Month: maj 2021

Autor: Św. Cyprian (ok. 200-258), biskup Kartaginy, męczennik

„I nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie” (Mt 6,13)… Kiedy modlimy się, aby nie ulec pokusie, wspominamy na naszą słabość i niech nikt nie spogląda na siebie pobłażliwie, nikt nie wynosi się z zuchwałością, nikt nie przypisuje sobie chwały wierności lub próby, sam Pan bowiem nas poucza o pokorze, mówiąc: „Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe” (Mt 14,38). Jeśli najpierw wyznajemy pokorę, składamy w Bogu wszystko, o co prosimy z bojaźnią i szacunkiem i możemy być pewni, że Jego dobroć nam to da.

Ta modlitwa kończy się stwierdzeniem, które gromadzi zwięźle wszystkie prośby. Na końcu mówimy: „Ale nas zachowaj od złego”. Rozumiemy przez to, że wróg może knuć przeciw nam na tym świecie, ale możemy mieć pewność potężnego wsparcia, jeśli Bóg nas zachowa, jeśli przyjdzie z pomocą tym, którzy Go błagają. Kiedy zatem mówimy: „Ale nas zachowaj od złego”, nie musimy już o nic więcej prosić… Jesteśmy umocnieni przeciw wszelkim zakusom diabła i świata. Kto może obawiać się świata, jeśli Bóg jest jego opiekunem na tym świecie?

Nie ma się co dziwić, że Bóg nas nauczył tak się modlić, oznajmiając nam w krótkiej formule wszystko to, o co powinniśmy prosić dla naszego zbawienia… Kiedy Słowo Boże, nasz Pan Jezus Chrystus, przyszedł do wszystkich ludzi, zgromadził mądrych i nieuczonych, oznajmił reguły zbawienia dla każdej płci i każdego wieku. Zrobił zwięzłe streszczenie swoich zasad… W ten sposób, kiedy pragnął pouczyć, na czym polega życie wieczne, zgromadził wszelką tajemnicę życia w cudownie zwięzłym zdaniu: „A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa” (J 17,3).

Źródło: Modlitwa Pańska, § 26-28 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan Maria Vianney (1786-1859), kapłan, proboszcz z Ars

Spójrzcie, dzieci: skarb chrześcijanina nie jest na ziemi, ale w niebie (Mt 6,20). Dlatego nasza myśl powinna się kierować tam, gdzie jest nasz skarb. Człowiek ma piękne zadanie – modlić się i kochać. Wy modlicie się, kochacie: oto szczęście człowieka na ziemi.

Modlitwa nie jest niczym innym jak zjednoczeniem z Bogiem. Kiedy nasze serce jest czyste i w jedności z Bogiem, to czujemy jakby balsam w sobie, oszałamiającą słodycz, oślepiające światło. W tej ścisłej jedności Bóg i dusza są jak dwa kawałki wosku stopione razem; nie można ich rozdzielić. To piękna rzecz – ta jedność Boga z małym stworzeniem. To szczęście, którego nie można zrozumieć. Nie zasłużyliśmy, żeby się modlić, ale Bóg, w swej dobroci, pozwala nam do Niego przemawiać. Nasza modlitwa jest kadzidłem, które sprawia Mu wielką przyjemność.

Dzieci, macie małe serca, ale modlitwa je poszerza i uzdalnia do miłowania Boga. Modlitwa jest przedsmakiem nieba, wylaniem raju. Nigdy nas nie zostawia bez słodyczy. To miód, który spływa do duszy i łagodzi wszystko. Troski topnieją przed dobrze odprawioną modlitwa jak śnieg przed słońcem.

Źródło: Katecheza o modlitwie (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Fulgencjusz z Ruspe (467 – 532), biskup w Afryce Północnej

Na zakończenie naszych modlitw mówimy: „Przez Chrystusa, Twojego Syna, naszego Pana”, a nie „Przez Ducha Świętego”. Ta praktyka powszechnego Kościoła ma swój powód. Jej przyczyną jest tajemnica, według której człowiek Jezus Chrystus jest pośrednikiem między Bogiem a ludźmi (1Tm 2,5), kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka, On, który przez własną krew wszedł do Przybytku, nie do tego, który był tylko kopią, ale w niebie, gdzie zasiada po prawicy Boga i wstawia się za nami (Hbr 6,20; 9,24).

