Month: wrzesień 2021

Autor: Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407), kapłan w Antiochii, potem biskup Konstantynopola, doktor Kościoła

„Co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi, a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi” (1 Kor 1, 25). Tak, krzyż jest szaleństwem, słabością – ale jedynie pozorną… Nauka krzyża ogarnęła umysły za pomocą nieuczonych głosicieli i to w całym świecie. Nie chodziło o kwestie banalne, ale o Boga i prawdziwą wiarę, o życie według Ewangelii i nadchodzący sąd. Krzyż więc przemienił ludzi prostych i niepiśmiennych w filozofów. Oto jak szaleństwo krzyża przewyższa mądrością ludzi.

Jak to możliwe, że krzyż jest mocniejszy? Bo się rozprzestrzenił w całym świecie, poddał ludzi swojej mocy i stawił czoła licznym przeciwnikom, którzy chcieli wymazać imię Ukrzyżowanego. Wręcz przeciwnie, to imię się rozprzestrzeniło, a jego przeciwnicy zginęli; żywi, walczący z Umarłym, zostali unicestwieni… Tak, to co udało się celnikom i grzesznikom dzięki łasce Bożej, tego nawet królowie, filozofowie i krasomówcy, ani ziemia cała nie mogła sobie wyobrazić…To mając na myśli, św. Paweł pisał: „słabość Boga przewyższa moc ludzi”. Inaczej jak tych dwunastu rybaków, ubogich i nieuczonych, mogłoby sobie wyobrazić takie przedsięwzięcie.

Źródło: Czwarta homilia do 1. listu do Koryntian; PG 61, 34-36 (© Evangelizo.org)

Autor: Papież Franciszek

Nakaz [Chrystusa] brzmi: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!» (Mk 16, 15), ponieważ «stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych» (Rz 8, 19). Całe stworzenie to także wszystkie aspekty natury ludzkiej… Nauczanie Kościoła na temat określonych sytuacji podlega modyfikacjom i może być przedmiotem dyskusji, ale nie da się uniknąć konkretów… Pasterze, korzystając ze zdobyczy różnych nauk, mają prawo wydawać opinię na temat wszystkiego, co dotyczy życia osób, ponieważ zadanie ewangelizacji pociąga za sobą i wymaga integralnej promocji każdego człowieka.

Nie można już dłużej twierdzić, że religia powinna się ograniczać do sfery prywatnej i że istnieje tylko po to, by przygotować dusze do nieba. Wiemy, że Bóg pragnie szczęścia swoich dzieci także na tej ziemi, chociaż powołane są do wiecznej pełni, ponieważ stworzył On wszystko «do użytkowania» (1 Tym 6, 17), aby wszyscy mogli z tego korzystać. Wynika stąd, że nawrócenie chrześcijańskie wymaga, abyśmy rozważyli ponownie «w pierwszym rzędzie to, co dotyczy ładu społecznego i realizacji dobra wspólnego» (św. Jan Paweł II).

Tak więc nikt nie może od nas żądać, abyśmy spychali religię w tajemniczą przestrzeń wewnętrzną człowieka, bez żadnego jej wpływu na życie społeczne i narodowe, bez troski o kondycję instytucji społeczeństwa obywatelskiego, bez wypowiadania się na temat wydarzeń, które interesują obywateli. Kto odważyłby się zamknąć w jakiejś świątyni i zagłuszyć orędzie św. Franciszka z Asyżu i błogosławionej Teresy z Kalkuty? Oni nie mogliby się na to zgodzić. Autentyczna wiara – która nie jest nigdy wygodna ani indywidualistyczna – zawsze pociąga za sobą głębokie pragnienie zmiany świata, przekazania wartości, zostawienia czegoś dobrego po sobie na ziemi.

Źródło: Adhortacja apostolska “Evangelii Gaudium”, § 181-183 (© copyright Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Św. Efrem (ok. 306-373), diakon w Syrii, doktor Kościoła

Nasz Pan wybrał Mateusza, celnika, aby zachęcić jemu podobnych, żeby przyszli z nim. Widział grzeszników, wezwał ich i posadził obok siebie. Co za wspaniały widok: aniołowie stoją i trzęsą się, a grzesznicy siedzą i się weselą. Aniołowie trwożą się ze względu na potęgę Boga, a grzesznicy piją i jedzą razem z nim. Uczeni w Piśmie duszą się z nienawiści i złości, a celnicy nie posiadają się z radości, widząc jego miłosierdzie. Niebiosa ujrzały tę scenę i trwały w zachwycie; otchłanie to widziały i oszalały. Szatan to widział i wpadł we wściekłość; śmierć widziała i zmarniała; uczeni w Piśmie ujrzeli i byli zmieszani.

