Autor: Św. Elżbieta od Św. Trójcy (1880-1906), karmelitanka

Żeby nic mnie nie wyprowadzało z tego pięknego wewnętrznego milczenia, zawsze zachowam ten sam warunek, to samo odłączenie, to samo oddzielenie, to samo ogołocenie! Jeśli moje pragnienia, moje lęki, moje radości lub moje boleści… nie zostaną doskonale nastawione na Boga, nie będę samotna, będzie we mnie hałas; zatem potrzebne jest uspokojenie, “sen władz”, jedność istoty. „Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha, zapomnij o twym narodzie, o domu twego ojca! Król pragnie twojej piękności” (Ps 45, 11-12)… „Zapomnieć o swoim narodzie”, wydaje mi się, jest najtrudniej; ponieważ ten naród, to jest cały ten świat, który – by tak się wyrazić – stanowi cząstkę nas samych: to jest wrażliwość, wspomnienia, wrażenia itd… Kiedy dusza dokona tego zerwania, kiedy będzie wolna od tego wszystkiego, Król zapragnie jej piękności.

Stwórca, widząc to piękne milczenie, jakie panuje w Jego stworzeniu, widząc je całe skupione… każe mu przejść do tej niezmiernej, nieskończonej samotności, na to „miejsce przestronne”, opiewane przez proroka, a które nie jest niczym innym, jak Nim samym: …”Zwiodę ją na puszczę i będę mówił do serca jej” (Oz 2,16). Oto więc dusza, po wejściu do tej obszernej samotni, gdzie Bóg ma dać się jej usłyszeć! „Żywe jest słowo Boże – mówi święty Paweł – skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku” (Hbr 4,12). To właśnie ono bezpośrednio dokona działania ogołocenia w duszy…

Ale nie wszystko polega na słuchaniu tego słowa, trzeba je zachowywać (J 14,35)! I właśnie zachowując je, dusza zostanie „uświęcona w prawdzie” (J 17,17), bo takie jest pragnienie Mistrza:… Czyż temu, kto zachowuje Jego słowo, nie dał tej oto obietnicy: „Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać” (J 14,23)? Cała Trójca Święta mieszka w duszy, która miłuje w prawdzie, to znaczy, zachowując Jego słowo.

Źródło: Ostatnie rekolekcje, dzień 10-11