Month: maj 2021

Autor: Św. Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein) (1891 – 1942), karmelitanka bosa, męczennica, współpatronka Europy

Kim jesteś, łagodne światło, które mnie wypełniasz
i rozjaśniasz mrok mojego serca?…
Czy Ty jesteś Kierownikiem prac,
budowniczym wiecznej katedry,
która wznosi się z ziemi aż do Nieba?
Dajesz życie jej filarom, które się wznoszą
wysokie i proste, solidne i niezmienne (Ap 3,12).
Oznaczone boskim i wiecznym Imieniem,
wznoszą się do światła i podtrzymują kopułę
która wieńczy i ozdabia świętą katedrę,
Twoje dzieło, które ogarnia świat cały:
Duchu Święty, twórcza Ręko Boga!…

Czy jesteś słodką pieśnią miłości
i świętego poważania, która rozbrzmiewa bez końca
wokół tronu przenajświętszej Trójcy (Ap 4,8),
symfonią, która brzmi
czystą nutą, wydaną przez każde stworzenie?
Harmonijnym dźwiękiem,
zgodnym akordem członków i Głowy (Kol 2,19),
w którym każdy, przepełniony radością,
odkrywa tajemny sens swego bytu
i pozwala mu wybuchnąć okrzykiem radości,
bo jest wyzwolony
kiedy uczestniczy w Twoim pojawieniu:
Duchu Święty, odwieczne rozradowanie!

Źródło: Wiersz, Zesłanie Ducha Świętego 1937 (© Evangelizo.org)

Autor: Bł. John Henry Newman (1801-1890), kardynał, teolog, założyciel Oratorium w Anglii

Mój Boże, przedwieczny Paraklecie, uwielbiam Cię, Światłości i Życie. Mogłeś się zadowolić wysłaniem mi z zewnątrz dobrych myśli, łaski, która je inspiruje i wypełnia; mogłeś mnie w taki sposób prowadzić w życiu, oczyszczając mnie jedynie Twoim wewnętrznym działaniem w chwili przejścia na tamten świat. Ale w Twym nieskończonym współczuciu wszedłeś do mojej duszy, od początku wziąłeś ją we władanie, uczyniłeś z niej Twoją świątynię. Dzięki Twej łasce zamieszkujesz we mnie w niezwykły sposób, jednoczysz mnie z Tobą i całym zgromadzeniem aniołów i świętych. Co więcej, osobiście jesteś we mnie obecny, nie tylko przez Twoją łaskę, ale i Twoim bytem, jakbym w pewien sposób był wszczepiony w Ciebie już w tym życiu, zachowując przy tym moją osobowość. A skoro wziąłeś w posiadanie moje ciało nawet w jego słabości, to jest ono także Twoją świątynią (1 Kor 6,19). Co za zaskakująca i zatrważająca prawda! O mój Boże, wierzę temu, wiem o tym!

Czy mogę grzeszyć, kiedy jesteś tak ściśle zjednoczony ze mną? Czy mogę zapomnieć, kto jest ze mną, kto jest we mnie? Mogę przepędzić boskiego gościa tym, czego on nie cierpi najbardziej, jedyną rzeczą, która Go obraża, jedyną rzeczywistością, która nie jest Jego?… Mój Boże, mam podwójne zabezpieczenie przeciw grzechowi: przede wszystkim obawa takiej profanacji, w Twej obecności, tego, czym Ty jesteś we mnie; a następnie ufność, że Twoja obecność uchroni mnie od zła… W doświadczeniach i pokusach wezwę Ciebie… Dzięki Tobie nigdy Cię nie opuszczę.

Źródło: Rozmyślania i pobożności, rozdz. 14, Paraklet, 3 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Klaudiusz La Colombiere (1641-1682), jezuita

Sumienie jest dla zacnych ludzi przyjacielem, który sprawia, że przyjemności stają się bardziej odczuwalne, a dobra słodsze. Przede wszystkim jest to wielka pomoc w przeciwnościach. Dlatego jest powiedziane: „Kogo prócz Ciebie mam w niebie? Gdy jestem z Tobą, nie cieszy mnie ziemia” (Ps 73,25)… Sumienie jest sędzią. Niektórzy odmawiają posłuszeństwa temu sędziemu, inni go przekupują, jeszcze inni skazują go na śmierć.

Tak jak głos został dany człowiekowi, aby był tłumaczem jego uczuć i pragnień, tak też poprzez sumienie Bóg uczy nas, jak ocenia każdą rzecz i czego oczekuje od każdego z nas. Ten boski głos tworzy różne wewnętrzne słowa, aby wyrazić lekcje i polecenia, które podoba się Bogu oznajmić swojemu stworzeniu. Jest ono ogniwem łączącym naszą relację z Panem i najzwyklejszym organem, którego używa, aby dotknąć naszych serc i otworzyć swoje przed nami […]

Nic nie ukazuje wyraźniej żarliwego pragnienia Boga, aby doprowadzić ludzi do największego szczęścia, niż sumienie, które im dał, aby służyło im za ich przewodnika. Nie ma nic tak oświeconego, by rozeznać dobro i zło, nic tak wiernego, by nam to pokazać, nic tak naglącego, by skłonić nas do przyjęcia jednego i ucieczki od drugiego. Lecz jeżeli sumienie jest skutkiem Jego miłości, to jest ono także skutkiem Jego gorliwości dla sprawiedliwości. Albowiem to samo sumienie, które jest tak drobiazgowe w odwracaniu nas od złego, jest jeszcze bardzo surowe w karaniu nas za to.