Biorąc pod uwagą kapłaństwo Chrystusa, apostoł mówi: „Przez Niego więc składajmy Bogu ofiarę czci ustawicznie, to jest owoc warg, które wyznają Jego imię” (Hbr 13,15). To przez Niego składamy ofiarę uwielbienia i modlitwy, ponieważ to Jego śmierć pojednała nas, kiedy jeszcze byliśmy wrogami (Rz 5,10). Chciał dać się na ofiarę za nas; odtąd przez Niego nasza ofiara może być miła w oczach Boga. Oto dlaczego święty Piotr nas ostrzega tymi słowami: „Wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa” (1P 2,5). To z tego powodu mówimy Bogu Ojcu: „Przez Chrystusa, Twojego Syna, naszego Pana”.

Źródło: List 14,36; CCL 91, 429 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407), kapłan w Antiochii, potem biskup Konstantynopola, doktor Kościoła

„Wtedy Piotr w obecności braci tak przemówił” (Dz 1,15nn). Przemawia jako pierwszy, i jak zwykle, pełen gorliwości ten pierwszy wśród Apostołów: „Bracia, trzeba nam wybrać spośród… tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas”. Popatrz, jak chce, aby to byli świadkowie naoczni; bardzo się o to troszczył, chociaż Duch Święty miał zstąpić. „Jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy przebywał z nami Pan Jezus”. Zaznacza tu, że oni mieszkali z Nim i że nie byli zwyczajnymi uczniami. Od początku bowiem wielu postępowało za Nim… „Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy przebywali z nami aż do dnia, w którym Jezus został wzięty do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania”.

Nie powiedział: „świadkiem innych spraw”, ale tylko „świadkiem zmartwychwstania”. Albowiem wiarygodniejszym był ten, kto mógł powiedzieć: „Ten, który jadł, pił, i został ukrzyżowany, ten sam zmartwychwstał”. Nie trzeba więc było być świadkiem ani przeszłości, ani przyszłości, ani znaków, ale tylko zmartwychwstania. Tamte bowiem wydarzenia były jawne i wszyscy o nich mówili, zmartwychwstanie zaś dokonało się potajemnie i było znane tylko im samym.

Źródło: Trzecia homilia do Dziejów Apostolskich (© Evangelizo.org)

Autor: Tertulian (ok. 155 – ok. 220), teolog

Gdy Jezus Chrystus, nasz Pan, przebywał na ziemi, sam mówił o tym, kim jest i był, jakie dzieło dał mu Ojciec do spełnienia i co ludzie mają czynić. Mówił to otwarcie przed ludem lub też na osobności pouczał o tym uczniów. Spośród nich, jako głównych, wybrał Dwunastu, aby Mu towarzyszyli i stali się następnie nauczycielami narodów. Po odpadnięciu jednego z nich, przed odejściem do Ojca, rozkazał pozostałym, aby szli i nauczali narody i udzielali im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego (Mt 28, 19).

Zaraz też Apostołowie – to znaczy „posłani” – wybrali drogą losowania Macieja jako dwunastego, na miejsce Judasza, opierając się na proroctwie psalmu Dawida. Otrzymali też obiecaną moc Ducha Świętego, który udzielił im daru języków oraz czynienia cudów. Najpierw w Judei głosili wiarę w Jezusa Chrystusa i założyli tam Kościoły, a następnie wszędzie zwiastowali narodom tę samą naukę i tę samą wiarę.

W każdej miejscowości założyli Kościoły, z których znów inne brały początek, biorąc od nich korzeń wiary i ziarna nauki i nieustannie to czynią, aby były Kościołami… Dowodem tej jedności jest przekazywanie pokoju, nazywanie się braćmi i udzielana sobie nawzajem gościnność. Podstawę tych praw stanowi jedna tradycja tego samego misterium. To, co głosili Apostołowie, zostało objawione przez Chrystusa, i nie inaczej należy tę naukę zachować, jak tylko zwracając się do Kościołów założonych przez Apostołów, które oni nauczali osobiście, później zaś za pośrednictwem posyłanych im listów.

Źródło: Odrzucenie heretyckich roszczeń (© Evangelizo.org)