Oczami Serca

Autor: Św. Hilary (ok. 315-367), biskup Poitiers, doktor Kościoła

Wziąwszy pięć chlebów, Pan zwrócił swoje spojrzenie w stronę nieba, aby uczcić Tego, od którego pochodził Jego byt. Nie musiał spoglądać w stronę Ojca oczami ciała; chciał dać do zrozumienia obecnym, od kogo otrzymał moc dokonywania czynu o takiej mocy. Następnie dał chleby swoim uczniom. To nie przez rozmnożenie te pięć chlebów staje się wieloma. Kawałki następują po sobie, jakby były już pokrojone, wprowadzając w błąd łamiących. Materia kontynuuje swój rozwój…

Nie dziw się zatem, że płyną źródła, że są grona na szczepach winnych, że strumienie wina płyną z gron. Wszystkie zasoby ziemi rozprzestrzeniają się według niezmiennego, dorocznego rytmu. Takie rozmnożenie chlebów pochodzi od działania Stwórcy wszechświata. Zazwyczaj taki wzrost ma swoje granice; Stworzyciel zna prawa materii. W widzialnym stworzeniu dokonuje się niewidzialna praca. Tajemnica obecnego dzieła jest dziełem Pana tajemnic niebieskich. Moc Tego, który działa, przekracza naturę, a metoda tej Mocy wykracza poza zrozumienie faktu. Pozostaje jedynie podziw dla tej mocy.

Źródło: Komentarz do Ewangelii św. Mateusza 14,12 (© Evangelizo.org)

Autor: Guido I Kartuz (?-1188), opat Wielkiej Kartuzji

Chlebem duszy jest Chrystus – “chleb żywy, który zstąpił z nieba” (Jn 6,51) i który nas karmi, teraz przez wiarę, a w przyszłym życiu przez widzenie. Gdyż Chrystus zamieszkuje w tobie przez wiarę i wiara w Niego staje się Jego uobecnieniem w twoim sercu (Ef 3,17). Jeśli wierzysz w Chrystusa, to jest On w tobie.

A Chrystus jest naprawdę jedynym chlebem, gdyż „jeden jest Pan, jedna wiara” (Ef 4,5) dla wszystkich wierzących, nawet jeśli niektórzy otrzymują więcej, a inni mniej tego daru tej samej wiary… Tak jak jedna jest prawda, jedna wiara w prawdę przewodzi i żywi wszystkich wierzących, a „jeden i ten sam Duch udziela każdemu tak, jak chce” (1Kor 12,11).

Żyjemy więc wszyscy tym samym chlebem i każdy z nas otrzymuje swoją część, a Chrystus jest cały dla wszystkich, oprócz tych, którzy gardzą jednością… W tym darze, który otrzymałem, mam całego Chrystusa i Chrystus ma całego mnie, tak jak jeden z członków należący do całego ciała posiada w zamian całe ciało. Ta część wiary, którą otrzymaliście do podziału, jest więc jak mały kawałek chleba, który trzymacie w ustach. Jeśli jednak nie rozważasz często i z pobożnością tego, w co wierzysz, jeśli nie medytujesz, przeżuwając niejako te treści, jakby rozgniatając je zębami, to znaczy z twoim duchem, nie przełykasz ich, czyli nie przedostają się one aż do twojego rozumu. A zatem, jak możesz zrozumieć to, co rzadko rozważasz i zaniedbujesz, zwłaszcza jeśli chodzi o rzecz tak delikatną i niewidzialną?… Niech przez medytacje, “prawo Pana będzie w ustach Twoich” (Wj 13,9), aby narodził się w tobie dobry rozum. Przez dobre zrozumienie, pokarm duchowy dostaje się do serca, aby nie zaniedbywać tego, co już się zrozumiało, ale przyjąć to z miłością.