Źródło: Chrześcijańskie rozważania (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan Paweł II (1920-2005), papież

Ewangelia cierpienia mówi naprzód na wielu miejscach o cierpieniu „dla Chrystusa”, „z powodu Chrystusa”. Mówi o tym słowami samego Jezusa, jak też słowami Jego Apostołów. Mistrz nie ukrywa wobec swoich uczniów i naśladowców perspektywy takiego cierpienia, owszem — otwiera ją z całą szczerością, wskazując równocześnie na moce nadprzyrodzone, jakie będą im towarzyszyć wśród prześladowań i cierpień „dla Jego imienia”. Cierpienia te będą zarazem jakby szczególnym sprawdzianem podobieństwa do Chrystusa oraz jedności z Nim. „Jeżeli was świat nienawidzi, wiedzcie, że Mnie pierwej znienawidził… Ale ponieważ nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi… Sługa nie jest większy od swego pana. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować… Ale to wszystko wam będą czynić z powodu mego imienia, bo nie znają Tego, który Mnie posłał” (J 15, 18-21).

„To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33). Ten pierwszy rozdział ewangelii cierpienia, który mówi o prześladowaniach, czyli cierpieniach ze względu na Chrystusa, zawiera w sobie szczególne wezwanie do odwagi i męstwa, poparte wymową Zmartwychwstania. Chrystus zwyciężył świat ostatecznie swoim Zmartwychwstaniem, jednakże poprzez związek Zmartwychwstania z męką i śmiercią — zwyciężał ten świat równocześnie swoim cierpieniem. Owszem, cierpienie zostało w sposób szczególny włączone w owo zwycięstwo nad światem, jakie objawiło się w Zmartwychwstaniu. Chrystus zachowuje w swym zmartwychwstałym ciele ślady krzyżowych ran na rękach, nogach i w boku. Przez Zmartwychwstanie objawia On zwycięską moc cierpienia i przeświadczenie o tej mocy stara się tchnąć w serca tych, których wybrał jako swych Apostołów, oraz tych, których stale wybiera i posyła. Św. Paweł apostoł powie: „I wszystkich, którzy chcą żyć zbożnie w Chrystusie Jezusie, spotkają prześladowania” (2Tm 3,12).

Źródło: List apostolski „Salvici Doloris”, 25 (© L’Osservatore Romano)

Autor: Św. Tomasz z Akwinu (1225-1274), teolog dominikański, doktor Kościoła

Należy wziąć pod uwagę, kiedy mówi się, że Duch Święty jest posłany, że nie zmienia miejsca, skoro napełnia cały świat, jak czytamy w Księdze Mądrości (por. Mdr 1, 7), ale że zaczyna mieszkać w nowy sposób, dzięki łasce, w tych, z których czyni świątynię Boga: „Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was?” (1Kor 3,16)

Nie ma żadnej sprzeczności, kiedy mówimy, że jest posłany i przychodzi, ponieważ powiedzieć o Nim, że przychodzi, sprawia, że wyraźnie widzimy majestat Jego boskości, On „działa” „tak, jak chce” (1Kor 12,6 i 11), a powiedzieć, że jest posłany, ukazuje, że podchodzi od innego. Fakt uświęcania bowiem rozumnego stworzenia, zamieszkując w nim, pochodzi od innego, od którego otrzymuje byt, jak Syn otrzymuje od innego wszystko, co czyni.

Zauważmy także, że misja Ducha Świętego pochodzi wspólnie od Ojca i Syna, jak czytamy w Apokalipsie: „I ukazał mi rzekę wody życia — to znaczy Ducha Świętego — lśniącą jak kryształ, wypływającą z tronu Boga i Baranka — to znaczy Chrystusa” (Ap 22, 1). Oto dlaczego, dla misji Ducha Świętego, wspomina się Ojca i Syna, przez których, na podstawie jednej i tej samej mocy, jest posłany. Czasami Chrystus przedstawia Ojca jako Tego, który posyła, jednakże nie bez Syna: „Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu” (J 14, 26) a czasami sam określa się jako Ten, który posyła, ale nie bez Ojca: „którego Ja wam poślę od Ojca”, ponieważ to, co czyni Syn, pochodzi od Ojca: „Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie” (J 5, 19).

Źródło: Komentarz do św. Jana, tom II § 2061 (© Evangelizo.org)