Autor: Św. Bernard z Clairvaux (1091-1153), mnich cysterski, doktor Kościoła

„Ojciec i Ja – powiedział Syn – przyjdziemy do niego”, to znaczy do człowieka, który jest święty, „i będziemy u niego przebywać”. I myślę, że prorok nie mówił o innym niebie, gdy powiedział: „A przecież Ty mieszkasz w świątyni, Chwało Izraela!” Apostoł Paweł wyraźnie mówi: „Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach”. Nie jest zaskakujące, że Chrystusowi podoba się, aby zamieszkać w tym niebie. O ile do stworzenia widzialnego nieba wystarczyło, że przemówił, o tyle o to jedno walczył z trudem; umarł, aby je odkupić. Dlatego po wszystkich swoich trudach, spełniwszy swoje pragnienie, powiedział: „To jest miejsce mego odpoczynku na wieki, tu będę mieszkał, bo tego pragnąłem dla siebie”. I błogosławiona jest ta, do której powiedziano: „Powstań, przyjaciółko ma,
piękna ma, i pójdź!”, w tobie osadzę mój tron.
„Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo, i czemu jęczysz we mnie?” Myślisz, że i ty znajdziesz w sobie miejsce dla Pana? A jakie miejsce w nas jest godne takiej chwały i czy jest wystarczające, aby przyjąć Jego Majestat? Czy mogę Go czcić tylko w miejscach, gdzie Jego kroki się zatrzymały? Kto pozwoli mi chociaż pójść w ślady świętej duszy, „którą On wybrał na dziedzictwo dla siebie”? Oby jednak zechciał wlać w moją duszę zdroje swego miłosierdzia, abym i ja mógł powiedzieć: „Biegnę drogą Twoich przykazań, bo czynisz moje serce szerokim”. Być może i ja będę mógł pokazać w sobie, jeśli nie „salę dużą, usłaną i gotową, gdzie by mógł spożyć posiłek ze swoimi uczniami”, to przynajmniej „miejsce, gdzie by głowę mógł oprzeć”. […]
Jest to konieczne, aby dusza wzrastała i rozszerzała się, aby uzdolnić się do Boga. Jej szerokością jest miłość, jak mówi apostoł Paweł: „Otwórzcie wasze serca”. Bo chociaż dusza nie ma wymiaru przestrzennego, to jednak, ponieważ jest duchem, łaska przyznaje jej to, co jej natura wyklucza… Wielkość każdej duszy jest więc proporcjonalna do jej miłości. Do tego stopnia, że ten, kto ma dużo miłosierdzia, jest wielki, ten, kto ma mało, jest mały, a ten, kto nie ma nic, jest niczym. Święty Paweł potwierdza w istocie: „Jeśli nie mam miłości, niczego nie zyskuję”.

(Odniesienia biblijne: J 14,23; Ps 22,4; Ef 3,17; J 1,3; Ps 132,14; Pnp 2,10; Ps 42,6; Ps 33,12; J 14,23; Ps 119,32; Mk 14,15; Mt 8,20; 2Kor 6,13; 1Kor 13,3)
Źródło: Kazania do Pieśni nad Pieśniami, nr 27, 8-10 (© Evangelizo.org)