Month: styczeń 2023

Autor: Bł. Gweryk z Igny (ok. 1080–1157), opat cysterski

„Powstań! Świeć, Jeruzalem, bo przyszło twe światło i chwała Pańska rozbłyska nad tobą” (Iz 60,1). Bądź błogosławione, Światło, „które przybywa w imię Pańskie! Pan jest Bogiem: niech nas oświeci!”(Ps 118,26-27). Dzięki Jego łaskawości ten dzień, uświęcony oświeceniem Kościoła, zajaśniał nad nami. To dlatego składamy Ci dziękczynienie, „światłości prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi” (J 1,9), która właśnie w tym celu przyszła na świat, przybierając ludzką postać. Rozjaśnia ona Jerozolimę, naszą matkę (Ga 4,26), matkę tych wszystkich, którzy zasłużyli na oświecenie. Oświeca ono odtąd tych, którzy są w świecie. Składamy Ci dzięki, Światłości prawdziwa: jesteś lampą dla oświetlenia Jerozolimy, aby Słowo Boże stało się „lampą dla moich stóp” (Ps 118,105) […]. A ona nie tylko została oświetlona, została też wyniesiona na świecznik, cały z masywnego złota (Mt 5,15; Wj 25,31). Oto „miasto położone na górze” (Mt 5,14) […], aby Ewangelia jaśniała tak daleko, gdzie rozpościerają się mocarstwa świata […].

Boże, który oświecasz wszystkie narody, dla Ciebie śpiewaliśmy: „Pan przybędzie, oświeci oczy swoich sług”. Teraz przybyłaś, o moja Światłości: „Oświeć moje oczy, bym nie zasnął w śmierci” (Ps 13,4) […]. Przybyłaś, Światłości wierzących, i dzisiaj dałaś nam radość oświecenia przez wiarę, która jest naszą lampą. Daj nam także zawsze radość oglądania, jak rozjaśniają się w nas nasze ciemności […].

Oto droga, którą trzeba pójść, wierna duszo, aby dotrzeć do ojczyzny, gdzie „ciemność stanie się południem” (Iz 58,10) i „noc jak dzień zajaśnieje” (Ps 139,12). Wtedy „zobaczysz i promienieć będziesz, a serce twe zadrży i rozszerzy się”, kiedy cała ziemia napełni sią majestatem nieskończonego światła i „Jego chwała jawi się nad tobą” (Iz 60,5.2) […] . „Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej” (Iz 2,5). Wtedy „podobni do Jego obrazu” będziemy szli „za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej jaśniejąc” (2Kor 3,18).

Źródło: 3. Kazanie na Objawienie Pańskie; SC 166 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Gertruda z Helfty (1256-1301), mniszka benedyktyńska

W uroczyste święto Objawienia Pańskiego, na wzór podarków króli, Gertruda ofiarowała Bogu jako mirrę ciało Chrystusa z jego wszystkimi cierpieniami i męką, dzięki której chciała wymazać, na chwałę Bożą, grzechy wszystkich, do Adama aż do ostatniego z ludzi. Podobnie, na miejsce kadzidła — duszę Chrystusa, pełną pobożności, ze wszelkimi aktami życia duchowego, aby zaradzić zaniedbaniom całego wszechświata. I jeszcze zamiast złota Gertruda ofiarowała najdoskonalszą boskość Chrystusa, z jej rozkoszami, aby zaradzić brakom wszelkich stworzeń. Pan Jezus pojawił się jej, przedstawiający tę ofiarę jako cenny podarek dla rozkosznej Trójcy. A podczas gdy widziano Go, przechodzącego przez niebo, jeśli można tak powiedzieć, cały dwór niebieski zdawał się zginać kolana z szacunku dla tej ofiary…

Przypomniała sobie wówczas, że niektóre osoby, w poczuciu pokory, prosiły ją, by ofiarowała Bogu, zamiast nich i na pamiątkę darów króli, małe modlitwy, które kierowały do Pana jeszcze przed tym świętem. Spełniając te prośby z wielką pobożnością, Pan Jezus pojawił się jej na nowo, niosąc przez całe niebo tę drugą ofiarę, aby ją przedstawić Bogu Ojcu. I cała armia niebieska biegła przed Nim i śpiewała chwałę tej ofiary, jakby to były cudowne podarki.

