Month: październik 2021

Autor: Benedykt XVI, papież od 2005 do 2013

Tradycja apostolska nie jest zbiorem rzeczy i słów, niczym szkatuła pełna martwych przedmiotów. Tradycja to strumień nowego życia, który wypływa ze źródeł, ma początek w Chrystusie, dociera aż do nas i włącza nas w dzieje Boga i ludzkości. Temat Tradycji jest bardzo ważny,… ma on bowiem wielkie znaczenie dla życia Kościoła. Sobór Watykański II podkreślił w związku z tym, że Tradycja apostolska jest przede wszystkim w swoim rodowodzie: “Bóg w niezmierzonej łaskawości postanowił, aby to, co dla zbawienia wszystkich narodów objawił, pozostało na zawsze nie-uszczuplone i było przekazywane wszystkim pokoleniom. Dlatego Chrystus Pan, w którym całe objawienie Najwyższego Boga znajduje swą pełnię (por. 2 Kor 1, 20; 3, 16-4, 6), polecił Apostołom, aby Ewangelię zapowiedzianą przedtem przez proroków, przez siebie zaś wypełnioną i obwieszczoną, głosili wszystkim ludziom jako źródło wszelkiej zbawiennej prawdy i moralnego porządku” (Konstytucja dogmatyczna Dei verbum, 7). Sobór mówi dalej, że zadanie to zostało wiernie wypełnione “przez Apostołów, którzy głoszeniem ustnym, przykładami i zorganizowanym działaniem przekazali to, o czym dowiedzieli się, czy to z samych słów, z zachowania i czynów Chrystusa, czy też dzięki pomocy Ducha Świętego” (tamże). Sobór dodaje, że z apostołami współpracowali również “mężowie apostolscy, którzy pod natchnieniem tegoż Ducha Świętego na piśmie utrwalili orędzie zbawienia”. 

Apostołowie, przywódcy eschatologicznego Izraela, których było dwunastu, czyli tylu, ile było pokoleń narodu wybranego, kontynuują “zbieranie”, zapoczątkowane przez Pana, przede wszystkim przez wierne przekazywanie otrzymanego daru, Dobrej Nowiny o Królestwie, które przyszło do ludzi w Jezusie Chrystusie. Ich liczba świadczy nie tylko o tym, że wyrastają ze świętych korzeni – Izraela, liczącego dwanaście pokoleń, ale wyraża również uniwersalny cel ich posługi: nieść zbawienie aż do najodleglejszych zakątków świata. Można to odczytać z symbolicznego znaczenia, jakie mają liczby w świecie semickim: dwanaście to wynik pomnożenia 3 – liczby doskonałej – przez 4: liczby stron świata, a więc oznaczającej cały świat. 

Źródło: Audiencja generalna 3/5/2006 (© copyright Libreria Editrice Vaticana) 

Autor: Św. Matka Teresa z Kalkuty (1910-1997), założycielka Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Miłości

Kontemplatywni i asceci z różnych epok i różnych religii, zawsze poszukiwali Boga w ciszy, samotności pustyni, lasów i gór. Sam Jezus przeżył czterdzieści dni w doskonałej samotności, spędzając długie godziny sam na sam z Ojcem, w ciszy nocy.

Także my jesteśmy wezwani do wejścia od czasu do czasu w głęboką ciszę, do wyizolowania się dla Boga. Być z Nim, nie z naszymi książkami, myślami, wspomnieniami, ale w doskonałym ogołoceniu; przebywając w Jego obecności – cisi, puści, nieruchomi, w oczekiwaniu.

Nie możemy znaleźć Boga w hałasie i poruszeniu. Oto natura: drzewa, kwiaty, trawa polna wzrastają w ciszy; gwiazdy, księżyc, słońce poruszają się w ciszy. Najważniejsze nie jest to, co możemy powiedzieć, ale to, co Bóg do nas mówi i co chce powiedzieć innym przez nas. W ciszy nas słucha, przemawia do naszych dusz. W ciszy jest nam dany przywilej słuchania Jego głosu:
Cisza naszych oczów.
Cisza naszych uszów.
Cisza naszych ust.
Cisza naszych umysłów.
W ciszy naszych serc,
przemówi Bóg.

Źródło: No Greater Love (© Evangelizo.org)

Autor: Rupert z Deutz (ok. 1075-1130), benedyktyn

To do wszystkich zgromadzonych apostołów Prawda powiedziała: „Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy” (J 14,26). W chwili bowiem…, kiedy apostołowie ujrzeli języki ognia i boski ogień spoczął na każdym z nich (Dz 2,3), zobaczyli w mgnieniu oka, dzięki wewnętrznemu oświeceniu, wszelkie Pisma i wszystkich proroków […] Przeniknęli te tajemnice, które były zamknięte dla uczonych w Piśmie i faryzeuszów, mędrcom i doktorów Prawa. W ten sposób wypełniło się słowo Pana: „Zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom” (Mt 11,25) […] Ci mężczyźni, niewykształceni, nie pobierali nauk od ludzi, ale cudownie pouczał ich Duch Święty, Duch rozumu (Iz 11,2), i otwierał im skarb Pisma.

To dlatego mają prawo, aby ich przyjąć i słuchać, jakby z ust samego Boga (por. Łk 10,16) […] Nasza wiara opiera się na nich, a także na patriarchach i prorokach, którzy usłyszeli Słowo Boże przez tego samego Ducha, bez pośrednictwa ludzkiego. I tą właśnie podstawę zachowujemy.

