Day: 22.07.2022

Autor: Św. Bernard z Clairvaux (1091-1153), mnich cysterski, doktor Kościoła

Jedynie zmysł słuchu może dotrzeć do prawdy, ponieważ on jeden słyszy słowo… „Nie dotykaj Mnie”, powiedział Pan, to znaczy: porzuć zwyczaj zawierzania zwodniczym zmysłom, oprzyj się na moich słowach, przywiąż się do wiary. Wiara nie może się mylić, pojmuje rzeczy niewidzialne i nie podlega ułomności zmysłów. Przekracza nawet granice ludzkiego rozumu, prawa natury, granice doświadczenia. Dlaczego pragniesz dowiedzieć się czegoś oczami, które nie mogą wiedzieć? I dlaczego twoja dłoń stara się zbadać coś, czego nigdy nie osiągnie? Jedno i drugie niewiele pozwalają poznać o Mnie. To do wiary należy wypowiadanie się na Mój temat, nie umniejszając Mojego majestatu. Naucz się wierzyć z większą pewnością i ufniej idź za tym, co ci podpowiada.

„Nie dotykaj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca”. Jakby można lub trzeba było Go dotknąć, kiedy wstąpi do nieba. Tak, bez wątpienia będzie można go dotknąć, ale jedynie sercem, a nie dłońmi, pragnieniem, a nie wzrokiem, wiarą, ale nie zmysłami. „Dlaczego” – mówi – „chcesz Mnie teraz dotknąć…? Nie pamiętasz, że kiedy byłem jeszcze śmiertelny, oczy moich uczniów nie mogły znieść chwały Mojego przemienionego ciała, chociaż miało ono jeszcze umrzeć? Okazuję ci tę łaskę, że widzisz Mnie pod postacią sługi (Flp 2,7), ale Moja chwała odtąd Mnie od ciebie oddala. Zatrzymaj zatem twój osąd…; wierze zleć wyjaśnienie tak wielkiej tajemnicy… To, czego ‘ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć’ (1Kor 2,9), wiara niesie jakby owinięte i opieczętowane w niej samej. Abyś była godna dotknięcia Mnie, powinnaś kontemplować Mnie, siedzącego po prawicy Ojca (Mk 16,19; Ps 110,1), już nie pod postacią uniżenia, ale w stanie chwały. To wciąż to samo ciało, ale w innej postaci. Dlaczego chcesz mnie dotknąć w mojej brzydocie? Poczekaj, aż będziesz mogła to zrobić w moim pięknie”.

Źródło: Kazanie do Pieśni nad Pieśniami, nr 28, 9 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Franciszek Salezy (1567-1622), biskup Genewy, doktor Kościoła

Ten, który naprawdę kocha, nie znajduje żadnej innej przyjemności, jak tylko w umiłowanym przedmiocie. W ten sposób święty Paweł mówił: „Wszystko uznaję za stratę” (Flp 3,8) w porównaniu do swego Zbawiciela. A czy Oblubienica z [Pieśni nad Pieśniami] nie należy cała do swego umiłowanego? „Mój miły jest mój, a ja jestem jego… Czyście widzieli miłego duszy mej?” (2,16; 3,3)…

Sławna Magdalena, tak bardzo kochająca, spotkała aniołów przy grobie, którzy niewątpliwie przemawiali do niej po anielsku, to znaczy łagodnie, pragnąc ukoić jej udrękę, w jakiej się znajdowała. Wręcz przeciwnie, cała zapłakana, nie potrafiła znaleźć pociechy ani w ich łagodnych słowach, ani w blasku ich ubrań, ani w niebiańskiej łasce ich postawy, ani w przyjemnym pięknie ich twarzy. Ale, zalana łzami, mówi: „Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono”. Odwracając się, ujrzała swego słodkiego Zbawiciela, lecz pod postacią ogrodnika, którym nie mogło się zadowolić jej serce, przepełniona bowiem śmiercią Nauczyciela, nie pragnie kwiatów, a przez to i ogrodnika. W jej sercu znajduje się krzyż, gwoździe, ciernie. Ona szuka swego Ukrzyżowanego. „Mój drogi ogrodniku — mówi, jeśli posadziłeś mojego umiłowanego zmarłego Pana jakby zwiędłą lilię między twoimi kwiatami, to powiedz mi szybko, a ja go zabiorę”.

