Month: styczeń 2019

Autor: Św. Alfons-Maria Liguori (1696-1787), biskup i doktor Kościoła

Trzej Królowie znaleźli ubogą dziewczynę z ubogim dzieckiem, okrytym marnymi pieluszkami… ale wchodząc do stajenki odczuli wielką radość, jakiej nigdy nie doznali… Boże Dziecię miało radosny wygląd – znak czułej satysfakcji, z którą ich przyjmuje, jako pierwsze zdobycze Jego odkupieńczego dzieła. Święci Królowie spoglądają następnie na Maryję, która nic nie mówi, milczy, ale jej twarz odzwierciedla radość i promieniuje niebiańską łagodnością. To dowodzi, że jest rada ich wizycie i dziękuje im, że przyszli pierwsi uznać jej Syna za Tego, kim jest: ich Najwyższym Panem…

Dziecię godne miłości, widzę Ciebie w tej stajence, leżące na sianku, ubogie i pogardzane; ale wiara uczy mnie, że jesteś moim Bogiem, który zstąpił z nieba na ziemię dla mojego zbawienia. Uznaję Cię za mojego Pana i Zbawiciela; takim Cię głoszę, ale nie mam Ci nic do zaoferowania. Nie mam złota miłości, bo miłowałem rzeczy tego świata; lubowałem się w moich zachciankach zamiast kochać Ciebie, nieskończenie godnego miłości. Nie mam kadzidła modlitwy, bo, na nieszczęście, żyłem nie myśląc o Tobie. Nie mam mirry wyrzeczenia, skoro, nie wyrzekawszy się marnych przyjemności, tylekroć zasmucałem Twą nieskończoną dobroć. Cóż Ci zatem ofiaruję? Mój Jezu, ofiaruję Ci moje serce, tak ubogie i zbrukane: przyjmij je i zmień je, skoro przyszedłeś na ziemię obmyć w Twojej krwi nasze winne serca i przemienić nas grzesznych w świętych. Daj mi zatem tego złota, kadzidła i mirry, których mi brakuje. Daj mi złoto Twej świętej miłości, daj mi kadzidło – ducha modlitwy, daj mi mirrę – pragnienie i siłę wyrzekania się tego, co Ci jest niemiłe…

O Święta Dziewico, ty przyjęłaś Króli z żywą czułością i uradowałaś ich; racz także i mnie przyjąć i pocieszyć, bo przychodzę za ich przykładem odwiedzić i ofiarować się twojemu Synowi.

Źródło: Medytacje na Oktawę Trzech Króli, nr 1

Autor: Św. Hieronim ze Strydonu (347-420), kapłan, tłumacz Biblii, doktor Kościoła

„I wyrośnie różdżka z pnia Jessego(ojca Dawida), wypuści się odrośl z jego korzeni I spocznie na niej Duch Pański” (Iz 11,1-2). To proroctwo dotyczy Chrystusa… Różdżka i kwiat, które wychodzą z pnia Jessego, Żydzi interpretują jako samego Pana: dla nich różdżka jest symbolem berła królewskiego; kwiat — Jego piękna. My, chrześcijanie, widzimy w różdżce wychodzącej z pnia Jessego świętą Dziewicę Maryję, z którą nikt się nie zjednoczył, aby poczęła. Co oznajmiał wcześniej ten sam prorok: „Oto Panna pocznie i porodzi Syna” (7,14). A w kwiecie rozpoznajemy Pana, naszego Zbawiciela, który mówi w Pieśni nad Pieśniami: „Jam narcyz polny, lilia dolin” (2,1)…

Na tym kwiecie, który wyrasta nagle z pnia i z korzenia Jessego przez Dziewicę Maryję, spocznie Duch Pana, bo „w Nim bowiem mieszka cała Pełnia: Bóstwo na sposób ciała” (Kol 2,9). Nie w sposób częściowy, jak na innych świętych, ale… według tego, co czytamy w Ewangelii Mateusza: „Oto mój Sługa; którego wybrałem, Umiłowany mój, w którym moje serce ma upodobanie. Położę ducha mojego na Nim. On przyniesie prawo narodom” (Mt 12,18; Iz 42,1). To proroctwo odnosimy do Zbawiciela, na którym spoczął Duch Pański, to znaczy, ustanowił w Nim swoje wieczne mieszkanie… Jak świadczy o tym Jan Chrzciciel, Duch zstępuje, aby nieustannie w Nim mieszkać: „Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”… Ten Duch jest nazwany „duchem mądrości i rozumu, duchem rady i męstwa, duchem wiedzy i bojaźni Pańskiej” (Iz 11,2)… Jest jedynym źródłem wszystkich darów.

Źródło: O Izajaszu, rozdz. 11 (© Evangelizo.org)

Autor: Bł. Gweryk z Igny (ok. 1080-1157), opat cysterski

„Głos wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską”! Bracia, musimy nade wszystko rozmyślać nad łaską samotności, nad błogosławieństwem pustyni, która od początku epoki zbawienia stała się miejscem spoczynku świętych. Oczywiście, pustynia została uświęcona dla nas „głosem wołającego na pustyni”, Jana Chrzciciela, który tam głosił i chrzcił. Przed nim najbardziej święci spośród proroków umiłowali samotność, jako miejsce sprzyjające dla Ducha (por 1Krl 17,2nn; 19,3nn). Ale to miejsce otrzymało niezrównanie większą łaskę uświęcenia, kiedy Jezus zastąpił tam Jana (Mt 4,1)…

Przebywał na pustyni przez czterdzieści dni, jakby żeby oczyścić i poświęcić to miejsce do nowego życia; zwyciężył despotę, który go prześladował…, nie tyle dla siebie, co dla tych, którzy tam przebywali… Zaczekaj zatem na pustyni na Tego, który cię zbawi od strachu i burzy. Jakie by bitwy na ciebie nie spadły, nieważne, czego by ci brakowało, nie wracaj do Egiptu. Pustynia lepiej cię nakarmi manną…

Jezus pościł na pustyni, ale kilkakrotnie nakarmił tłumy, i to w cudowny sposób… W chwili, kiedy myślisz, że już dawno cię opuścił, wtedy, nie zapominając o swojej dobroci, przyjdzie cię pocieszyć i powie: „Pamiętam wierność twej młodości, miłość twego narzeczeństwa, kiedy chodziłaś za Mną na pustyni” (Jr 2,2). Wtedy naprawdę z twojej pustyni uczyni raj rozkoszy, a ty będziesz głosić jak prorok: „Chwałą Libanu ją obdarzono, ozdobą Karmelu i Saronu” (Iz 35,2)… Twoja nasycona dusza zaśpiewa hymn uwielbienia: „Niech dzięki czynią Panu za Jego miłosierdzie, za Jego cuda dla synów ludzkich, bo nasycił tego, który jest zgłodniały, i łaknącego napełnił dobrami” (Ps 107,8-9).

Źródło: 4 kazanie na Adwent (© Evangelizo.org)