Month: maj 2021

Autor: Św. Teodor Studyta (759-826), mnich z Konstantynopola

Dokonawszy wszystkiego i przyjąwszy za nas ludzką naturę, Chrystus, nasz Bóg, Jezus, absolutnie doskonały, wstąpił do nieba i w nagrodę za walkę obdarzył nas swoim pokojem (por. Kol 3,15), mówiąc: „Pokój mój daję wam” (J 14, 27). Nie dotyczy to tylko apostołów; zresztą sam nasz życiodajny Bóg powiedział: „Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie” (J 17, 20-22).W tym względzie, moi najczcigodniejsi bracia, słusznie jest wołać jak apostoł: „Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz?” (Rz 8,35) […] Raduj się i bądź pełen wesela, gdy widzisz miłość Boga do człowieka! Na naszych oczach jest życie, przed nami radość, u naszych stóp szczęście! Drzwi są otwarte! Biegnij, bierz! (por. Flp 3,13) Komu zabraknie na to energii? Kto nie będzie się spieszyć? Jeden wytęży mocniej siły, aby wyprzedzić drugiego, popędzany myślą, że nie są to zniszczalne i ziemskie skarby, które mu są oferowane, ale wieczne i nieśmiertelne.

Niech Pan Bóg sprawi, abyście […] utwierdzili się wszyscy w dobru, zwyciężyli w wyścigu, zostali przyjęci na stadion i nałożyli korony zwycięstwa. Obyśmy otrzymali wszystkie dobre rzeczy, które się z tym wiążą, dzięki łasce i dobroci naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Jemu i Ojcu, i Duchowi Świętemu należy się chwała, moc, cześć i uwielbienie, teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen.

Źródło: Katecheza 6 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Hieronim ze Strydonu (347-420), kapłan, tłumacz Biblii, doktor Kościoła

„Czciciele próżnych marności utracą miłosierdzie dla nich” (por. Jon 2,9 LXX). Bóg jest miłosierny z natury, gotów uratować, dzięki łaskawości, tych, których nie może uratować przez sprawiedliwość. Ale my, z powodu naszych przywar, marnujemy i tracimy przygotowane miłosierdzie, ofiarujące się samo z siebie… Chociaż Miłosierdzie jest obrażane, to znaczy, sam Bóg, ponieważ „Pan jest dobry i miłosierny, cierpliwy i pełen litości” (por. Ps 145,8 LXX), jednakże ono nie opuszcza tych, którzy oddają się próżności, nie przeklina ich, ale czeka, aż powrócą, chociaż rozmyślnie porzucają miłosierdzie, które jest tuż przed nimi…

„Ale ja złożę Tobie ofiarę, z głośnym dziękczynieniem. Spełnię to, co ślubowałem, na znak zabawienia” (por. Jon 2,10 LXX). Ja, który zostałem pożarty dla zbawienia wielu, złożę Ci ofiarę z dziękczynieniem, ofiarując sam siebie. Ponieważ „Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha” (1 Kor 5,7). Prawdziwy arcykapłan i baranek, ofiarował się za nas. -Złożę Ci dziękczynienie, mówi, jak złożyłem Ci dziękczynienie słowami: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi” (por. Mt 11,25) i spełniam śluby, które złożyłem dla zbawienia wszystkich, aby „nic, co mi dałeś, nie zginęło na wieki” (por. J 6,39).

Widzimy to, co w swojej Męce Pan obiecał dla naszego zbawienia. Nie czyńmy Jezusa kłamcą i bądźmy czyści i oderwani od wszelkiego grzechu, aby nas ofiarował Bogu, dla którego nas przeznaczył.

Źródło: O Jonaszu, II 2,9 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

Słuchajcie wszyscy, Żydzi i niewierni; słuchajcie, wszystkie królestwa ziemi! Nie przeszkadzam waszemu panowaniu na tym świecie, „Królestwo moje nie jest z tego świata” (J 18,36). Nie bójcie się więc tą obawą, która ścisnęła Herodem, kiedy oznajmiono mu me narodziny… Nie – mówi Zbawiciel – „Królestwo moje nie jest z tego świata”. Chodźcie wszyscy do Królestwa, które nie jest z tego świata; chodźcie przez wiarę; niech obawa nie czyni was okrutnymi. Prawdą jest, że w proroctwie Syn Boży mówi o Ojcu: „Przecież Ja ustanowiłem sobie króla na Syjonie, świętej górze mojej” (Ps 2,6). Ale ten Syjon i ta góra nie są z tego świata.

