Day: 08.04.2023

Autor: Św. Chromacjusz z Akwilei (? – 407), biskup

Wszystkie czuwania, które celebruje się na cześć Pana, są miłe Bogu i znajdują Jego uznanie, ale to czuwanie jest ponad wszystkimi. To dlatego ta noc nosi szczególne miano: „czuwania na cześć Pana”. Ponieważ czytamy: „Dlatego noc ta winna być czuwaniem na cześć Pana dla wszystkich Izraelitów” (Wj 12,42). Ta noc słusznie zasługuje na swoje miano, ponieważ Pan obudził się żywy, abyśmy nie pozostali uśpieni w śmierci. Rzeczywiście, wycierpiał dla nas sen śmierci poprzez tajemnicę swej Męki; ale ten sen Pana stał się czuwaniem całego świata, ponieważ śmierć Chrystusa oddaliła od nas sen śmierci wiecznej. Sam to oznajmił przez proroka: „Przy tym się obudziłem i spojrzałem, a sen mój był mi przyjemny” (Ps 3,6; Jr 31,26). Ten sen Chrystusa, który przypomniał nam gorycz śmierci i słodycz życia, mógł być tylko przyjemny.

Salomon napisał: „Ja śpię, lecz serce me czuwa” (Pnp 5,2). W całej swej oczywistości te słowa objawiają tajemnicę boskości i ciała Pańskiego. Spał On według ciała, ale Jego boskość czuwała, bo boskość nie mogła spać… „Oto nie zdrzemnie się, ani nie zaśnie Ten, który czuwa nad Izraelem” (Ps 121,4). Zasnął według ciała, ale Jego boskość nawiedziła piekło, by z niego wyciągnąć uwięzionego człowieka; nasz Pan i Zbawiciel zechciał nawiedzić wszystkie miejsca, by wszystkim okazać miłosierdzie. Zstąpił z nieba na ziemię, by nawiedzić świat; zstąpił jeszcze z ziemi do piekieł, aby zanieść światło uwięzionym tam, wedle słowa proroka: „Nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło” (Iz 9,1).

To dlatego aniołowie w niebie, ludzie na ziemi i dusze wiernych w przybytku zmarłych celebrują to czuwanie na cześć Pana… Jeśli nawrócenie choć jednego grzesznika, jak czytamy w Ewangelii, jest przyczyną radości aniołów w niebie (Łk 15,7,10), to o ileż bardziej odkupienie całego świata? To czuwanie zatem nie jest jedynie świętem dla ludzi i aniołów, ale także dla Ojca, Syna i Ducha Świętego, ponieważ zbawienie świata jest radością dla Trójcy.

Źródło: Pierwsze kazanie na Wielką Noc Paschalną (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

My, śmiertelnicy, musimy spać, aby odnowić nasze siły i zatem przerwać nasze życie tym obrazem śmierci, które zostawia nam przynajmniej okruchy życia. W ten sposób ci, którzy czuwają w czystości, niewinności i żarliwości szykują się bez wątpienia do życia aniołów; przeciwko temu ciężarowi śmierci znajdują łaskę w wieczności… Teraz, bracia, słuchajcie tych kilku słów, które wam powiem o czuwaniu, jakiego dokonujemy tej nocy…

Nasz Pan, Jezus Chrystus, zmartwychwstał trzeciego dnia; żaden chrześcijanin o tym nie wątpi. Święte ewangelie poświadczają, że to się wydarzyło tej nocy… Nie staramy się pokazać światła ciemnościom, ale ciemności światłu. Do tego wzywa nas apostoł Paweł: „Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła” (Rz 13,12)… Czuwamy więc tej nocy, kiedy Pan zmartwychwstał i rozpoczął w swoim ciele życie, o którym właśnie wam mówiłem, które nie zna śmierci, ani snu. I to ciało, które podniósł z grobu, nie umrze i nie popadnie pod prawo śmierci.

Kobiety, które Go kochały, przyszły o świcie do grobu, ale nie znalazły Jego ciała. Natomiast usłyszały aniołów, którzy im ogłosili zmartwychwstanie. To zatem jasne, że zmartwychwstał w nocy, która poprzedziła świt. W ten sposób Ten, którego zmartwychwstanie świętujemy w naszych przedłużonych czuwaniach, pozwoli nam królować z Nim w życiu bez końca, A chociaż w godzinie, kiedy czuwamy, nasze ciało jest jeszcze w grobie i jeszcze nie zmartwychwstało, nasze czuwanie zachowuje swój sens: ponieważ spało, kiedy czuwaliśmy, a On umarł, abyśmy żyli.

Źródło: 2. homilia na Świętą Noc, Guelferbytanus 5 (© Evangelizo.org)