Month: wrzesień 2021

Autor: Julianna z Norwich (1342 – po 1416), pustelnica angielska

W mojej głupocie dziwiłam się, że głęboka mądrość Boża nie przeszkodziła rodzącemu się grzechowi, bo gdyby tak się stało, zdawało mi się, to wszystko byłoby dobrze… Jezus mi odpowiedział: „Grzech był nieunikniony, ale wszystko dobrze się skończy, wszystko dobrze się skończy, każda rzecz, jaka by nie była, skończy się dobrze”.

W tym zwykłym słowie „grzech” Pan mi przedstawił w duchu to, co nie jest dobre: nikczemna pogarda i okrutne męki, które wycierpiał za nas, w swoim życiu i w chwili śmierci, wszystkie cierpienia i boleści, cielesne i duchowe, wszystkich swoich stworzeń… Kontemplowałam te cierpienia, które nigdy nie istniały lub zaistnieją i zrozumiałam, że Męka Chrystusa była największą, najboleśniejszą ze wszystkich i przewyższa wszystkie… Ale nie widziałam grzechu. Wiem bowiem, przez wiarę, że grzech nie ma natury, ani rodzaju bytu i nie można go poznać inaczej jak przez cierpienie, które powoduje. Zrozumiałam, że to cierpienie jest czasowe: oczyszcza nas ono, pozwala nam poznać samych siebie i błagać o miłosierdzie. Męka naszego Pana nas umacnia przeciw grzechowi i cierpieniu: taka jest Jego święta wola. W swojej czułej miłości do tych, którzy zostaną zbawieni, nasz dobry Pan pociesza ich szybko i życzliwie, jakby im mówił: „To prawda, że grzech jest przyczyną tych boleści, ale wszystko dobrze się skończy, każda rzecz, jaka by nie była, skończy się dobrze”. Te słowa powiedział mi bardzo łagodnie, bez najmniejszego wyrzutu […]

W tych słowach widziałam głęboką i cudowną tajemnicę, ukrytą w Bogu. Objawi ją nam i da poznać w pełni w niebie. Kiedy ją poznamy, to zobaczymy natychmiast w całej prawdzie, dlaczego pozwolił, aby grzech przyszedł na świat. Widząc to, rozradujemy się na wieki.

Źródło: Objawienia Bożej Miłości, rozdz. 27 (© Evangelizo.org)

Autor: Benedykt XVI, papież od 2005 do 2013

Trzeba stwierdzić, że jednym z najpoważniejszych skutków wspomnianej nieco wyżej sekularyzacji jest usuwanie wiary chrześcijańskiej na margines egzystencji, jakby była nieużyteczna w konkretnym życiu ludzi. Bankructwo takiego sposobu życia „jakby Boga nie było” jest dziś dla wszystkich widoczne. Dzisiaj trzeba odkryć na nowo, że Jezus Chrystus nie należy zwyczajnie do sfery prywatnych przekonań dotyczących abstrakcyjnej doktryny, ale jest rzeczywistą osobą, a Jego wejście w historię prowadzi do odnowienia życia wszystkich.

Dlatego Eucharystia, jako źródło i szczyt życia i misji Kościoła, winna zaowocować duchowością – życiem „według Ducha” (Rz 8, 4 n; por. Ga 5, 16. 25). Jest godne uwagi, że św. Paweł w Liście do Rzymian, w którym zaprasza do nowego duchowego kultu, przywołuje równocześnie konieczność przemiany własnego sposobu życia i myślenia: „Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i doskonałe” (12, 2). W ten sposób Apostoł Narodów podkreśla związek pomiędzy prawdziwym kultem duchowym a koniecznością nowego pojmowania istnienia i postępowania w życiu. Integralną częścią eucharystycznej formy życia jest odnowienie mentalności, „abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki” (Ef 4, 14).

