Badacie Pisma, ponieważ sądzicie, że w nich zawarte jest życie wieczne: to one właśnie dają o Mnie świadectwo. A przecież nie chcecie przyjść do Mnie, aby mieć życie. Nie odbieram chwały od ludzi, ale poznałem was, że nie macie w sobie miłości Boga.  J 5, 39-42

Trzeba tę iskrę Bożej łaski rozniecać. Trzeba przekazywać światu ogień miłosierdzia. W Miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście. św. Jan Paweł II

Czy Ty czasem nie bierzesz zbyt dosłownie pewnych spraw? Czy nie trzymasz się kurczowo ustalonych reguł, schematów, planu dnia? A jak coś idzie nie po Twojej myśli, to totalna panika i irytacja…

A jak jest ze Słowem Bożym? Starasz się czytać, chociaż może nie bardzo rozumiesz? No bo niby wiadomo, przykazania, nakazy, zakazy, a życie jakby gdzieś obok się toczy i nie przeszkadza tym przykazaniom, ale też dobrze by było, by one zbytnio o sobie nie przypominały…

A jak traktujesz relację z Panem Bogiem – zamykasz ją tylko do przestrzeni porannej i wieczornej modlitwy, niedzielnej Eucharystii – a pozostały czas, to “Panu już podziękujemy”… Życia Bożym Słowem nie da się oddzielić, wydzielić, ograniczyć, bo to będziesz sztuczne i nienaturalne działanie na pokaz.

Chcąc naprawdę poznać Pana Boga, chcąc namacalnie odczuć Jego miłość, trzeba odsunąć na bok szkiełko i oko mędrca, i pozwolić sercu, zmysłom i emocjom (tak, tak – emocjom też:) ), dotykać i odkrywać to, czego bez otwarcia się na Boże działanie w żaden sposób doświadczyć, ani wyuczyć się nie da. Jednak aby doświadczyć, trzeba PRZYJŚĆ. Trzeba wyjść ze swoich utartych nawyków, przyzwyczajeń, ograniczeń. Trzeba ze świeżością i entuzjazmem, zakochanego szaleńczo człowieka, starać się przypodobać Panu Bogu, ale też próbować wszelkimi możliwymi sposobami Jego poznawać i wsłuchiwać się w Jego Głos – Słowo Boże.

Dziś kiedy ze względu na szalejącego wirusa możemy tylko duchowo uczestniczyć w Eucharystii, to przychodzenie do Pana Jezusa nabiera jeszcze innego wymiaru, jeszcze większej tęsknoty, jeszcze większego jednoczenia się na modlitwie i intymnego spotkania w swojej izdebce…

Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. Obyś był zimny albo gorący!  (Ap 3, 15) Jak możesz dziś o sobie powiedzieć?

Zapłońmy na nowo, rozniecając tchnieniem Bożego Ducha żar, który już zaczynał przygasać. Postarajmy się w Krzyżu Chrystusa i w Jego Świętych Ranach, odnaleźć źródło naszej siły i potęgę niegasnącej, wciąż żywej, ofiarnej i miłosiernej Miłości.

PRZYJDŹ i skosztuj jak DOBRY jest Pan! PRZYJDŹ I ŻYJ!

Jezu cichy i Serca pokornego, uczyń serce moje według serca Twego.

Autor: Św. Jakub z Sarug (ok. 449-521), mnich i biskup syryjski

„Gdy Mojżesz zstępował z góry Synaj… skóra na jego twarzy promieniała na skutek rozmowy z Panem. Gdy Aaron i Izraelici zobaczyli Mojżesza z dala…bali się zbliżyć do niego. Gdy Mojżesz zakończył z nimi rozmowę, nałożył zasłonę na twarz” (Wj 34,29nn). Blask, który odbijał się od oblicza Mojżesza to Chrystus, który w nim jaśniał, ale był ukryty przed oczami Hebrajczyków i nie widzieli Go… Cały Stary Testament jawi się przed nami zakryty, jak Mojżesz, symbol wszelkiego proroctwa. Za tą zasłoną jawi się Chrystus, głoszony w księgach prorockich, dostojny sędzia, zasiadający na tronie chwały…

Jeśli Mojżesz był zakryty, jaki inny prorok mógłby odkryć jego oblicze? Za jego przykładem wszyscy zakryli zatem swoje słowa. Głosili, a jednocześnie zakrywali; objawiali swoje przesłanie i w tym samym czasie przykrywali je zasłoną… Jezus jaśniał w ich księgach i dlatego zasłona zakrywała Go przed spojrzeniami. Zasłona, która głosi wszystkim, że słowa Świętych Pism mają ukryty sens…

Nasz Pan uchylił zasłonę, kiedy wyjaśnił tajemnice całemu światu. Swoim przyjściem odsłonił zakryte oblicze Mojżesza — niepojęte słowa. Nowe przymierze przyszło oświecić stare; wreszcie świat może pojąć te słowa, których nic nie przykrywa. Pan, nasze Słońce, powstał nad światem i oświecił każde stworzenie; tajemnice są wreszcie wyjaśnione. Zasłona, która okrywała księgi, została zdjęta i świat kontempluje Syna Bożego z odkrytym obliczem.

Źródło: Homilia o zasłonie Mojżesza (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407), kapłan w Antiochii, potem biskup Konstantynopola, doktor Kościoła

Na początku Pan, który stworzył człowieka, sam do niego przemawiał tak, że on mógł Go słyszeć. W ten sposób rozmawiał z Adamem…, a potem z Noem i Abrahamem. A nawet, kiedy rodzaj ludzki wpadł w przepaść grzechu, Bóg nie zerwał wszelkiego kontaktu z nim, choć już nie było między nimi pierwotnej zażyłości, skoro ludzie okazali się jej niegodni. Zgodził się odnowić z ludzkością relację przychylności, ale przez listy, tak jak my piszemy do nieobecnego przyjaciela. W ten sposób, w swojej dobroci, mógł przywiązać do siebie ludzkość. To Mojżesz jest posłańcem tych listów, które Bóg nam wysyła.

Otwórzmy te listy. Jakie są pierwsze ich słowa? „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię”. Jakże to wspaniałe!… Mojżesz, który przyszedł na świat wiele wieków później, działał naprawdę pod natchnieniem z wysoka, aby nam opowiadać cuda, których dokonał Bóg, stwarzając świat… Czy nie wydaje się nam jasno mówić: „Czy to ludzie mnie pouczyli o tym, co wam objawię? Nie, to sam Stworzyciel dokonał tych cudów; to On kieruje moim językiem, aby was o tym pouczyć. Odtąd, błagam was, uciszcie wszelkie żądania rozumu ludzkiego. Nie słuchajcie tego opowiadania, jakby to było słowo Mojżesza; to Bóg sam do was przemawia; Mojżesz jest jedynie Jego tłumaczem ”…

Bracia, przyjmijmy zatem Słowo Boże sercem wdzięcznym i pokornym… bo to Bóg wszystko stworzył, to On przygotowuje wszystko i działa z mądrością… On prowadzi człowieka swoim poznaniem Stworzyciela wszechświata. To On uczy człowieka kontemplować Najwyższego Robotnika w Jego dziełach tak, żeby potrafił on uwielbić swojego Stworzyciela.

Źródło: Drugie kazanie o Księdze Rodzaju (© Evangelizo.org)