Month: maj 2021

Autor: Św. Aelred z Rievaulx (1110-1167), mnich cysterski

Według Bożego zamiaru, na początku Duch Święty wypełniał cały wszechświat – „sięga potężnie od krańca do krańca i włada wszystkim z dobrocią.” (Mdr 8,1). Ale, jeśli chodzi o dzieło uświęcenia, to dopiero od dnia Pięćdziesiątnicy, „Duch Pański wypełnia ziemię” (Mdr 1,7). Gdyż to właśnie dziś Duch łagodności został zesłany przez Ojca i Syna, aby uświęcić całe stworzenie według nowego planu, na nowy sposób, jako nowy przejaw mocy i siły.

Wcześniej „Duch jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony” (J 7,39)… Dziś nadszedł niebiański dzień – Duch został dany śmiertelny duszom z całym swym bogactwem. Zatem ta Boska rosa pokryła ziemię różnorodnością darów duchowych. Słusznie obfitość tego bogactwa spłynęła na nas z nieba, bowiem wcześniej, przez hojność naszej ziemi, niebo przyjęło szczególnie słodki owoc… Człowieczeństwo Chrystusa jest błogosławieństwem ziemi, Duch Chrystusa zaś słodyczą nieba. Mamy zatem owoc zbawiennej zamiany – człowieczeństwo Chrystusa wstąpiło z ziemi do nieba, a dziś z nieba zstąpił do nas Duch Chrystusa…

Duch działa wszędzie i wszędzie zabiera głos. Niewątpliwie, przed Wniebowstąpieniem, Duch Pana został dany uczniom, tak jak powiedział im sam Pan: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Ale przed Zesłaniem Ducha Świętego nie słyszano głosu Ducha, nie widziano chwały Jego mocy. Uczniowie Chrystusa nie znali Jego Ducha – brakowało im odwagi, kiedy strach zmusił ich do ukrycia za zamkniętymi drzwiami. Jednakże od tego dnia „głos Pański ponad wodami…, rozsiewa ogniste strzały…, a w Jego pałacu wszystko woła: Chwała!” (Ps 29,3-9).

Źródło: Kazanie o siedmiogłosie Ducha Świętego na Zesłanie Ducha Świętego, Kazania niepublikowane

Autor: Św. Bruno z Segni (ok. 1045-1123), biskup

Góra Synaj jest symbolem góry Syjon… Zauważcie jak bardzo te dwie odpowiadają sobie, z jaką harmonią święto Zesłania Ducha Świętego jest obchodzone na każdej z nich… Na Górze Syjon, tak jak i na Górze Synaj, Pan zstąpił w tym samym dniu i w podobny sposób…

Święty Łukasz napisał: „Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden.” (Dz 2,2-3)… Zarówno tu, jak i tam dał się słyszeć wielki szum, pojawił się ogień. Jednakże na Synaju był to gęsty obłok, zaś na Górze Syjon jaśniejący blask światła. W pierwszym przypadku chodziło o „cień rzeczywistości niebieskich” (Hbr 8,5), w drugim o prawdziwą rzeczywistość. Przedtem słychać było odgłos gromu, teraz można było usłyszeć głosy apostołów. Tu, blask błyskawic, tam, cuda pojawiające się z każdej strony…

„Mojżesz wyprowadził lud z obozu naprzeciw Boga i ustawił u stóp góry” (Wj 19,17). Czytamy w Dziejach Apostolskich: „Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie”… Ludzie z całej Jerozolimy zgromadzili się u stóp Góry Syjon, czyli w miejscu gdzie Syjon, znak świętego Kościoła, zaczął się wznosić, tam gdzie są jego fundamenty…„Góra zaś Synaj była cała spowita dymem, gdyż Pan zstąpił na nią w ogniu”, mówi księga Wyjścia (Wj 19,18)…

Czyż mogliby się nie rozpalać ci, którzy przyjęli ogromny ogień Ducha Świętego? Tak jak dym zwiastuje obecność ognia, podobnie przez zapewnienia ich przemów i przez wielość języków, ogień Ducha Świętego objawił swoją obecność w sercach apostołów. Szczęśliwe serca wypełnione tym ogniem! Szczęśliwy człowiek rozpalony tym żarem! „Cała góra bardzo się trzęsła. Głos trąby się przeciągał i stawał się coraz donośniejszy.” (Wj 19, 18-19)… Podobnie głosy apostołów i ich proroctwa stawały się coraz silniejsze. Dały się słyszeć z daleka, tak iż „ich głos się rozchodzi na całą ziemię i aż po krańce świata ich mowy” (Ps 18,5).

Źródło: Komentarz do księgi Wyjścia, rozdz. 15

Autor: Św. Teresa z Avila (1515-1582), karmelitanka, doktor Kościoła

Pan nie prowadzi wszystkich dusz jednakową drogą. Kto sam siebie poczytuje za najniższego, ten może w oczach Pańskich właśnie jest najwyższy. Nawet jeśli wszystkie się modlą w naszym klasztorze, to nie wszystkie koniecznie są kontemplatywne. To jest niemożliwe i nieznajomość tej prawdy mogłaby niejedną niepotrzebnie strapić.

