Day: 22.05.2024

Autor: Św. Jan Kasjan (ok. 360–453), założyciel klasztoru w Marsylii

Pewnego dnia apostołowie narzekali: „Mistrzu – mówili – widzieliśmy kogoś, jak w imię Twoje wypędzał złe duchy, i zabranialiśmy mu, bo nie chodzi z nami”. Bezzwłocznie Chrystus odpowiedział: „Nie zabraniajcie; kto bowiem nie jest przeciwko wam, ten jest z wami” (Łk 9,49-50). Ale kiedy na końcu czasów ci ludzie powiedzą: „Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia, i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?” On poświadcza, że odpowie: „Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości!” (por. Mt 7,22-23). Ostrzega więc tych, których sam obdarzył chwałą znaków i cudów, aby nie wywyższali się w tej kwestii: „Nie z tego się cieszcie, że demony są wam poddane, lecz z tego, że wasze imiona zapisane są w niebie” (por. Łk 10,20).

Ale teraz sam autor wszystkich znaków i cudów wzywa swoich uczniów do przyjęcia Jego doktryny. Zamierza wyjaśnić, czego Jego prawdziwi i wybrani naśladowcy muszą się od Niego nauczyć: „Chodźcie – mówi – i uczcie się ode mnie, oczywiście nie po to, by wypędzać demony mocą niebios, ani uzdrawiać trędowatych, ani dawać światło niewidomym, ani wskrzeszać umarłych – to prawda, że wszystkie te cuda czynię za pośrednictwem niektórych moich sług. Niemniej jednak ludzki stan nie może towarzyszyć Bogu za względu na należną Mu chwałę; sługa i niewolnik nie mogą mieć udziału tam, gdzie cała chwała należy tylko do boskości” – ale wy „uczcie się ode Mnie” tego, „że jestem cichy i pokornego serca” (por. Mt 11,28-29).

Tego każdy może się nauczyć i wcielać to w życie. Ale czynienie znaków i cudów nie zawsze jest konieczne ani korzystne dla wszystkich, ani nie jest powszechnie przyznawane.

Źródło: Konferencje z Ojcami (© Evangelizo.org)

Autor: Papież Franciszek

Dziś chciałbym krótko omówić inne określenie z tych, które zastosował Sobór Watykański II, definiując Kościół, a mianowicie «lud Boży»… Co to znaczy być «ludem Bożym»? Przede wszystkim znaczy, że Bóg nie należy w sposób wyłączny do żadnego ludu; to On bowiem nas wzywa, zwołuje nas, zachęca, byśmy przyłączyli się do Jego ludu, a to zaproszenie skierowane jest do wszystkich bez różnicy, ponieważ miłosierdzie Boga «pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni» (1 Tm 2, 4).

Jezus nie mówi apostołom i nam, byśmy stworzyli grupę ekskluzywną, elitarną. Jezus mówi: idźcie i nauczajcie wszystkie narody (por. Mt 28, 19). Św. Paweł stwierdza: w ludzie Bożym, w Kościele „nie ma już Żyda ani poganina (…) wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie” (Ga 3, 28). Chciałbym powiedzieć również tym, którzy czują się dalecy od Boga i Kościoła, tym, którzy są pełni obaw lub obojętni, tym, którzy myślą, że już nie mogą się zmienić: Pan wzywa również ciebie, byś przyłączył się do Jego ludu, a czyni to z wielkim szacunkiem i miłością! Zachęca nas, abyśmy stali się częścią tego ludu, ludu Bożego.

Jak można zostać członkiem tego ludu? Nie przez urodzenie w sensie fizycznym, ale przez nowe narodziny. W Ewangelii Jezus mówi Nikodemowi, że trzeba urodzić się z wysoka, z wody i z Ducha, by wejść do królestwa Bożego (por. J 3, 3-5). Zostajemy przez chrzest włączeni do tego ludu, przez wiarę w Chrystusa, dar Boga, który trzeba umacniać i dbać o jego rozwój przez całe nasze życie. Zadajmy sobie pytanie: w jaki sposób dbam o rozwój mojej wiary, którą otrzymałem w chrzcie? Co robię, by wzrastała ta wiara, którą otrzymałem i którą ma lud Boży?

Źródło: Audiencja generalna z 12/06/2013 (© copyright Libreria Editrice Vaticana)