Źródło: Posynodalna adhortacja apostolska „Sacramentum caritatis”, § 77 (© Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Św. Jan z Damaszku (Jan Damasceński) (ok. 675 – 749), mnich, teolog, doktor Kościoła

Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, [o Nim] pouczył” (J 1,18). Boskość jest niewyrażalna i niepojęta: „Nikt nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn” (Mt 11,27), i Duch Święty także wie, co pochodzi od Boga… Ale po tym pierwszym i błogosławionym poznaniu boskim, nikt nigdy nie znał Boga, jeśli nie ten, któremu Bóg sam się objawił…

Jednakże Bóg nie pozostawił nas w całkowitej niewiedzy, bo każdy posiada zasiane przez Niego poznanie, że Bóg jest. Samo stworzenie, przez swoją spójność i kierunek, głosi wspaniałość boskiej natury (por. Rz 1,20). Następnie Prawo i prorocy, Jego jedyny Syn, Pan, „Bóg nasz i Zbawiciel, Jezus Chrystus” (2P 1,1), objawiali poznanie Boga, według tego, co możemy poznać. To dlatego przyjmujemy to wszystko, co nam przekazało Prawo, prorocy, apostołowie i ewangeliści – znamy to, przykładamy się do tego z pobożnością i nie szukamy niczego ponad.

Bóg jest dobry, zaradza wszelkim potrzebom. Ponieważ wie wszystko i wyposaża we wszystko, co każdemu potrzeba, objawił nam wiedzę pożyteczną dla nas, a przemilczał to, czego nie potrafimy unieść. Bądźmy z tego zadowoleni i pozostańmy przy tym.

Źródło: O wierze prawosławnej, I, 1 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Klemens Rzymski, papież od 90 do ok. 100

Niech Twórca wszechświata zachowa wiernie na ziemi liczbę swych wybranych, przez umiłowanego Syna, Jezusa Chrystusa. Przez Niego nas wezwał z ciemności do światła, z ignorancji do poznania chwały Jego imienia. W Tobie pokładamy nadzieję Przyczyno wszystkiego stworzenia. Otwarłeś oczy naszych serc, ażeby Cię poznały, jedynego – Najwyższego na niebiosach, Świętego, który spoczywa wśród świętych. Ty uniżasz zarozumiałość władców, Ty krzyżujesz plany narodów, Ty wywyższasz pokornych i strącasz możnych, Ty wzbogacasz i zubażasz, Ty bierzesz i dajesz życie. Jedyny dobroczyńco duchów i Boże wszelkiego ciała, Ty badasz głębie, Ty strzeżesz dzieł ludzkich.

Pomocy w złej przygodzie, Zbawco upadłych na duchu Stworzycielu i Strażniku wszelkich duchów żyjących… Prosimy Ciebie, o Wszechmogący bądź nam pomocą i obrońcą. Uratuj uciśnionych, zmiłuj się nad maluczkimi, podnieś tych, którzy upadli. Objaw się tym, którzy są w potrzebie, uzdrów chorych, zgromadź odłączonych od Twojego ludu, nakarm zgłodniałych, uwolnij więźniów; podnieś słabych, pociesz zatroskanych. I niech wszystkie narody uznają ,że jesteś jedynym Bogiem, że Jezus Chrystus jest Twoim dzieckiem, że jesteśmy Twoim ludem i owcami Twojego domu.

Źródło: List do Koryntian ; modlitwa powszechna (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

Święty Jan pisze: „Głosimy wam życie wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione – oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i usłyszeli” (1 J 1,2-3). Bądźcie uważni: „Głosimy, cośmy ujrzeli i usłyszeli”. Oni widzieli samego Pana obecnego w ciele, usłyszeli z ust Jego słowa i nam je ogłosili. I zapewne my, bez wątpienia usłyszeliśmy, ale nie widzieliśmy. Czy jesteśmy mniej zadowoleni niż ci, którzy widzieli i słyszeli? Więc dlaczego tak jest, że św. Jan mówi: „My głosimy wam również, abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami”? Oni widzieli, a my nie, jednakże jesteśmy w jedności z nimi, bo mamy tę samą wiarę.

Uczniowi, który chciał dotknąć, żeby uwierzyć… Pan powiedział, dla naszej pociechy, że nie możemy dotknąć, ale można dosięgnąć Chrystusa przez wiarę: „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli” (J 20,29). To o nas mówi, to nas wyznacza. Niech spełni się zatem w nas to błogosławieństwo, które Pan obiecał! Trzymajmy się mocno tego, czego nie widzimy; ci, którzy widzieli, ogłosili nam, abyśmy byli w jedności z nimi i mieli „pełnię radości” (werset 4).

Źródło: Kazanie do pierwszego listu św. Jana, I, 3 (© Evangelizo.org)