Month: styczeń 2023

Autor: Służebnica Boża Madeleine Delbrêl (1904–1964), misjonarka ludzi ulicy

Zaczyna się jeszcze jeden dzień.

Jezus żyjący we mnie chce go przeżyć. On nie zamykał się w sobie.

Chodził pomiędzy ludźmi.

Ze mną chce także dzisiaj chodzić pomiędzy nimi.

Pozna każdego, kto wejdzie do domu,

każdego, kogo spotkam na ulicy,

innych bogaczy niż ci z Jego czasów, innych biedaków,

innych uczonych i innych niewykształconych,

inne dzieci i innych starców,

innych świętych i innych grzeszników,

innych zdrowych i innych ułomnych.

To będą wszyscy, których szuka.

Każdy, którego przyszedł zbawić. […]

W tym dniu, który nadejdzie, wszystko będzie wolno

i wystarczy, że powiem swoje tak.

Świat, w którym mnie postawił, żeby być ze mną,

nie może mi przeszkadzać w byciu z Bogiem;

tak jak dziecko noszone na rękach matki

nie jest z nią mniej

tylko dlatego, że idzie ona w tłumie.

Jezus, w każdej sytuacji, nie przestawał być posłany.

Możemy robić tylko to, kim jesteśmy w każdej chwili –

posłanymi przez Boga do świata.

Jezus w nas nie przestaje być posłany,

przez cały dzień, który się zaczyna,

do całej ludzkości, do naszych czasów, do wszystkich czasów,

do mojego miasta i do całego świata.

Poprzez bliźnich, którym mamy służyć, których mamy kochać i ocalić,

fale jego miłosierdzia rozejdą się aż na krańce świata,

dotrą aż do końca czasów.

Źródło: Nowy dzień (La joie de croire, éd. du Seuil, 1968, p. 133-134 ; rev.) (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein) (1891 – 1942), karmelitanka bosa, męczennica, współpatronka Europy

Ten, kto pozwala prowadzić się jak dziecko, więzami świętego posłuszeństwa, dotrze do Królestwa Bożego obiecanego tym „najmniejszym” (Mt 18,4). To posłuszeństwo kierowało Maryją, królewską córką, z domu Dawida, w skromnym domku ubogiego cieśli z Nazaretu. Ono wyprowadziło dwoje najświętszych na świecie z bezpiecznego obszaru ich skromnego domu na wielkie gościńce prowadzące do stajenki w Betlejem. Posłuszeństwo położyło Syna Bożego w żłóbku.

W tym dobrowolnie wybranym ubóstwie, Zbawca i jego matka przemierzyli drogi Judei i Galilei i żyli z jałmużny otrzymywanej od wierzących. Nagi i ogołocony Pan zawisł na krzyżu i przekazał opiekę nad swoją matką swojemu uczniowi (J 19,25nn).Oto dlaczego wymaga ubóstwa od tych, którzy chcą za Nim podążać. Serce powinno być wolne od wszelkiego przywiązania do dóbr ziemskich i nie powinno się nimi kłopotać ani od nich uzależniać, ani też ich pragnąć, jeśli chce należeć wyłącznie do Boskiego Oblubieńca.

Źródło: Na pierwszą profesję siostry Miriam od Świętej Teresy

Autor: Św. Tomasz z Akwinu (1225-1274), teolog dominikański, doktor Kościoła

Ogromne dobrodziejstwa, którymi Pan hojnie obdarzył lud chrześcijański, wynoszą go do nieoszacowanej godności. Nie ma i nigdy nie było narodu, którego bogowie byliby równie bliscy, jak nasz Bóg jest nam bliski (por. Pwt 4,7). Jedyny Syn Boży, w zamiarze włączenia nas w Swoją boskość, przybrał naszą naturę i stał się człowiekiem, aby ubóstwić ludzi. To wszystko, co od nas zapożyczył, przyczyniło się do naszego zbawienia. Bo, dla naszego pojednania, ofiarował swoje Ciało Bogu Ojcu na ołtarzu krzyża i przelał swoją Krew jako okup, aby nas wykupić z naszego stanu niewolników i oczyścić nas z naszych grzechów przez kąpiel odnowy. Ażeby trwało wśród nas nieustanne wspomnienie tak wielkiego dobrodziejstwa, pozostawił On wierzącym swoje Ciało na pokarm i swoją Krew na napój pod postacią chleba i wina. O, co za wspaniała i cenna uczta, która daje zbawienie i zawiera pełnię słodyczy! Kto mógłby znaleźć coś cenniejszego niż ten posiłek, gdzie nie ma ciała cielców czy kozłów, ale Chrystus, prawdziwy Bóg, nam się ofiaruje?

