Day: 18.04.2023

Autor: Św. Bazyli Wielki (ok. 330-379), mnich i biskup Cezarei w Kapadocji, doktor Kościoła

Obraz jest sposobem wyrażenia rzeczy, których oczekujemy. Na przykład Adam jest prefiguracją tego Adama, który miał nadejść (1 Kor 15,45), a skała (na pustyni podczas Wyjścia) jest Chrystusem w sensie symbolicznym. Woda, który wypływa ze skały, obrazuje ożywczą moc Słowa (Wj 17,6; 1 Kor 10,4), bo On powiedział: „Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie – niech przyjdzie do Mnie i pije!” (J 7,34). Manna jest symbolem „chleba żywego, który zstąpił z nieba” (J 6,51), a wąż wywyższony na palu jest obrazem Męki, naszego zbawienia, dokonanego na krzyżu, bo ci, którzy na niego spoglądali, zostali uratowani (Lb 21,9). Tak samo opis wyjścia Izraelitów z Egiptu jest przenośnią zbawionych przez chrzest; bo pierworodni Izraela zostali uratowani… łaską przyznaną tym, którzy zostali oznaczeni krwią baranka paschalnego, a ta krew symbolizowała krew Chrystusa…

Co do morza i słupa obłoku (Wj 14), to w tym czasie te zjawiska prowadziły do wiary przez podziw, ale w przyszłości miały obrazować łaskę, która miała nadejść. „Kto mądry, niech to zachowa” (Ps 107,43). Zrozumiemy zatem, że morze – prefiguracja chrztu – oddzielało od faraona, tak jak chrzest nam pozwala uciec spod dominacji diabła. Dawniej morze zakryło swe wody nad wrogami – dzisiaj umiera wrogość, która nas oddzielała od Boga. Lud wyszedł z morza cały i zdrowy, a my wychodzimy z wód jakby powstali z martwych, zbawieni przez łaskę Tego, który nas powołał. Słup obłoku był on cieniem daru Ducha, który odświeżał nasze członki, gasząc płomienie namiętności.

Źródło: Traktat O Duchu Świętym, 14 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein) (1891–1942), karmelitanka bosa, męczennica, współpatronka Europy

Mój Panie i mój Boże,
prowadziłeś mnie na długiej, ciemnej drodze, kamienistej i twardej.
Zdawało się, że moje siły mnie opuszczają,
niemalże nie miałam nadziei, że ujrzę światło dnia.
Moje serce ustawało w głębokim cierpieniu,
kiedy blask słodkiej gwiazdy jawił się moim oczom.
Wiernie mnie prowadziła i poszłam za nią
najpierw krokiem chwiejnym, potem nieco pewniejszym.
Dotarłam wreszcie przed drzwi Kościoła.
Otworzyły się. Poprosiłam o pozwolenie, aby wejść.
Twoje błogosławieństwo mnie przyjęło przez usta kapłana.
Wewnątrz gwiazdy następują po sobie,
gwiazdy czerwonych kwiatów, które pokazują drogę aż do Ciebie…
A Twoja dobroć pozwala, aby mnie oświecały w drodze do Ciebie.
Tajemnicę, którą musiałam chować w głębi mojego serca,
mogę teraz głośno wyjawić:
Wierzę, wyznaję moją wiarę!
Kapłan prowadzi mnie do stopni ołtarza,
pochylam czoło,
święta woda spływa na moją głowę.

Panie, czy można powtórnie się narodzić,
choć upłynęła już połowa życia? (J 3,4)
Powiedziałeś tak i stało się to dla mnie rzeczywistością.
Ciężar win i trudów mojego długiego życia opuściły mnie.
Stojąc, otrzymałam biały płaszcz na ramiona,
świetlisty symbol czystości!
Trzymałam w dłoni świecę, której płomień zwiastuje,
że płonie we mnie Twoje święte życie.
Teraz moje serce stało się żłóbkiem, które czeka na Twoją obecność.
Już wkrótce!
Maryja, Twoja matka, która jest także moją, dała mi swoje imię.
O północy składa ona w moje serce nowo narodzone dziecię.
Och! żadne serce ludzkie nie może pojąć,
co szykujesz dla tych, którzy Cię kochają (1Kor 2,9).
Odtąd jesteś mój i nigdy Cię już nie opuszczę.
Gdzie by nie prowadziła droga mojego życia, Ty jesteś przy mnie.
Nigdy nic mnie nie odłączy od Twojej miłości (Rz 8,39).

Źródło: Wiersz „Heilige Nacht” (© Evangelizo.org)