Month: kwiecień 2023

Autor: Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386), biskup Jerozolimy, doktor Kościoła

„Radujcie się wraz z Jerozolimą, weselcie się w niej wszyscy, co ją miłujecie!” (Iz 66,10). Jezus zmartwychwstał! Radujcie się, wy, którzy byliście przygnębienie […], bo Ten, który doświadczył przemocy, zmartwychwstał. Podobnie jak przypomnienie krzyża zasmucało nasze zgromadzenie, tak dobra nowina o zmartwychwstaniu jest naszą radością. Niech smutek zamieni się w radość, niech rozpacz zamieni się w wesele, a radość i wesele napełnia nasze usta – na cześć Tego, który po zmartwychwstaniu powiedział: „Radujcie się” (Mt 28,9 Wlg).

Wiem bowiem jaki był smutek przyjaciół Chrystusa w tych ostatnich dniach, kiedy nie mówiliśmy już nic o Jego śmierci ani o pogrzebie, a nawet nie głosiliśmy dobrej nowiny o Jego zmartwychwstaniu. Wasz duch wyczekiwał upragnionej wieści. On zatem zmartwychwstał, ten martwy, Ten, który jest „wolny wśród zmarłych” (Ps 88,6 Wlg) i wyzwolicielem zmarłych, człowiek, który bez skargi przyjął haniebną koronę cierniową. Ten człowiek, zmartwychwstały, założył diadem zwycięstwa nad śmiercią.

Otóż tak, jak przedstawiliśmy świadectwa dotyczące Jego krzyża, tak teraz udowodnimy Jego zmartwychwstanie: Apostoł ma nam tutaj rzeczywiście potwierdzić: „Został pogrzebany i zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem” (1Kor 15,4).

Źródło: Katechezy chrzcielne nr 14,1-2 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Maksym z Turynu (? – ok. 420), biskup

Niech nasza radość trwa, bracia, tak dzisiaj, jak i wczoraj. Jeśli cienie nocy przeszkodziły naszej radości, to przecież święty dzień nie dobiegł końca […]. Jasność, którą roztacza radość Pańska, jest wieczna. Chrystus oświecał nas wczoraj. Także i dziś zajaśniało Jego światło. „Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki” – mówi święty apostoł Paweł (Hbr 13,8). Tak, dla nas to Chrystus stał się dniem. Dla nas narodził się dzisiaj, tak jak zapowiedział Bóg Ojciec poprzez Dawida: „Tyś Synem moim, Ja Ciebie dziś zrodziłem” (Ps 2,7). Cóż to oznacza? Że nie zrodził swego Syna pewnego dnia, ale zrodził Go samego dniem i światłością […].

Tak, Chrystus jest naszym dzisiaj – żyjący blask, który nie gaśnie, bez przerwy otula świat, który niesie (Hbr 1,3), a ten wieczny płomień nie należy jedynie do dnia. „Bo tysiąc lat w Twoich oczach jest jak dzień”, pisze prorok (Ps 90,4). Oto Chrystus jest naszym dniem, gdyż tylko On jest wiecznością Boga. Jest naszym dzisiaj – przemijająca przeszłość nie niknie przed Nim, nieznana przyszłość nie ma przed Nim tajemnic. Wszechwładne światło – wszystko ogarnia, wszystko przenika, zawsze obecne, posiada wszystko. Przeszłość nie może się przed Nim zasłonić, ani przyszłość ukryć […]. To dzisiaj nie jest czasem, kiedy z Dziewicy Maryi rodzi się w ciele ani kiedy w swej boskości wychodzi z ust Boga Ojca, ale czasem, w którym zmartwychwstaje spośród umarłych: […] wskrzesiwszy Jezusa, mówi apostoł Paweł. Tak też jest napisane w psalmie drugim: Ty jesteś moim Synem, Jam Ciebie dziś zrodził (por. Dz 13,33).

Zaprawdę, jest On naszym dzisiaj, kiedy wydobywszy się z objęć nocy piekielnych, rozświetla ludzkość. Zaprawdę, jest naszym dniem – Ten, którego nie mogły zaćmić ciemne spiski wrogów. Żaden dzień nie otrzymał więcej światła niż ten dzień. Wszystkim umarłym przywrócił dzień i życie. Starość wprowadziła ludzi w śmierć. On obudził ich mocą swojego dzisiaj.