Przez czternaście lat nie byłam zdolna rozmyślać inaczej, jak tylko czytając. Sądzę, że wiele musi być osób tego rodzaju; a są i takie, które zupełnie, nawet z książką, rozmyślać nie potrafią; umieją tylko modlić się ustnie, i tak spędzają czas na modlitwie. Ale jeśli są pokorne, to nie wyjdzie im to na złe; będą na równi z duszami wypełnionymi pociechami. Może być, że ich droga jest nawet pewniejsza, bo nigdy nie wiadomo, czy te pociechy pochodzą od Boga, czy od demona…

Osoby, które nie doznają pociechy na modlitwie, chodzą w pokorze, zawsze w obawie, czy to nie z ich winy i zawsze są pilne w pracy nad sobą. Gdy ujrzą łzy w oczach drugich, zaraz im się wydaje, że jeśli ich oczy pozostaną suche, to ociągają się w służbie Bożej; a może właśnie wtedy o wiele je przewyższają. Łzy bowiem, choć są dobre, nie zawsze są dowodem wewnętrznej doskonałości. Więcej są warte pokora, umartwienie, zaparcie siebie i inne cnoty. Zatem nie bójcie się i powiedzcie sobie, że i wam się uda dojść do doskonałości na równi z najbardziej kontemplatywnymi.

Źródło: Droga doskonałości, 17

Autor: Św. Antoni z Padwy (ok. 1195-1231), franciszkanin, doktor Kościoła

Miłość Jezusa do wiernego ucznia jest ujawniona w słowach: „Piotr obróciwszy się zobaczył idącego za sobą ucznia, którego miłował Jezus, a który to w czasie uczty spoczywał na Jego piersi” (J 21,20).

Kto naprawdę idzie za Jezusem, ten pragnie, by wszyscy za nim szli; to dlatego zwraca się do swojego bliźniego przez uczynki, modlitwę i głoszenie słowa. Odwrócenie się Piotra właśnie to oznacza. Taki sam pomysł znajdujemy w Apokalipsie: „A Duch i Oblubienica —Chrystus i Kościół — mówią: «Przyjdź!» A kto słyszy, niech powie: «Przyjdź!»” (Ap 22,17). Chrystus, z wewnętrznego natchnienia i Kościół, przez głoszenie, mówią do człowieka: „Przyjdź”! A kto słyszy te słowa, mówi do swego bliźniego: „Przyjdź”!, to znaczy: „Idź za Chrystusem!” Piotr, odwracając się, widzi idącego za sobą ucznia, którego kochał Jezus. Jezus kocha tych, którzy za Nim idą.

Chociaż jego imię nie zostało wymienione, Jan wyróżnia się wśród reszty, nie dlatego, że Jezus kochał tylko jego, ale ponieważ kochał go bardziej od innych. Kochał innych, ale ten był mu bardziej bliski… To on „w czasie uczty spoczywał na Jego piersi” (J 21,20). To był wielki znak miłości, że tylko on mógł się pochylić nad sercem Jezusa, w którym są ukryte „wszystkie skarby mądrości i wiedzy” (Kol 2,3)…
W ten sposób, podczas Wieczerzy w niebie, zostaniemy nakarmieni na wieczność, spoczniemy z Janem na piersi Jezusa. Serce jest w piersi, miłość w sercu. Spoczniemy w Jego miłości, ponieważ będziemy Go kochać z całego serca i duszy i znajdziemy w Nim wszelkie skarby mądrości i wiedzy… Jemu zatem uwielbienie i chwała na wieki. Amen

Źródło: Kazanie na święto świętego Jana Ewangelisty (© Evangelizo.org)

Autor: Jean-Pierre de Caussade (1675-1751), jezuita

Od zarania świata Jezus Chrystus żyje w nas, działa w nas przez cały czas naszego życia… Zaczął w sobie samym i kontynuuje w swoich świętych życie, które nigdy się nie skończy… Jeśli „cały świat nie pomieściłby ksiąg, które by trzeba napisać o Jezusie”, o tym, co zrobił lub powiedział, o Jego życiu w na świecie, jeśli Ewangelia szkicuje nam jedynie kilka małych kresek, jeśli pierwsza godzina jest tak nieznana i tak płodna, ileż trzeba by napisać ewangelii, aby uwiecznić wszystkie chwile tego mistycznego życia Jezusa Chrystusa, który mnoży w nieskończoność cuda i będzie je mnożył wiecznie, skoro cały czas, ściśle mówiąc, te ewangelie są historią Bożego działania? Duch Święty pomógł zaznaczyć nieomylnymi znakami kilka momentów tego długiego okresu trwania, zgromadził w Pismach kilka kropel tego morza, pozwolił ujrzeć, w jaki sekretny i nieznany sposób objawił Jezusa Chrystusa światu…

Reszta historii Bożego działania, które polega w całym mistycznym życiu na tym, żeby Jezus przewodził w świętych duszach aż do końca wieków, jest jedynie przedmiotem naszej wiary… Duch Święty pisze jedynie Ewangelię w sercach, wszelkie działania, wszelkie chwile świętych są ewangelią Ducha Świętego, święte dusze są papierem, ich cierpienia i działania są atramentem. Duch Święty, piórem swojego działania, pisze żywą ewangelię. I można będzie ją przeczytać jedynie w dniu chwały, kiedy wyjdzie spod prasy tego życia i opublikuje się ją.

O piękna historio! Piękna księgo, którą pisze teraz Duch Święty! Ona jest w druku, dusze święte, nie ma dnia, kiedy nie poprawia się liter, kiedy nie nakłada się tuszu i nie drukuje się kartek. Ale my jesteśmy w nocy wiary: papier jest czarniejszy niż atrament…; to język z innego świata, niczego nie rozumiemy. Będziecie mogli przeczytać tę Ewangelię jedynie w niebie.

Źródło: Powierzenie się Bożej Opatrzności, rozdz. 11, § 191nn (©Evangelizo)