Month: kwiecień 2021

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

„Na początku było Słowo” (J, 1,1). Jest ono identyczne w sobie samym, na zawsze jest tym, czym jest; nie może się zmienić, jest bytem. To imię, które dał poznać swemu słudze Mojżeszowi: „JESTEM, KTÓRY JESTEM” i „Tak powiesz synom Izraela: JESTEM posłał mnie do was” (Wj 3,14)… Kto może to zrozumieć? Lub kto mógłby dojść do Niego – zakładając, że używa wszystkich sił swego ducha, by dotrzeć jako tako do Tego, który jest? Porównałbym go do wygnańca, który z daleka spogląda na swoją ojczyznę: morze go od niej oddziela. Wie, którędy trzeba iść, ale nie ku temu sposobu. Także my chcemy dojść do naszego ostatecznego portu, gdzie przebywa Ten, który jest, bo jedynie On jest zawsze ten sam, ale ocean tego świata zagradza nam drogę…

Aby dać nam sposobność powrotu Ten, który nas wzywa, przyszedł stamtąd; wybrał drzewo, byśmy przebyli morze. Tak, nikt nie może przebyć oceanu jeśli nie jest niesiony krzyżem Chrystusa. Nawet niewidomy może objąć ten krzyż. Jeśli nie widzisz dobrze, gdzie idziesz, to nie puszczaj go, on sam cię poprowadzi. Oto, bracia, co chciałem wprowadzić do waszych serc: jeśli chcecie żyć w duchu pobożności, w duchu chrześcijańskim to przywiążcie się do Chrystusa takiego, jakim się dla nas stał, żeby następnie do Niego dołączyć takim, jakim jest i jakim zawsze był. To dlatego zstąpił do nas, bo stał się człowiekiem, żeby nosić ułomnych, pomóc im przepłynąć morze i powrócić do ojczyzny, gdzie nie potrzeba już statku, bo nie ma oceanu do przepłynięcia.

Obyśmy mogli, dla naszego szczęścia, widzieć, dokąd idziemy i jednocześnie trzymać się kurczowo statku, który nas unosi…! Niektórym się to udało i widzieli Go takim, jakim jest. Jan tak powiedział dlatego, że ujrzał: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo”. Oni Go ujrzeli, a żeby dojść do tego, co widzieli z daleka, przywiązali się do krzyża Chrystusa, nie pogardzili Jego pokorą.

Źródło: Kazanie do Ewangelii św. Jana, nr 2 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Antoni z Padwy (ok. 1195-1231), franciszkanin, doktor Kościoła

Ojcze, głowa Twojego Syna, która trwoży archaniołów, jest uderzana trzciną; Jego oblicze, w które pragną wpatrywać się aniołowie (1P 1,12), jest oplute, poranione policzkowaniem; Jego broda jest wyrywana, uderzają Go pięścią, ciągną za włosy. A Ty, Bóg bardzo łaskawy, ukrywasz się, chowasz się i wolisz by jeden, Twój Jedyny, był pokryty plwocinami, policzkowany, niż gdyby miałby zginąć cały naród (por. J 11,50). Tobie uwielbienie, Tobie chwała, ponieważ z plwocin, policzkowania, ciosów wydobyłeś antidotum, które wypędza z naszej duszy jad starożytnego węża […]

„Ręce jego jak pierścienie ze złota – jak mówi Oblubienica – wysadzane drogimi kamieniami” (por. Pnp 5,14), zostały przebite gwoździami. Jego stopy, którym morze ofiarowało swe fale, by mógł po nich chodzić, zostały przybite do krzyża. Jego oblicze, które jest jak słońce w zenicie, pokryło się bladością śmierci. Jego umiłowane oczy, przed którymi nie skryje się żadne stworzenie, zamknęły się w śmierci. Czy może być większa boleść od mojej? Pośród tego wszystkiego tylko Ojciec przychodzi z pomocą, w Jego ręce złożył swego ducha, mówiąc: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46). I na te słowa, skłaniając głowę – On, który nie miał miejsca, by głowę mógł oprzeć – wydał ostatnie tchnienie […]

Módlmy się, umiłowani bracia i prośmy z naleganiem i pobożnością Pana Jezusa Chrystusa, który przywrócił wzrok niewidomemu od urodzenia i Tobiaszowi, aby oświecił wzrok naszej duszy przez wiarę w Jego Wcielenie i gorycz Jego Męki, abyśmy zasłużyli na kontemplowanie tego samego Syna Bożego; Światłości zrodzonej ze światła, we wspaniałości świętych, w jasności aniołów. Niech przyjdzie nam z pomocą Ten, który żyje i króluje z Ojcem i Duchem na wieki wieków.

