikt spośród nas nie sądził, iż tylko Apostołowie zostali ustanowieni szafarzami, i nie gnuśniał jako sługa leniwy i nierozumny, zaniedbując obowiązek duchowego zmagania, tenże sam święty Paweł Apostoł wskazując, iż także biskupi są szafarzami, powiada: „Biskup winien być, jako szafarz Boga, człowiekiem nienagannym”.

Jesteśmy przeto sługami ojca rodziny, szafarzami Pana; sami otrzymaliśmy miarę żywności, jaką wam mamy wydzielać.

Źródło: Kazanie 1 o sługach Bożych

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

W Kościele Rzymskim błogosławiony Wawrzyniec pełnił obowiązki diakona. Tam rozdawał wiernym świętą Krew Chrystusa i tam przelał swoją własną krew dla Jego imienia… Apostoł święty Jan rzucił światło na tajemnicę Ostatniej Wieczerzy Pana, kiedy mówił: „Jezus oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci” (1 J,316). Święty Wawrzyniec zrozumiał to, bracia, zrozumiał i wypełnił; przygotował ofiarę dzięki temu, co spożywał przy tym stole. Umiłował Chrystusa swoim życiem, naśladował Go swoją śmiercią.

I my, bracia, jeśli prawdziwie Go kochamy, powinniśmy Go naśladować. Najlepszym dowodem naszej miłości, jaki możemy Mu dać, to naśladowanie Jego przykładu. „Chrystus również cierpiał za was i zostawił wam wzór, abyście szli za Nim Jego śladami” (1P 2,21)… W ogrodzie Pan jest naprawdę wiele rodzajów kwiatów: nie tylko róże męczenników, ale i lilie dziewic, bluszcze małżonków czy fiołki wdów. Absolutnie żadna kategoria ludzi, umiłowani, nie powinna tracić nadziei co do swego powołania: Pan cierpiał za wszystkich… Trzeba zatem zrozumieć, jak chrześcijanin powinien iść za Chrystusem, nie przelewając krwi i nie doświadczając cierpień męczeństwa.

Apostoł Paweł powiedział o Chrystusie Panu: „On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem”. Co za majestat! „Lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi i w zewnętrznym przejawie uznany za człowieka” (Flp 2,6nn). Co za uniżenie! Chrystus się uniżył: oto co masz, chrześcijaninie, do dyspozycji. „Chrystus uniżył samego siebie” (w. 8): dlaczego zatem pysznisz się?… Następnie, doszedłszy do końca tego uniżenia i przeszedłszy przez śmierć, Chrystus wstąpił do nieba: idźmy za Nim.

Źródło: Kazanie 304 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Bonawentura (1227-1274), franciszkanin, doktor Kościoła

Dwa lata przed swoją śmiercią… Franciszek zrozumiał, że naśladowawszy działalność Chrystusa w swoim życiu, powinien bardziej się do Niego upodobnić… w Jego Męce. Nie przeraził się, ale… uniesiony do Boga w pragnieniu anielskiego żaru i przemieniony przez współczucie w Tego, który w „przez wielką swą miłość” (Ef 2,4) zechciał być ukrzyżowany, modlił się na stoku góry, zwanej Górą Alwernią; było to w okresie święta Podniesienia Krzyża. A oto ujrzał, jak schodzi z nieba serafin z sześcioma skrzydłami, jaśniejącymi jak ogień. Szybkim lotem dotarł do miejsca, gdzie stał człowiek Boży, i postać pojawiła się między jego skrzydłami; był to człowiek ukrzyżowany, jego ręce i nogi były rozciągnięte i przywiązane do krzyża…

To widzenie wprawiło Franciszka w głębokie zdumienie, podczas gdy w jego sercu mieszały się smutek i radość. Radował się z życzliwego spojrzenia, którym obdarzał go Chrystus pod postacią serafina, ale to ukrzyżowanie „przenikało jego duszę” bólem i współczuciem, „jakby mieczem” (Łk 2,35). Tak tajemnicze widzenie pogrążyło go w wielkim zdumieniu, bo wiedział, że cierpienia Męki nie mogą w żaden sposób dotknąć serafina, który jest nieśmiertelnym duchem. Zrozumiał wreszcie, dzięki objawieniu z nieba, dlaczego boska Opatrzność posłała mu ten obraz: to nie męczeństwo ciała, ale miłość rozpalająca jego duszę miała upodobnić go do ukrzyżowanego Chrystusa.

Źródło: Życie św. Franciszka, Legenda większa, rozdz. 13 (© Evangelizo.org)

Autor: Bł. John Henry Newman (1801-1890), kardynał, teolog, założyciel Oratorium w Anglii

Dawniej było to źródłem niepokoju dla wierzących, jak czytamy w psalmach i u proroków, widząc, że złym powodzi się tam, gdzie słudzy Boży ponoszą porażki. Podobnie było w czasach Ewangelii. A jednak Kościół ma ten specjalny przywilej, którego nie posiada żadna inna religia: wiedzę, że jest założony w czasie pierwszego przyjścia Chrystusa i nie zniknie, zanim nie przyjdzie On na nowo.

Jednakże, w każdym pokoleniu, wydaje się, że upada, a jego wrogowie tryumfują. Walka między Kościołem i światem ma ten rys charakterystyczny: wydaje się, że świat odnosi nad nim zwycięstwo, ale to On, tak naprawdę, zwycięża. Jego wrogowie nieustannie tryumfują i mówią, że jest on pokonany; jego członkowie tracą często nadzieję. Ale Kościół trwa… Królestwa są zakładane i upadają; narody się rozprzestrzeniają i gromadzą; dynastie zaczynają się i kończą; książęta rodzą się i umierają; koalicje, partie, sojusze, zawody, korporacje, instytucje, filozofie, sekty i herezje tworzą się i znikają. Mają swój czas, ale Kościół jest wieczny. A jednak, w swoim czasie, zadawało się, że miały wielką wagę…

W obecnej chwili wiele rzeczy wystawia naszą wiarę na próbę. Nie widzimy przyszłości; nie widzimy, że to, co zdaje się odnosić teraz sukcesy i chełpi się, nie potrwa długo. Dzisiaj widzimy, jak filozofie, sekty i klany rozprzestrzeniają się i kwitną. Kościół wydaje się ubogi i słaby… Módlmy się do Boga, aby nas pouczył: potrzebujemy Jego światła, jesteśmy bardzo ślepi. Pewnego razu, kiedy słowa Chrystusa wystawiły ich na próbę, apostołowie poprosili Go: „Przymnóż nam wiary!” (Łk 17,5). Przyjdźmy do Niego szczerze, nie znamy siebie; potrzebujemy Jego łaski. Jaki by nie był niepokój, jaki wzbudza w nas świat…, idźmy do Niego z duchem czystym i szczerym. Prośmy Go pokornie, żeby wskazał nam to, czego nie rozumiemy, ukorzył nasze serca, które się upierają i dał nam łaskę kochania Go i lojalnego posłuszeństwa w naszych poszukiwaniach.

Źródło: Sermons on Subjects of the Day, nr 6, « Faith and Experience », 2.4 (© Evangelizo.org)