Autor: Św. Leon Wielki (? – ok. 461), papież i doktor Kościoła

„Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie” (Mt 5,3) Można by się zastanawiać, o jakich ubogich Prawda chciała opowiedzieć, jeżeli mówiąc: „Błogosławieni ubodzy” nie dodałaby nic o rodzaju ubogich i jak należy ich pojąć. Wtedy mogłoby się zdawać, że aby zasłużyć na królestwo niebieskie, wystarczy jedynie ubóstwo, które jest udziałem wielu z powodu uciążliwego i ciężkiego przymusu. Ale mówiąc: „błogosławieni ubodzy w duchu” Pan pokazuje, że królestwo niebieskie musi być dane tym, którzy wykazują się pokorą duszy, a nie raczej niedostatkiem zasobów.

Nie można jednak wątpić, że ubodzy nabywają łatwiej niż bogaci dobro, jakim jest ta pokora, ponieważ dla pierwszych łagodność jest przyjaciółką w ich ubóstwie, podczas gdy dla drugich pycha jest towarzyszką w ich obfitości. Jednakże u wielu bogatych znajduje się ta skłonność duszy, która ich skłania do używania bogactwa nie do napełnienia się pychą, ale aby praktykować dobroć i którzy uważają za wielki zysk to, co wydali, aby ulżyć nędzy i trudowi innych. Ludziom wszelkiego rodzaju i każdej klasy dany jest udział w tej cnocie, ponieważ mogą być zarazem równi w zamiarach i nierówni majątkiem. Nieważne, jaka jest różnica w dobrach ziemskich ludzi, których uważa się za równych w dobrach duchowych. Błogosławione jest zatem to ubóstwo, które nie jest uwiązane miłością do dóbr materialnych; nie pragnie zwiększyć swojej fortuny na tym świecie, ale dąży do bogactw dóbr w niebie.

Źródło: Kazanie 95, PL 54, 461 (© Evangelizo.org)