Źródło: Kazanie 36

Autor: Św. Chromacjusz z Akwilei (? – 407), biskup

Wszystkie czuwania, które celebruje się na cześć Pana, są miłe Bogu i znajdują Jego uznanie, ale to czuwanie jest ponad wszystkimi. To dlatego ta noc nosi szczególne miano: „czuwania na cześć Pana”. Ponieważ czytamy: „Dlatego noc ta winna być czuwaniem na cześć Pana dla wszystkich Izraelitów” (Wj 12,42). Ta noc słusznie zasługuje na swoje miano, ponieważ Pan obudził się żywy, abyśmy nie pozostali uśpieni w śmierci. Rzeczywiście, wycierpiał dla nas sen śmierci poprzez tajemnicę swej Męki; ale ten sen Pana stał się czuwaniem całego świata, ponieważ śmierć Chrystusa oddaliła od nas sen śmierci wiecznej. Sam to oznajmił przez proroka: „Przy tym się obudziłem i spojrzałem, a sen mój był mi przyjemny” (Ps 3,6; Jr 31,26). Ten sen Chrystusa, który przypomniał nam gorycz śmierci i słodycz życia, mógł być tylko przyjemny.

Salomon napisał: „Ja śpię, lecz serce me czuwa” (Pnp 5,2). W całej swej oczywistości te słowa objawiają tajemnicę boskości i ciała Pańskiego. Spał On według ciała, ale Jego boskość czuwała, bo boskość nie mogła spać… „Oto nie zdrzemnie się, ani nie zaśnie Ten, który czuwa nad Izraelem” (Ps 121,4). Zasnął według ciała, ale Jego boskość nawiedziła piekło, by z niego wyciągnąć uwięzionego człowieka; nasz Pan i Zbawiciel zechciał nawiedzić wszystkie miejsca, by wszystkim okazać miłosierdzie. Zstąpił z nieba na ziemię, by nawiedzić świat; zstąpił jeszcze z ziemi do piekieł, aby zanieść światło uwięzionym tam, wedle słowa proroka: „Nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło” (Iz 9,1).

To dlatego aniołowie w niebie, ludzie na ziemi i dusze wiernych w przybytku zmarłych celebrują to czuwanie na cześć Pana… Jeśli nawrócenie choć jednego grzesznika, jak czytamy w Ewangelii, jest przyczyną radości aniołów w niebie (Łk 15,7,10), to o ileż bardziej odkupienie całego świata? To czuwanie zatem nie jest jedynie świętem dla ludzi i aniołów, ale także dla Ojca, Syna i Ducha Świętego, ponieważ zbawienie świata jest radością dla Trójcy.

Źródło: Pierwsze kazanie na Wielką Noc Paschalną (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

My, śmiertelnicy, musimy spać, aby odnowić nasze siły i zatem przerwać nasze życie tym obrazem śmierci, które zostawia nam przynajmniej okruchy życia. W ten sposób ci, którzy czuwają w czystości, niewinności i żarliwości szykują się bez wątpienia do życia aniołów; przeciwko temu ciężarowi śmierci znajdują łaskę w wieczności… Teraz, bracia, słuchajcie tych kilku słów, które wam powiem o czuwaniu, jakiego dokonujemy tej nocy…

Nasz Pan, Jezus Chrystus, zmartwychwstał trzeciego dnia; żaden chrześcijanin o tym nie wątpi. Święte ewangelie poświadczają, że to się wydarzyło tej nocy… Nie staramy się pokazać światła ciemnościom, ale ciemności światłu. Do tego wzywa nas apostoł Paweł: „Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła” (Rz 13,12)… Czuwamy więc tej nocy, kiedy Pan zmartwychwstał i rozpoczął w swoim ciele życie, o którym właśnie wam mówiłem, które nie zna śmierci, ani snu. I to ciało, które podniósł z grobu, nie umrze i nie popadnie pod prawo śmierci.

Kobiety, które Go kochały, przyszły o świcie do grobu, ale nie znalazły Jego ciała. Natomiast usłyszały aniołów, którzy im ogłosili zmartwychwstanie. To zatem jasne, że zmartwychwstał w nocy, która poprzedziła świt. W ten sposób Ten, którego zmartwychwstanie świętujemy w naszych przedłużonych czuwaniach, pozwoli nam królować z Nim w życiu bez końca, A chociaż w godzinie, kiedy czuwamy, nasze ciało jest jeszcze w grobie i jeszcze nie zmartwychwstało, nasze czuwanie zachowuje swój sens: ponieważ spało, kiedy czuwaliśmy, a On umarł, abyśmy żyli.

Źródło: 2. homilia na Świętą Noc, Guelferbytanus 5 (© Evangelizo.org)