Czym właściwie jest Jego Królestwo? To ci, którzy wierzą w Niego, ci, którym mówi: „Wy nie jesteście ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata”. A jednak pragnie, by byli w świecie; prosi swego Ojca: „Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego”. Bo nie powiedział: „Moje Królestwo nie jest na tym świecie”, ale „Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany”(J 18,36).

Rzeczywiście, jego Królestwo jest naprawdę tutaj na ziemi aż do końca świata; aż do żniw chwast rośnie z dobrym ziarnem (Mt 13,24nn)… Jego Królestwo nie jest stąd, bo On jest jak podróżnik w tym świecie. Tym, nad którymi panuje, mówi: „Wy nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata”(J 15,19). Oni byli zatem z tego świata, kiedy jeszcze nie byli Jego Królestwem i należeli do księcia tego świata (J 12,3)… Ci wszyscy, którzy narodzili się z rodu Adama – grzesznika, należą do tego świata; a ci, którzy zostali odnowieni w Jezusie Chrystusie, należą do jego Królestwa i nie są już z tego świata. „On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna” (Kol 1,13).

Źródło: Kazania do Ewangelii św. Jana, nr 115 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Bernard z Clairvaux (1091-1153), mnich cysterski, doktor Kościoła

„Ojciec i Ja – powiedział Syn – przyjdziemy do niego”, to znaczy do człowieka, który jest święty, „i będziemy u niego przebywać”. I myślę, że prorok nie mówił o innym niebie, gdy powiedział: „A przecież Ty mieszkasz w świątyni, Chwało Izraela!” Apostoł Paweł wyraźnie mówi: „Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach”. Nie jest zaskakujące, że Chrystusowi podoba się, aby zamieszkać w tym niebie. O ile do stworzenia widzialnego nieba wystarczyło, że przemówił, o tyle o to jedno walczył z trudem; umarł, aby je odkupić. Dlatego po wszystkich swoich trudach, spełniwszy swoje pragnienie, powiedział: „To jest miejsce mego odpoczynku na wieki, tu będę mieszkał, bo tego pragnąłem dla siebie”. I błogosławiona jest ta, do której powiedziano: „Powstań, przyjaciółko ma,
piękna ma, i pójdź!”, w tobie osadzę mój tron.
„Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo, i czemu jęczysz we mnie?” Myślisz, że i ty znajdziesz w sobie miejsce dla Pana? A jakie miejsce w nas jest godne takiej chwały i czy jest wystarczające, aby przyjąć Jego Majestat? Czy mogę Go czcić tylko w miejscach, gdzie Jego kroki się zatrzymały? Kto pozwoli mi chociaż pójść w ślady świętej duszy, „którą On wybrał na dziedzictwo dla siebie”? Oby jednak zechciał wlać w moją duszę zdroje swego miłosierdzia, abym i ja mógł powiedzieć: „Biegnę drogą Twoich przykazań, bo czynisz moje serce szerokim”. Być może i ja będę mógł pokazać w sobie, jeśli nie „salę dużą, usłaną i gotową, gdzie by mógł spożyć posiłek ze swoimi uczniami”, to przynajmniej „miejsce, gdzie by głowę mógł oprzeć”. […]
Jest to konieczne, aby dusza wzrastała i rozszerzała się, aby uzdolnić się do Boga. Jej szerokością jest miłość, jak mówi apostoł Paweł: „Otwórzcie wasze serca”. Bo chociaż dusza nie ma wymiaru przestrzennego, to jednak, ponieważ jest duchem, łaska przyznaje jej to, co jej natura wyklucza… Wielkość każdej duszy jest więc proporcjonalna do jej miłości. Do tego stopnia, że ten, kto ma dużo miłosierdzia, jest wielki, ten, kto ma mało, jest mały, a ten, kto nie ma nic, jest niczym. Święty Paweł potwierdza w istocie: „Jeśli nie mam miłości, niczego nie zyskuję”.

(Odniesienia biblijne: J 14,23; Ps 22,4; Ef 3,17; J 1,3; Ps 132,14; Pnp 2,10; Ps 42,6; Ps 33,12; J 14,23; Ps 119,32; Mk 14,15; Mt 8,20; 2Kor 6,13; 1Kor 13,3)
Źródło: Kazania do Pieśni nad Pieśniami, nr 27, 8-10 (© Evangelizo.org)