Day: 17.07.2022

Autor: Św. Teresa z Avila (1515-1582), karmelitanka, doktor Kościoła

Marta była święta, choć nie napisano nigdzie, by była kontemplatywną. Czegóż możesz więcej pragnąć nad to, byś się stała podobną tej błogosławionej i szczęśliwej, która zasłużyła tyle razy przyjmować w domu swoim Chrystusa, Pana naszego, ugaszczać Go, służyć Mu i może u jednego stołu z Nim zasiadać? Gdyby była z Marią w zachwyceniu siedziała u nóg Pańskich, nie miałby kto zgotować posiłku dla Boskiego Gościa. Wyobraźcie sobie zatem, że ten maluczki domek nasz jest domem świętej Marty, w którym różna ma być świadczona Panu posługa. Niech więc te, którym przypadły w udziale obowiązki życia czynnego, nie szemrzą na drugie, które są pogrążone w kontemplacji… Bądźcie szczęśliwe, że możecie spełnić obowiązek Marty. Prawdziwa pokora na tym głównie się zasadza, byśmy zawsze ochotnie gotowi byli na wszystko, cokolwiek Pan z nami zrobić zechce, i zawsze znali siebie niegodnymi zwać się sługami Jego.

Ostatecznie więc skoro wiemy, że oddając się kontemplacji albo rozmyślaniu, albo modlitwie ustnej czy też pielęgnując chorych, chodząc około potrzeb domowych – pracując w posługach najniższych – zawsze służymy Boskiemu Gościowi, który raczy mieszkać z nami, dzielić z nami pokarm i z nami się weselić – a cóż nas to ma obchodzić, czy w ten sposób, czy w inny Jemu służymy?

Nie mówię tego w tej myśli, jakobyście nie miały się w niczym z waszej strony przyczyniać do osiągnięcia tego daru, tylko byście pamiętały, że otrzymanie go nie od waszego wyboru zależy, jeno od woli Bożej. Zostaw to Panu, niechaj sam rozporządza się w domu swoim.

Źródło: Droga doskonałości, rozdz. 17, 5-7

Autor: Św. Elżbieta od Św. Trójcy (1880-1906), karmelitanka

Żeby nic mnie nie wyprowadzało z tego pięknego wewnętrznego milczenia, zawsze zachowam ten sam warunek, to samo odłączenie, to samo oddzielenie, to samo ogołocenie! Jeśli moje pragnienia, moje lęki, moje radości lub moje boleści… nie zostaną doskonale nastawione na Boga, nie będę samotna, będzie we mnie hałas; zatem potrzebne jest uspokojenie, “sen władz”, jedność istoty. „Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha, zapomnij o twym narodzie, o domu twego ojca! Król pragnie twojej piękności” (Ps 45, 11-12)… „Zapomnieć o swoim narodzie”, wydaje mi się, jest najtrudniej; ponieważ ten naród, to jest cały ten świat, który – by tak się wyrazić – stanowi cząstkę nas samych: to jest wrażliwość, wspomnienia, wrażenia itd… Kiedy dusza dokona tego zerwania, kiedy będzie wolna od tego wszystkiego, Król zapragnie jej piękności.

Stwórca, widząc to piękne milczenie, jakie panuje w Jego stworzeniu, widząc je całe skupione… każe mu przejść do tej niezmiernej, nieskończonej samotności, na to „miejsce przestronne”, opiewane przez proroka, a które nie jest niczym innym, jak Nim samym: …”Zwiodę ją na puszczę i będę mówił do serca jej” (Oz 2,16). Oto więc dusza, po wejściu do tej obszernej samotni, gdzie Bóg ma dać się jej usłyszeć! „Żywe jest słowo Boże – mówi święty Paweł – skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku” (Hbr 4,12). To właśnie ono bezpośrednio dokona działania ogołocenia w duszy…

Ale nie wszystko polega na słuchaniu tego słowa, trzeba je zachowywać (J 14,35)! I właśnie zachowując je, dusza zostanie „uświęcona w prawdzie” (J 17,17), bo takie jest pragnienie Mistrza:… Czyż temu, kto zachowuje Jego słowo, nie dał tej oto obietnicy: „Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać” (J 14,23)? Cała Trójca Święta mieszka w duszy, która miłuje w prawdzie, to znaczy, zachowując Jego słowo.

Źródło: Ostatnie rekolekcje, dzień 10-11