Źródło: Niedziela Pięćdziesiątnicy (© Evangelizo.org)

Autor: Orygenes (ok. 185-253), kapłan i teolog

„Jezus, wiedząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy”. Co nie było w rękach Jezusa wcześniej, jest oddane w Jego ręce przez Ojca: nie tylko niektóre rzeczy, ale wszystkie. Dawid powiedział: „Wyrocznia Boga dla Pana mego: Siądź po mojej prawicy, aż Twych wrogów położę jako podnóżek pod Twoje stopy” (Ps 110,1). Wrogowie Jezusa bowiem stanowili część tego, co dał Mu Ojciec… Z powodu tych, którzy odsunęli się od Boga, odsunął się od Boga Ten, który z natury nie chce wychodzić od Ojca. Wyszedł od Boga, aby wszystko, co odsunęło się od Boga, powróciło razem z Nim, w Jego dłoniach, do Boga, wedle odwiecznego zamiaru…

Co czynił zatem Jezus, myjąc stopy uczniom? Czy umywając stopy i wycierając je płótnem, którym był opasany, Jezus nie upiększał ich stóp w momencie, kiedy mieli iść głosić dobrą nowinę? Tedy właśnie, moim zdaniem, wypełniło się słowo prorockie: „Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę!” (Iz 52,7; Rz 10,15) Ale jeśli, umywając stopy uczniom, Jezus czynił ich pięknymi, to jak wyrazić prawdziwe piękno w tych, których zanurza w „Duchu Świętym i w ogniu” (Mt 3,11)? Stopy apostołów stały się piękne, aby… mogli stąpać po świętej drodze i iść w Tym, który powiedział: „Ja jestem drogą” (J 14,6). Ktokolwiek bowiem miał umyte stopy przez Jezusa, i tylko przez Niego, idzie tą żywą drogą, która prowadzi do Ojca; a na tej drodze nie ma miejsca na brudne stopy… Aby iść tą drogą nową i żywą (Hbr 10,20)…, trzeba mieć stopy umyte przez Jezusa, który złożył swoje ubrania…, żeby przyjąć w swoim ciele nieczystości ich stóp tym płótnem, Jego jedynym ubraniem, ponieważ to „On dźwigał nasze boleści” (Iz 53,4).

Źródło: Komentarz do św. Jana, § 32, 25-35.77-83 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan Klimak (ok 575- 650), mnich z Góry Synaj

Bóg jest miłością (1 J 4, 8). A kto chciałby Go pojąć, byłby jak niewidomy, który próbuje policzyć ziarna piasku w morzu.

Miłość, co do natury, jest podobieństwem do Boga — o ile jest możliwe śmiertelnikom przypominać Boga. Co do działalności, to jest upojeniem duszy, a co do własnej cnoty, to źródło wiary, przepaść cierpliwości i ocean pokory.

Miłość jest przede wszystkim odrzuceniem wszelkiej nienawistnej myśli, ponieważ miłość nie bierze pod uwagę zła. Miłość, niewzruszoność i przybrane synostwo różnią się jedynie nazwą. Jak światło, ogień i płomień dążą do tego samego celu, podobnie jest z tymi trzema rzeczywistościami.

Kto doskonale zjednoczył z Bogiem swoja głęboką wrażliwość, temu On objawił tajemnicę swych słów; ale bez tego zjednoczenia trudno mówić o Bogu.

Skoro oblicze kogoś umiłowanego powoduje w nas oczywistą zmianę, czyni nas radosnymi, wesołymi i beztroskimi, to co uczyni oblicze Pana w czystej duszy, kiedy przyjdzie w niej zamieszkać.

Źródło: Święta drabina; 30,6-9.22.16 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380), tercjarka dominikańska, doktor Kościoła, współpatronka Europy

Bądźcie posłuszni aż do śmierci, za przykładem Baranka bez skazy, który był posłuszny Ojcu aż do haniebnej śmierci na krzyżu. Pamiętajcie, że On jest drogą i regułą, według której powinniście iść. Miejcie Go zawsze przed oczami waszej duszy. Zobaczcie, jak bardzo jest posłuszny, On, Słowo Boga! Nie odmawia brzemienia grzechów, które nałożył na Niego jego Ojciec. Wręcz przeciwnie, sam poddał się, powodowany wielkim pragnieniem. Czy nie objawia tego podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy mówi: „Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał” (Łk 22,15)? Poprzez „spożycie Paschy” rozumie wypełnienie woli Ojca i Jego pragnień. Widząc, że Jego czas dobiega końca, rozradował się i powiedział z radością: „Gorąco pragnąłem”. Oto Pascha, o której mówił, ta, która była oddaniem samego siebie jako pokarmu, ofiarowaniem własnego ciała, będące okazaniem posłuszeństwa Ojcu.

Jezus świętował wcześniej z uczniami Paschę, ale nigdy takiej: niewypowiedzianej, słodkiej i płonącej miłością! Nie myśli ani o swoich grzechach, ani o swojej haniebnej śmierci. Jeśli myślałby o tym, nie byłby tak radosny i nie mógłby nazwać tego Paschą. On – Słowo widzi, że to On sam został wybrany, On sam poślubił ludzkość. Zażądano, by wylał za nas swoją krew, aby wola Boga wypełniła się w nas, aby Jego krew nas uświęciła. Oto słodka Pascha, która przyjmuje tego nieskalanego baranka (por. Wj 12,5). On wypełnia wolę Ojca i przestrzega Jego zamiarów z wielką miłością i pragnieniem. Jakże niewypowiedziana słodycz miłości!

Dlatego też, umiłowani, proszę was, abyście nigdy nie zwątpili i całkowicie zaufali Krwi Chrystusa Ukrzyżowanego. Niech wszelki niewolniczy strach opuści waszą duszę. Powtarzajcie za świętym Pawłem: „Przez Chrystusa, który był ukrzyżowany, mogę wszystko, ponieważ On jest we mnie przez pragnienie i miłością i On mnie umacnia” (por. Flp 4,13, Gal 2,20). Kochajcie, kochajcie, kochajcie! Przez swoją krew, baranek łagodny przemienił twoją duszę w niezwyciężoną skałę.

Źródło: List 129 (© Evangelizo.org)