Źródło: Nauki na święto Bożego Ciała (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Tomasz z Akwinu (1225–1274), teolog dominikański, doktor Kościoła

Jedyny Syn Boga, pragnąc naszego uczestnictwa w Jego boskości, przyjął naszą naturę, aby ubóstwić ludzi – On, który stał się człowiekiem. Co więcej, to, co wziął od nas, oddał nam to całkowicie dla naszego zbawienia. Prawdziwie na ołtarzu krzyża ofiarował Swoje ciało jako ofiarę Bogu Ojcu; aby nas pojednać z Nim, przelał Swoją krew, żeby stała się jednocześnie naszą zapłatą i chrztem: odkupieni z mizernego niewolnictwa, będziemy oczyszczeni ze wszystkich naszych grzechów.

I żebyśmy zawsze pamiętali o tak wielkim dobru, pozostawił wiernym swoje Ciało do spożycia i swą Krew do picia, pod postacią chleba i wina… Może być coś cenniejszego niż ten bankiet, gdzie nie proponuje się już, jak w starym Prawie, spożywania ciała cieląt i kozłów, ale Chrystusa, który jest prawdziwie Bogiem? Jest coś bardziej godnego podziwu niż ten sakrament…? Nikt nie jest zdolny wyrazić rozkoszy tego sakramentu, skoro kosztuje się w nim duchowej słodyczy u źródła i celebruje pamiątkę tej niepokonanej miłości, której Chrystus dał przykład w swej Męce.

Pragnął, żeby ogrom tej miłości wyrył się głęboko w sercu wiernych. To dlatego, podczas Ostatniej Wieczerzy, po tym, jak świętował Paschę ze swoimi uczniami, kiedy miał przejść z tego świata do Ojca, ustanowił ten sakrament jako wieczną pamiątkę swej Męki, dokonanie starych prefiguracji, największy ze swoich cudów; a tym, których Jego nieobecność napełniałaby smutkiem, pozostawił ten sakrament jako niezrównaną pociechę.

Źródło: Traktat na święto Ciała Chrystusa

Autor: Św. Teresa od Dzieciątka Jezus (1873–1897), karmelitanka, doktor Kościoła

Otworzywszy Świętą Ewangelię; wzrok mój padł na słowa: „Jezus wszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał, a oni przyszli do Niego”. Oto prawdziwa tajemnica mego powołania, całego mojego życia, a przede wszystkim tajemnica uprzywilejowania mojej duszy przez Jezusa… On nie wzywa tych, którzy są tego godni, ale tych, których sam chce, albo, jak mówi św. Paweł: „Bóg lituje się nad tym, nad kim zechce, i miłosierdzie okazuje temu, nad kim chce się zmiłować. Nie zależy to więc od trudu tego, kto chce, ani kto się ubiega, ale od litującego się Boga” (Rz 9,15-16).

Przez długi czas pytałam siebie, dlaczego dobry Bóg ma swoje preferencje, dlaczego wszystkie dusze nie otrzymują łask w równym stopniu; dziwiłam się widząc, jak obdarza nadzwyczajnymi względami świętych, którzy w przeszłości obrażali Go, jak św. Paweł i św. Augustyn, oraz ci, których On zmusił – można by powiedzieć – do przyjęcia swej łaski. Ponadto, czytając o życiu świętych i widząc, jak Pan Nasz miał upodobanie w hołubieniu ich od kołyski aż do grobu, jak usuwał z ich drogi wszelkie przeszkody mogące utrudnić im wznoszenie się ku Niemu… Jezus raczył pouczyć mnie o tej tajemnicy: stawił mi przed oczyma księgę natury i zrozumiałam, że wszystkie kwiaty przez Niego stworzone są piękne… Spodobało Mu się stworzyć wielkich świętych, których można porównać do lilii i róż; lecz stworzył także tych najmniejszych, którzy winni się zadowolić, że są stokrotkami i fiołkami, przeznaczonymi, by radować oczy dobrego Boga, gdy je skieruje na ziemię. Doskonałość polega na tym, by czynić Jego wolę, by być tym, czym On chce, byśmy byli.

Źródło: Dzieje duszy A, 2 recto-verso