Co do innych, których z nimi nie było, którzy nie pojęli Pism w taki sposób, wierzymy im, nie ze względu na ich osobistą opinię, ale dlatego, że opierają swoje wywody na świadectwie apostołów. Bo to apostołowie otrzymali Objawienie […], to im Duch Święty objawił to, czego ludzie nie mogą nauczać ani czego nie mogą wiedzieć.

Źródło: Dzieła Ducha Świętego 4,9 (© Evangelizo.org)

Autor: Symeon Nowy Teolog (ok. 949-1022), mnich grecki

Spójrz, o Chryste, na mój niepokój,
zobacz mój brak odwagi,
zobacz brak sił,
zobacz też moje ubóstwo,
zobacz słabość
i zlituj się nade mną, o Słowo!
Jaśniej nade mną jak niegdyś
i oświetl moją duszę, oświeć moje oczy,
bym Cię ujrzał, światłości świata (J 8,12),
Ciebie — radość, szczęście,
życie wieczne,
rozkosz aniołów,
Ciebie, królestwo niebios
i Raj,
koronę sprawiedliwych,
Ich Sędziego i Króla.
Dlaczego ukrywasz Twoje oblicze?
Dlaczego oddalasz się ode mnie, mój Boże,
który nigdy nie chcesz się oddalać
od tych, którzy Cię kochają?
Dlaczego uciekasz ode mnie, dlaczego mnie spalasz,
dlaczego mnie ranisz i przygniatasz?
Wiesz, że Cię kocham
i szukam cię z całej duszy.
Objaw się, wedle Twego słowa…
Otwórz dla mnie na oścież
salę weselną, mój Boże.
Tak, nie zamykaj drzwi
twego światła, o mój Chrystusie!
„— Czy ty sobie wyobrażasz, synu ludzki,
że Mnie przymusisz, z twoimi słowami?
Co opowiadasz, niemądry:
że ukrywam Moje oblicze?
Czy Mnie podejrzewasz, choćby trochę,
że zamykam drzwi i okiennice?
Czy przypuszczasz,
że kiedykolwiek oddalam się od Ciebie?
Co powiedziałeś:
naprawdę cię ranię, spalam i przygniatam?
Twoje słowa, to pewne, nie są sprawiedliwe
i ten pomysł też nie.
Słuchaj raczej słów,
które chcę do ciebie powiedzieć:
byłem światłem, zanim nawet stworzyłem
wszystko to, co widzisz.
Jestem wszędzie, byłem wszędzie.
Wszystko stworzywszy,
jestem wszędzie i we wszystkim…
Zważ na moje dobrodziejstwa,
spójrz na zamiary,
dowiedz się, jakie są moje dary!
Objawiłem się światu
i objawiłem Ojca,
wylałem obficie
mego najświętszego Ducha —
prawdziwie, na każde ciało.
Objawiłem me imię
wszystkim ludziom,
a przez moje dzieła, dałem się poznać stworzycielem
i twórcą świata.
Pokazałem to i pokazuję
wszystko, co trzeba robić”.

Źródło: Hymn 53, SC 196 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Prosper z Akwitanii (? – ok. 460), teolog świecki

Ci, którzy przychodzą do Boga, opierając się na Nim z pragnieniem zbawienia, są naprawdę zbawieni: to boskie natchnienie pozwala im pragnąć tego zbawienia; oświeceni przez Tego, który ich wzywa, dochodzą do poznania prawdy. Są rzeczywiście synami obietnicy, nagrodą wiary, duchowym potomstwem Adama, „wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem” (1P 2,9), przewidzianym od dawna i przeznaczonym do życia wiecznego… Za pośrednictwem Izaaka, Pan daje nam poznać swoją łaskę, która czyni każdego człowieka nowym stworzeniem: „Oto ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu… na pustyni dostarczę wody…, aby napoić mój lud wybrany. Lud, który sobie utworzyłem, opowiadać będzie moją chwałę” I dalej…: „Tak, przede Mną się zegnie wszelkie kolano, wszelki język na mnie przysięgać będzie” (Iz 43,19nn; 45,23).

Nie może to się nie zdarzyć, ponieważ przezorność Boga nigdy nie zawodzi; Jego zamiary nie zmieniają się; Jego wola działa, a obietnice nie są błędne. Ci zatem, na których wskazują te słowa, zostaną zbawieni. Składa On bowiem swoje prawa w ich sumieniach, zapisuje je palcem w ich sercach (Rz 2,15); dostępują poznania Boga, nie przez nauczanie ludzkie, ale pod przewodnictwem najwyższego nauczyciela: „otóż nic nie znaczy ten, który sieje, ani ten, który podlewa, tylko Ten, który daje wzrost – Bóg” (1 Kor 3,7)… Wszystkim jest dane posiadanie przemienionego serca, prawego osądu i woli. U wszystkich tych ludzi Bóg wzbudza bojaźń, aby nauczyli się Jego przykazań… Celebrują moc Jego miłosierdzia i cuda, jakich ono dokonało: bo Bóg ich wybrał, uczynił z nich Swoich synów, dziedziców nowego przymierza (J 31,31).

Źródło: Wezwanie wszystkich ludów, 9