Day: 13.04.2023

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

Po zmartwychwstaniu Pan ukazał się swoim uczniom i pozdrowił ich, mówiąc: „Pokój wam!” To naprawdę pokój, to pozdrowienie, które zbawia, bo słowo „pozdrowienie” rymuje się ze słowem „zbawienie”. Cóż lepszego można by oczekiwać? Człowiek otrzymuje pozdrowienie od samego Zbawienia, bo naszym zbawieniem jest Chrystus. Tak, On jest naszym zbawieniem, On – zraniony dla nas, przybity do krzyża, zdjęty z niego i pogrzebany. Ale zmartwychwstał z grobu; Jego rany zostały uzdrowione, choć zachowały blizny. Pożyteczne jest dla uczniów, żeby ujrzeli blizny, aby rany ich serca zostały uzdrowione. Jakie rany? Rany ich niedowiarstwa. On ukazał im się w prawdziwym ciele, a im „zdawało się, że widzą ducha”. To nie jest powierzchowna rana w ich sercach…

Ale co mówi Pan Jezus? „Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach?”. Dobrze jest dla człowieka nie tylko, żeby jego myśl się wznosiła w jego sercu, ale żeby jego serce się wznosiło – tam, gdzie apostoł Paweł chciał utwierdzić serca wiernych, mówiąc im: „Jeśliście więc razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadając po prawicy Boga. Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu. Gdy się ukaże Chrystus, nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale.” (Kol 3,1nn). I co to za chwała? Chwała zmartwychwstania…

My wierzymy słowom uczniów, nawet nie widząc ciała zmartwychwstałego Zbawiciela… Ale w tamtej chwili to wydarzenie wydawało się niewiarygodne. Zbawiciel sprawił, że zaczęli wierzyć, nie tylko widząc, ale i dotykając, tak, żeby za pomocą zmysłów, wiara dotarła do ich serca i mogła być głoszona w całym świecie tym, którzy nie widzieli i nie dotknęli, a mimo to uwierzyli bez wahania (por. J 20,29).

Źródło: Kazanie 116; PL 38, 657 (© Evangelizo.org)

Autor: Bł. Kolumban Marmion (1858–1923), opat

Gdzie znajdziemy słowa Jezusa, te słowa, które powinny być dla nas „źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu” (J 4,14)? Przede wszystkim w Ewangelii. Tam słyszymy samego Jezusa, Słowo Wcielone; widzimy, jak objawia to, co niewysłowione, w ludzkich słowach, przekładając to, co niewidzialne, na gesty zrozumiałe dla naszych słabych umysłów. Musimy tylko otworzyć oczy, usposobić nasze serca, aby poznać te wyjaśnienia i się nimi cieszyć. […]

Jako że „Jezus Chrystus był wczoraj i jest dziś, ten sam także na wieki” (Hbr 13,8), nie ma Go aż do Starego Testamentu, który Go ujawnia. Czyż nie powiedział, że Mojżesz o Nim mówił? Czy nie podkreślał proroctw, które Go dotyczyły? A psalmy, czyż nie są go pełne, do tego stopnia, że stały się – wedle pięknego wyrażenia Bossueta – „Ewangelią Jezusa Chrystusa zamienioną w pieśni, afekty, dziękczynienia i pobożne pragnienia” („Wzniosłości tajemnic”).

To zatem cały skarb Pism, który Chrystus nam objawił – na każdej jego stronie Pisma czytamy Jego imię. Te strony są pełnie Jego osoby, Jego doskonałości, gestów, a każda strona nam powtarza Jego nieporównywalna miłość, dobroć bez granic, niestrudzone miłosierdzie, niewysłowioną mądrość i objawia nam niezgłębione bogactwo tajemnicy Jego życia i cierpienia, oraz opowiada nam ostateczne tryumfy Jego chwały. […]

Ale żeby to słowo było w nas „żywe i skuteczne”, żeby rzeczywiście dotknęło duszę i prawdziwie stało się źródłem kontemplacji i zasadą życia, musimy je przyjąć z wiarą i pokorą, ze szczerym pragnieniem poznania Chrystusa i zjednoczyć się z Nim, aby kroczyć za Nim. Ścisłe i głębokie poznanie, nadprzyrodzone i owocne postrzeganie znaczenia Listów Świętych jest darem Ducha, darem tak cennym, że sam nasz Pan, Mądrość Przedwieczna, przekazał go swoim Apostołom w jednym ze swoich ostatnich objawień (Łk 24,45).

Źródło: Modlitwa monastyczna (© Evangelizo.org)