Źródło: Medytacja 10 (©Evangelizo)

Autor: Św. Jan Chryzostom (ok. 345–407), kapłan w Antiochii, potem biskup Konstantynopola, doktor Kościoła

„Daj mi tu na misie głowę Jana Chrzciciela”. Bóg widzi i dopuszcza; nie rzucił gromu z wysokości niebios, aby zniszczyć tę bezczelną twarz; nie rozkazał czeluściom ziemi się otworzyć, aby zapadli się goście tego świętokradczego bankietu. Dlaczego? Aby przygotować swojemu słudze najpiękniejszy tryumf i pozostawić największą pociechę tym, którzy pójdą za nim w niedolach. Prorok, i to „nawet więcej niż prorok”, któremu Syn Boży złożył świadectwo: „Między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela” (Mt 11,9.11) – ten godny podziwu człowiek został wydany na śmierć na prośbę upadłej kobiety, ponieważ gorliwie bronił Prawa Bożego. Na tym przykładzie nauczmy się odważnie znosić nasze własne cierpienia. […]

Ale zauważ umiarkowany ton ewangelisty, który, w miarę możliwości, szuka łagodzących okoliczności dla tej zbrodni. Mówiąc o Herodzie, notuje, że działał „przez wzgląd na przysięgę i na współbiesiadników” i „się zasmucił”; a co do młodej dziewczyny, zauważa, że została „podmówiona przez swą matkę”. My także, bracia, naśladujmy to umiarkowanie apostołów. Użalajmy się nad grzesznikami; nie krytykujmy win bliźnich; ukrywajmy je, jak tylko możliwe; przyjmijmy miłość do naszych serc. Jeśli ktoś cię upokorzy albo obrazi, ty się unosisz, nie wahasz się traktować bezlitośnie twego brata jak obcego? Tak nie postępują święci; oni płaczą nad grzesznikami, zamiast ich przeklinać. Czyńmy jak oni, płaczmy nad Herodiadą i nad tymi, którzy ją naśladują. Ponieważ widzimy dzisiaj wiele podobnych uczt; nie wydaje się na nich Zwiastuna na śmierć, ale rozdziera się członków ciała Chrystusa.

Źródło: Homilie do Ewangelii Mateusza, nr 48, 2 (© Evangelizo.org)

Autor: Benedykt XVI, papież od 2005 do 2013

Niektórzy współcześni teolodzy uważają, że ogniem, który spala, a równocześnie zbawia, jest sam Chrystus, Sędzia i Zbawiciel. Spotkanie z Nim jest decydującym aktem Sądu. Pod Jego spojrzeniem topnieje wszelki fałsz. Spotkanie z Nim przepala nas, przekształca i uwalnia, abyśmy odzyskali własną tożsamość. To, co zostało zbudowane w ciągu życia, może wówczas okazać się suchą słomą, samą pyszałkowatością, i się zawalić. Jednak w bólu tego spotkania, w którym to, co nieczyste i chore w naszym istnieniu, jasno jawi się przed nami, jest zbawienie. Jego wejrzenie, dotknięcie Jego Serca uzdrawia nas przez bolesną niewątpliwie przemianę, niczym «przejście przez ogień». Jest to jednak błogosławione cierpienie, w którym święta moc Jego miłości przenika nas jak ogień, abyśmy w końcu całkowicie należeli do siebie, a przez to całkowicie do Boga.

Jawi się tu również wzajemne przenikanie się sprawiedliwości i łaski: nasz sposób życia nie jest bez znaczenia, ale nasz brud nie plami nas na wieczność, jeśli pozostaliśmy przynajmniej ukierunkowani na Chrystusa, na prawdę i na miłość. Ten brud został już bowiem wypalony w Męce Chrystusa. W chwili Sądu Ostatecznego doświadczamy i przyjmujemy, że Jego miłość przewyższa całe zło świata i zło w nas. Ból miłości staje się naszym zbawieniem i naszą radością.

Źródło: Encyklika „Spe salvi”, § 47 (© copyright Libreria Editrice Vaticana)