Zrozumiała przez to, że jeśli ktoś ofiaruje Bogu swoje modlitwy lub inne wysiłki, całe zgromadzenia nieba przyklaskuje temu, jako podarkom miłym Bogu. Ale jeśli ktoś nie tylko przynosi swój, lecz dorzuca do swoich dzieł te najdoskonalsze Syna Bożego, święci otaczają tę ofiarę… takim szacunkiem, że nic godniejszego nie można znaleźć, poza jedyną i rozkoszną Trójcą.

Źródło: Herold, księga IV, SC 255 (©Evangelizo.org)

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

Natanael siedział pod drzewem figowym, jakby w cieniu śmierci. I to tam ujrzał go Pan, o którym jest powiedziane: „nad mieszkańcami kraju mroków światło zabłysło” (Iz 9,1). Co zatem powiedział Natanaelowi? Pytasz się mnie, jak cię widziałem? Rozmawiasz ze mną w tym momencie, ponieważ zawołał cię Filip. Ale zanim apostoł go zawołał, Jezus widział wcześniej, że stanowił on część Kościoła. Ty, chrześcijański Kościele, prawdziwy synu Izraela…, ty także znasz teraz Jezusa Chrystusa dzięki Jego apostołom, jak Natanael poznał Jezusa Chrystusa dzięki Filipowi. Ale Jego miłosierdzie odkryło cię, zanim jeszcze mogłeś Go poznać, kiedy leżałeś przygnieciony ciężarem grzechów.

Czy my bowiem szukaliśmy pierwsi Jezusa Chrystusa? Przeciwnie, czy to nie On szukał nas pierwszy? Czy to my, nieszczęśni chorzy, wyszliśmy naprzeciw lekarzowi? Czy to nie raczej lekarz wyszedł szukać chorych? Czy owca nie zagubiła się, zanim pasterz, pozostawiając dziewięćdziesiąt dziewięć innych, wyruszył na poszukiwanie jej, znalazł ją i przyniósł, pełen radości, na swoich ramionach? (Łk 15,4)… Czy drachma nie zaginęła, zanim kobieta zapaliła lampę i szukała jej w całym domu, aż wreszcie ją znalazła? (Łk 15,8)… Nasz pasterz znalazł swoją owcę, ale najpierw zaczął jej szukać. Jak ta kobieta, znalazł swoją drachmę, ale najpierw jej szukał. Najpierw zatem nas szukał, a kiedy znalazł, staliśmy się zdolni do przemawiania. Dlatego daleko od nas poczucie pychy. Bylibyśmy bezpowrotnie zgubieni, gdyby Bóg nas nie szukał i nie znalazł.

Źródło: Kazania do Ewangelii św. Jana, nr 7 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Augustyn (354–430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

Panie, nasz Boże, wierzymy w Ciebie,

Ojcze, Synu i Duchu Święty…

Tak bardzo, jak tylko mogłem,

na tyle, na ile dałeś mi władzę,

szukałem cię,

zapragnąłem zobaczyć to, w co uwierzyłem,

walczyłem i się trudziłem.

Panie, mój Boże, moja jedyna nadziejo,

nie pozwól mi nigdy zmęczyć się szukaniem Ciebie,

ale niech zawsze gorliwie szukam Twojego oblicza.

Daj mi siłę, by szukać Ciebie,

Ty, który sprawiłeś, że cię znalazłem,

Ty, który dawałeś mi coraz więcej

w nadziei, że cię odnajdę.

Przed Tobą jest moja stanowczość i moja ułomność,

zatrzymaj jedno, wylecz drugie;

przed Tobą jest moja siła i moja niewiedza.

Tam, gdzie mnie otworzyłeś, przyjmij moje wejście;

gdzie mnie zamknąłeś, otwórz się na moje wołanie;

spraw, bym pamiętał o Tobie,

bym cię zrozumiał,

bym Cię kochał.

Źródło: Pan, nasz Bóg (© Evangelizo.org)