Month: czerwiec 2024

Autor: Benedykt XVI, papież od 2005 do 2013

Historia miłości między Bogiem a człowiekiem polega właśnie na fakcie, że ta wspólnota woli wzrasta w jedności myśli i uczuć, i w ten sposób nasza wola i wola Boga stają się coraz bardziej zbieżne: wola Boża przestaje być dla mnie obcą wolą, którą narzucają mi z zewnątrz przykazania, ale staje się moją własną wolą, która wychodzi z fundamentalnego doświadczenia tego, że w rzeczywistości Bóg jest mi bardziej bliski niż ja sam (św. Augustyn). W konsekwencji wzrasta nasze oddanie Bogu i Bóg staje się naszą radością (por. Ps 73[72], 23-28)…

Dzięki temu staje się możliwa miłość bliźniego w sensie wskazanym przez Biblię, przez Jezusa. Miłość bliźniego polega właśnie na tym, że kocham w Bogu i z Bogiem również innego człowieka, którego w danym momencie może nawet nie znam lub do którego nie czuję sympatii. Taka miłość może być urzeczywistniona jedynie wtedy, kiedy jej punktem wyjścia jest intymne spotkanie z Bogiem, spotkanie, które stało się zjednoczeniem woli, a które pobudza także uczucia. Właśnie wtedy uczę się patrzeć na inną osobę nie tylko jedynie moimi oczyma i poprzez moje uczucia, ale również z perspektywy Jezusa Chrystusa. Jego przyjaciel jest moim przyjacielem… Patrzę oczyma Chrystusa i mogę dać drugiemu o wiele więcej niż to, czego konieczność widać na zewnątrz: spojrzenie miłości, którego potrzebuje.

Źródło: Encyklika „Deus caritas est” § 17 – 18 (Copyright: http://www.vatican.va/…/hf_ben-xvi_enc_20051225_deus-carita…)

Autor: Św. Jan Maria Vianney (1786–1859), kapłan, proboszcz z Ars

Widzimy, że Bóg stworzył nas z takimi pragnieniami, że nic stworzonego nie jest w stanie nas zaspokoić. Przedstaw duszy wszystkie bogactwa i skarby świata, a nic jej nie zaspokoi: Bóg, stworzywszy ją dla siebie, tylko On jest w stanie zaspokoić wszystkie jej ogromne pragnienia. Tak, moi bracia, nasza dusza może kochać Boga, co jest największym z wszelkiego szczęścia!

Kochając Go, mamy wszystkie dobra i przyjemności, których możemy pragnąć na ziemi i w niebie (por. Ps 73,25). Wciąż możemy Mu służyć: innymi słowy, uwielbiać Go w każdym działaniu naszego życia. Nie ma najmniejszej rzeczy, którą robimy, a przez którą Bóg nie byłby uwielbiony, jeśli robimy to z myślą o podobaniu się Jemu. Nasze zajęcie, gdy jesteśmy na ziemi, nie różni się niczym od zajęcia aniołów, którzy są w niebie: jedyną różnicą jest to, że widzimy wszystkie te dobra tylko oczami wiary. […]

Tak, moi bracia i siostry, nasza dusza będzie wieczna w przyszłości, podobnie jak sam Bóg. Nie, nie, moi bracia, nie idźmy dalej; gubimy się w tej otchłani wielkości.

Źródło: Kazanie na 9. niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego (© Evangelizo.org)

Autor: Katechizm Kościoła Katolickiego

Podstawowa prawda, której Pismo święte i Tradycja nie przestają nauczać i wysławiać, głosi, że „świat został stworzony dla chwały Bożej” . Bóg stworzył wszystko – wyjaśnia św. Bonawentura – „nie po to, by powiększyć chwałę, ale by ją ukazać i udzielić jej”. Jedynym powodem, dla którego Bóg stwarza, jest Jego miłość i dobroć: „Kluczem miłości otworzył swoją dłoń, by dokonać dzieła stworzenia” (św. Tomasz z Akwinu)…

Chwałą Boga jest to, by realizowało się ukazywanie i udzielanie Jego dobroci, ze względu na które został stworzony świat. Uczynić z nas „przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski” (Ef 1, 5-6) – taki był Boży zamysł życzliwości. „Albowiem chwałą Boga jest człowiek żyjący, a życiem człowieka jest oglądanie Boga. Jeśli zatem objawienie się Boga przez dzieło stworzenia dało życie wszystkim istotom, jakie żyją na ziemi, o ileż bardziej objawienie się Ojca przez Słowo daje życie tym, którzy widzą Boga” (św. Ireneusz). Celem ostatecznym stworzenia jest to, by Bóg, „będący Stwórcą wszystkiego, stał się ostatecznie ‘wszystkim we wszystkich’ (1 Kor 15, 28), zapewniając równocześnie i własną chwałę, i nasze szczęście” (Sobór Watykański II).

