Day: 30.03.2022

Autor: Św. Piotr Chryzolog (ok. 406-450), biskup Rawenny, doktor Kościoła

Pan wskrzesił córkę Jaira, ale kiedy ciało było jeszcze ciepłe, kiedy śmierć była dopiero w połowie dzieła (Mt 9,18nn)… Wskrzesił także jedynego syna matki, ale zatrzymuje kondukt żałobny, uprzedzając grób…, zanim ten zmarły nie wszedł całkowicie w prawo śmierci (Łk 7,11nn). Ale wszystko, co dzieje się wokół Łazarza, jest wyjątkowe…: w Łazarzu dokonała się cała moc śmierci, w nim także jaśnieje całkowity obraz zmartwychwstania… Bowiem Chrystus powrócił trzeciego dnia jako Pan, Łazarz, jako sługa, został przywrócony życiu czwartego dnia…

Jezus mówił i powtarzał swoim uczniom: „Oto idziemy do Jerozolimy: tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą Go poganom na wyszydzenie, ubiczowanie i ukrzyżowanie” (Mt 20,18nn). A kiedy mówił to, widział, jak stają się niezdecydowani, smutni i niepocieszeni. Wiedział, że musieli uginać się pod ciężarem Męki, aż nie pozostanie w nich nic z ich życia, wiary, ich własnego światła, ale przeciwnie, ich serce zostanie zaciemnione niemal całkowitą nocą braku wiary. To dlatego przeciągał cztery dni śmierć Łazarza… Stąd te słowa, które Pan wypowiedział do swoich uczniów: „Łazarz umarł, ale raduję się, że Mnie tam nie było, ze względu na was” (w. 15) – „abyście uwierzyli”. Śmierć Łazarza była zatem niezbędna, aby z Łazarzem powstała z grobu wiara uczniów.

„Skoro mnie tam nie było”. A czy było miejsce, gdzie by nie było Chrystusa?… Był tam Chrystus Bóg, ale nie było Chrystusa człowieka. Chrystus Bóg był tam, kiedy umierał Łazarz, ale teraz Chrystus miał przybyć do zmarłego, ponieważ Chrystus Pan miał wejść do śmierci: „To w śmierci, w grobie, w otchłani piekieł, to tam trzeba, aby cała moc śmierci została pokonana, przeze Mnie i moją śmierć”.

Źródło: Kazanie 53; PL 52, 375; CCL 241, 498 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380), tercjarka dominikańska, doktor Kościoła, współpatronka Europy

O posłuszeństwo, które żeglujesz bez trudu i bez niebezpieczeństwa przybijasz do przystani zbawienia! Upodabniasz się do Słowa. Jednorodzonego Syna mojego: płyniesz w łodzi najświętszego Krzyża, gotowe raczej cierpieć, niż uchybić posłuszeństwu dla Słowa i sprzeniewierzyć się Jego nauce. Z tej nauki uczyniłeś stół, gdzie żywisz się duszami, trwając w miłości bliźniego.

Namaszczone prawdziwą pokorą, nie pragniesz cudzego dobra, poza wolą moją. Jesteś proste, bez żadnego zakrętu; czynisz serce szczerym i oddanym miłości szczodrej, bez obłudy. Jesteś jutrzenką, która zwiastuje światło łaski Bożej. Jesteś słońcem, które ogrzewa, bo bez przerwy gorejesz miłością. Ty każesz rodzić ziemi, przez ciebie wszystkie narządy ciała, wszystkie władze duszy przynoszą owoce, które dają życie jej samej i bliźniemu. Jesteś urocze, bo nigdy niecierpliwość nie mąci twego oblicza; zachowuje ono niezmąconą pogodę i wdzięk męstwa.

Jesteś wielkie niezłomną wytrwałością, tak wielkie, że sięgasz z ziemi do nieba, bo przez ciebie i tylko przez ciebie można je otworzyć. Jesteś perłą ukrytą, nieznaną, deptaną przez świat i samo uniżasz się i poddajesz się stworzeniom (por. Mt 13,44-46). Jednak tak wielka jest twa moc, że nikt nie może ci rozkazywać; wyrwałeś się z śmiertelnej niewoli zmysłowości, która pozbawiła cię twej godności. Zabiwszy tego nieprzyjaciela nienawiścią i pogardą własnej woli, odzyskałeś wolność.

Źródło: O posłuszeństwie, rozdz. CLV (Dialog o Opatrzności Bożej)

Autor: Ody Salomona (chrześcijański tekst po hebrajsku z początku 2 wieku)

[Chrystus mówi]:
Nie mają żadnej korzyści ci, którzy Mnie nie rozpoznali
byłem ukryty dla tych, którzy Mnie nie posiadali.
Jestem przy tych, którzy Mnie kochają.
Moi prześladowcy są martwi;
szukają Mnie ci, którzy wiedzą, że żyję.
Zmartwychwstałem, jestem razem z nimi,
mówię ich ustami.
Zwyciężyli tych, którzy ich prześladowali;
zarzuciłem na nich jarzmo mojej miłości.
Jak ramię oblubieńca otacza oblubienicę (por. Pnp 2,6),
tak moje jarzmo nad tymi, którzy Mnie znają.
Jak namiot oblubieńczy, wzniesiony u oblubieńca,
tak moja miłość chroni tych, którzy wierzą we mnie.
Nie zostałem odrzucony,
chociaż tak się zdawało.
Nie zginąłem,
chociaż tak sobie wyobrażali.
Widział mnie przybytek śmierci
i został pokonany,
śmierć pozwoliła mi odejść
i wielu razem ze mną.
Byłem dla niej żółcią i octem;
zstąpiłem z nią, do jej otchłani.
aż do dna głębi.
Śmierć osłabła,
nie mogła znieść mojego oblicza.
Zwołałem wśród jej zmarłych
zgromadzenie żyjących (1P 3,19; 4,6).
Przemawiałem do nich żywymi ustami
w taki sposób, że moje słowo nie pozostało próżne.
Ci, którzy byli martwi, przybiegli do Mnie;
krzyczeli i powiedzieli: „Zmiłuj się nad nami
Synu Boży, postąp z nami wedle Twej łaski.
Uwolnij nas z więzów ciemności,
otwórz nam drzwi, abyśmy wyszli ku Tobie.
Widzimy, że nasza śmierć
nie zbliżyła się do Ciebie.
Bądźmy wyzwoleni, my razem z Tobą,
bo Ty jesteś naszym Zbawicielem”.
A Ja usłyszałem ich głosy,
przyjąłem ich wiarę w moim sercu.
Oznaczyłem ich czoła moim imieniem (Ap 14,1);
są wolni i należą do Mnie.

Źródło: Nr 42 (© Evangelizo.org)