Ale jak tylko nazywa ją po imieniu, ona, rozpromieniona, woła: „Bóg, mój Pan”! … Aby lepiej wysławiać tego królewskiego Ukochanego, dusza będzie „szukać zawsze Jego oblicza” (Ps 105,4), to znaczy z troskliwą i żarliwą uwagą wyszukuje wszelkich oznak piękna i doskonałości, które są w Nim, doskonaląc się w tym słodkim poszukiwaniu pobudek, które nieustanie popychają ją do znajdowania coraz większego upodobania w niepojętym Pięknie, które kocha.

Źródło: Traktat o Bożej miłości, 5,7 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Roman Pieśniarz, zwany Romanem Melodosem (? – ok. 560), kompozytor hymnów

Kobiety niosące wonności posłały przodem Marię Magdalenę do grobu, wedle słów św. Jana Teologa. Było ciemno, ale miłość jej oświetlała drogę: jak tylko spostrzegła odsunięty kamień sprzed grobu, powróciła mówiąc: „Uczniowie, oto co ujrzałam: kamień nie zakrywa już grobu. Czyżby zabrano mojego Pana? Nie ma straży, uciekli. Czyżby zmartwychwstał Ten, który upadłym ludziom ofiaruje zmartwychwstanie?” […]

Ten, który widzi wszystko, widząc płaczącą i smutną Magdalenę, wzruszył się… Ten, który bada wnętrza i serca, wiedząc, że Maria rozpozna Jego głos, zawołał na swą owieczkę – On, prawdziwy pasterz: „Mario”! Ona Go natychmiast rozpoznała:„To naprawdę mój dobry pasterz, który mnie wzywa, aby policzyć między pozostałymi dziewięćdziesięciomaa dziewięcioma owcami. Wiem, kim jest Ten, który mnie woła: jak powiedziałam, to mój Pan, to Ten, który upadłym ludziom ofiaruje zmartwychwstanie” […]

Pan jej powiedział: „Niewiasto, niech odtąd twoje wargi głoszą te cuda i tłumaczą je synom Królestwa, którzy oczekują mojego przebudzenia. Idź prędko, Mario, zgromadź moich uczniów… zbudź ich wszystkich jakby ze snu, aby przybyli Mi na spotkanie z zapalonymi pochodniami. Powiedz: Oblubieniec się obudził, wychodzi ze swojego grobu… Apostołowie, porzućcie śmiertelny smutek, bo obudził się Ten, który upadłym ludziom ofiaruje zmartwychwstanie” […]

„Nagle mój smutek zamienił się w radość, wszystko stało się uciechą i weselem. Nie waham się powiedzieć: otrzymałam tę samą chwałę, co Mojżesz; ujrzałam, tak, ujrzałam, nie na górze, lecz w grobie; nie okrytą obłokiem, lecz w ciele, zobaczyłam Pana bytów bezcielesnych i obłoków, Tego, który jest, był i przychodzi. To On mi powiedział: Pośpiesz się, Mario, objawić tym, którzy Mnie kochają, że zmartwychwstałem. Przynieś potomkom Noego tę dobrą nowinę, jak gołębica przyniosła gałązkę oliwną (Rdz 8,11). Powiedz im, że śmierć została pokonana i powstał z grobu Ten, który upadłym ludziom ofiaruje zmartwychwstanie”.

Źródło: Pierwszy hymn na Zmartwychwstanie (© Evangelizo.org)