Była radość w niebie i uciecha wśród aniołów, bo buntownicy zostali przekonani, oporni zmądrzeli, a grzesznicy się nawrócili; bo ci celnicy zostali usprawiedliwieni. Jak nasz Pan nie zrezygnował z hańby krzyża, pomimo przestróg swoich przyjaciół (Mt 16, 22), tak i nie zrezygnował z towarzystwa celników, mimo kpin nieprzyjaciół. Pogardził zarówno kpiną, jak i pochwałą, robiąc to, co jest najlepsze dla ludzi.

Źródło: Diatesseron 5, 17 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Beda Czcigodny (ok. 673-735), mnich, doktor Kościoła

„Jezus ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego w komorze celnej i rzekł do niego: ‘Pójdź za mną’”. Ujrzał go nie tyle swoimi oczami ciała, ile wewnętrznym wzrokiem miłosierdzia… Ujrzał celnika, a ponieważ spojrzał na niego wzrokiem, który się lituje i wybiera, „rzekł do niego: ‘Pójdź za Mną’”, to znaczy, naśladuj mnie. Prosząc go o pójście za Nim, nie tyle zapraszał go do chodzenia za jego plecami, ale do życia jak On; ponieważ „Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował” (1J 2,6)…

Mateusz „wstał i poszedł za Nim”. Nic dziwnego, że celnik, na pierwsze wezwanie Pana, pełne autorytetu, porzucił swoje poszukiwania ziemskich zysków i pozostawiając dobra tego świata, wybrał tego, którego widział ubogim. A to dlatego, że Pan, który wzywał go zewnętrznie swoim słowem, dotykał najintymniejszych zakamarków jego duszy, rozlewając tam światło duchowej łaski. To światło dało do zrozumienia Mateuszowi, że Ten, który wzywał do porzucenia dóbr materialnych na ziemi, był w stanie dać mu niepsujący się skarb w niebie (por. Mt 6,20)…

„Gdy Jezus siedział w domu za stołem, przyszło wielu celników i grzeszników i siedzieli wraz z Jezusem i Jego uczniami”: nawrócenia jednego celnika otwarło drogę pokuty i przebaczenia dla wielu celników i grzeszników… Co za piękna przepowiednia! W momencie swojego nawrócenia ten, który miał się stać później apostołem i nauczycielem wśród pogan, pociąga za sobą całą grupę grzeszników na drogę zbawienia!

Źródło: Homilie o Ewangeliach, I, 21 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Ireneusz z Lyonu (ok. 130 – ok. 208), biskup, teolog, męczennik

Nie może istnieć większa lub mniejsza liczba Ewangelii. Skoro istnieją bowiem cztery zakątki naszego świata oraz cztery główne wiatry i skoro, z jednej strony Kościół rozciąga się na całą ziemię i ma za „filar i podporę” (1Tm 3,15) Ewangelią i Ducha życia, to naturalnie posiada też cztery kolumny, które tchną nieśmiertelność z każdej strony i przywracają ludziom życie. Słowo, twórca wszechświata, zasiada nad cherubinami i podtrzymuje wszystko (Ps 80,2; Hbr 1,3). Kiedy objawił się ludziom, dał nam Ewangelią o czterech kształtach, podtrzymywaną jednak przez jednego Ducha. Dawid, błagając o Jego przyjście, mówił: „Ty, który zasiadasz nad cherubami, zabłyśnij” (Ps 80,2). Cherubiny bowiem mają cztery twarze (Ez 1,6), a ich oblicza są obrazem działalności Syna Bożego.

Jest napisane: „Zwierzę pierwsze podobne do lwa” (Ap 4,7), co charakteryzuje moc, wyższość i królowanie Syna Bożego; „Zwierzę drugie podobne do wołu”, co objawia Jego rolę ofiarnika i kapłana, „Zwierzę trzecie mające twarz jak gdyby ludzką”, co jasno podkreśla Jego przyjście w ciele; „i Zwierzę czwarte podobne do orła w locie”, co wskazuje na dar Ducha wznoszącego się nad Kościołem. Ewangelie według Jana, Łukasza, Mateusza i Marka będą zatem w zgodzie z tymi czterema zwierzętami, nad którymi zasiada Jezus Chrystus.

Podobne cechy znajdują się także w samym Słowie Bożym: do patriarchów, którzy istnieli przed Mojżeszem, mówił wedle swego bóstwa i chwały; ludziom, którzy żyli pod Jego Prawem, wyznaczał funkcję kapłańską i służebną; następnie dla nas stał się człowiekiem i wreszcie posłał dar Ducha na całą ziemię, chroniąc nas w ten sposób w cieniu własnych skrzydeł (Ps 17,8)… Są zatem próżni, nieuczeni i zarozumiali ci, którzy odrzucają formę, w jakiej pojawia się Ewangelia i którzy wprowadzają większą lub mniejszą liczbę form Ewangelii niż ta, którą przedstawiliśmy.

Źródło: Przeciw herezjom, III, 11,8-9 (© Evangelizo.org)