Źródło: § 293-294 (http://www.katechizm.opoka.org.pl/rkkkI-2-1.htm)

O co proszę? O dogłębne przeżycie prawdy, że Bóg pragnie dla mnie życia wiecznego.

Wyobrażę sobie, że jestem uczestnikiem rozmowy saduceuszów z Jezusem. Przychodzą do Niego ze swoim odwiecznym problemem wiary w zmartwychwstanie (w. 18). Nie wierzą w życie pozagrobowe.

Jaka jest moja osobista relacja do prawdy o zmartwychwstaniu i o życiu wiecznym? Czy w nią wierzę? Jaki wpływ ma na moje obecne życie? Czy przenika moją codzienność?

Saduceusze jedynie pozornie przychodzą radzić się Jezusa. Odwołują się do Prawa Mojżeszowego i przywołują wymyślony przykład, aby udowodnić Jezusowi swoje racje (ww. 19-23).

Zapytam o moje pytania i wątpliwości co do wiary, powołania, życia. Czy rozmawiam o nich z Jezusem? Czy szukam u Niego odpowiedzi? Czy pozwalam Mu zakwestionować moje racje, przekonania i poddać się Jego słowu?

„Czyż nie dlatego jesteście w błędzie, że nie rozumiecie Pisma ani mocy Bożej?” (w. 24). Zatrzymam się na pytaniu Jezusa. Uświadamia mi, że wiele moich życiowych błędów może rodzić się z braku zgłębiania Bożego Słowa i przekonania, że dla Boga wszystko jest możliwe.

Co mogę powiedzieć o mojej zażyłości ze Słowem Bożym? Czy szukam w nim światła dla rozeznawania woli Bożej. Czy w rozeznawaniu duchowym korzystam z pomocy kierownika duchowego?

Jezus przypomina mi jedną z najważniejszych prawd, którą zostawił mi w Biblii: Bóg jest Bogiem żywych, a nie umarłych (w. 27). Tabernakulum jest dla mnie „krzakiem ognistym”, w którym mogę adorować Żywego Boga. Zaplanuję sobie czas na adorację Najświętszego Sakramentu. Będę adorował Go słowami: „W Tobie jest źródło życia!”.

ks. Krzysztof Wons SDS/Salwator (niezbędnik katolika)

Autor: Św. Piotr Chryzolog (ok. 406–450), biskup Rawenny, doktor Kościoła

Człowieku, dlaczego jesteś tak nikczemny we własnych oczach, skoro jesteś tak cenny w oczach Boga? Dlaczego okrywasz się hańbą, kiedy Bóg tak cię uczcił? Czemu się pytasz, z czego zostałeś stworzony, a nie zastanawiasz się w jakim celu? Czy ten przybytek świata, który widzisz, nie jest całkowicie zbudowany dla ciebie? Dla ciebie wytrysło światło, aby rozproszyć ciemności, dla ciebie wymierzył dzień i noc, dla ciebie niebo jaśnieje blaskiem słońca, księżyca i gwiazd, dla ciebie ziemia pokrywa się kwiatami, lasami, owocami; dla ciebie żyje w powietrzu, na polach, w wodzie cudowne mnóstwo wszelkich zwierząt – z obawy, żeby smutek i samotność nie zaciemniły radości rodzącego się stworzenia.

Bóg ukształtował cię z ziemi (Rdz 2,7), abyś był panem rzeczy ziemskich, dzieląc jednocześnie z nimi wspólną naturę. Jednakże, choć jesteś tak ziemski, Bóg cię nie zniwelował do tego stopnia, żebyś nie był na poziomie niebios, jeśli chodzi o twoją duszę. Abyś miał wspólny rozum z Bogiem, a wspólne ciało ze zwierzętami, Bóg obdarował cię niebiańską duszą i ziemskim ciałem – w ten sposób zawiązuje się nieustanna jedność między niebem a ziemią.

Twój Stworzyciel szuka, co więcej mógłby dorzucić do twojego wyniesienia: posuwa się do złożenia w tobie swojego obrazu (Rdz 1,26), aby ten widoczny obraz uobecnił niewidocznego Stworzyciela na ziemi… Jeśli tak to jest, to dlaczego uważać za hańbę, że Bóg, w swojej dobroci, przyjmuje w sobie samym to, co stworzył w tobie i co pragnie objawiać w rzeczywistości pod postacią człowieka? Dziewica poczęła i porodziła Syna (Mt 1, 23-25).

Źródło: Kazanie 148; PL 52, 596 (© Evangelizo.org)