Month: wrzesień 2021

Autor: Papież Franciszek

Dziś chciałbym krótko omówić inne określenie z tych, które zastosował Sobór Watykański II, definiując Kościół, a mianowicie «lud Boży»… Co to znaczy być «ludem Bożym»? Przede wszystkim znaczy, że Bóg nie należy w sposób wyłączny do żadnego ludu; to On bowiem nas wzywa, zwołuje nas, zachęca, byśmy przyłączyli się do Jego ludu, a to zaproszenie skierowane jest do wszystkich bez różnicy, ponieważ miłosierdzie Boga «pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni» (1 Tm 2, 4).

Jezus nie mówi apostołom i nam, byśmy stworzyli grupę ekskluzywną, elitarną. Jezus mówi: idźcie i nauczajcie wszystkie narody (por. Mt 28, 19). Św. Paweł stwierdza: w ludzie Bożym, w Kościele „nie ma już Żyda ani poganina (…) wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie” (Ga 3, 28). Chciałbym powiedzieć również tym, którzy czują się dalecy od Boga i Kościoła, tym, którzy są pełni obaw lub obojętni, tym, którzy myślą, że już nie mogą się zmienić: Pan wzywa również ciebie, byś przyłączył się do Jego ludu, a czyni to z wielkim szacunkiem i miłością! Zachęca nas, abyśmy stali się częścią tego ludu, ludu Bożego.

Jak można zostać członkiem tego ludu? Nie przez urodzenie w sensie fizycznym, ale przez nowe narodziny. W Ewangelii Jezus mówi Nikodemowi, że trzeba urodzić się z wysoka, z wody i z Ducha, by wejść do królestwa Bożego (por. J 3, 3-5). Zostajemy przez chrzest włączeni do tego ludu, przez wiarę w Chrystusa, dar Boga, który trzeba umacniać i dbać o jego rozwój przez całe nasze życie. Zadajmy sobie pytanie: w jaki sposób dbam o rozwój mojej wiary, którą otrzymałem w chrzcie? Co robię, by wzrastała ta wiara, którą otrzymałem i którą ma lud Boży?

Źródło: Audiencja generalna z 12/06/2013 (© copyright Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407), kapłan w Antiochii, potem biskup Konstantynopola, doktor Kościoła

„Abyście byli zgodni i by nie było wśród was rozłamów” (1Kor 1,10). Różne części Kościoła nie są całe, jeśli jedna cierpi i umiera. Gdyby wszystkie Kościoły byłyby dla siebie całym ciałem, istniałyby liczne zgromadzenia i spotkania; ale tworzą jedno ciało i rozłam niszczy jego jedność… Potępiwszy zło, używając gorzkiego słowa: „rozłam”, apostoł Paweł łagodzi, dorzucając: „byście byli jednego ducha i jednej myśli”. Nie chodzi tylko o zgodne słowa, ale także o jedność myśli i uczuć. A ponieważ może się zdarzyć, że jest się zjednoczonym w jednym punkcie, a różnym w innych, Paweł nalega: „Bądźcie doskonale zjednoczeni”…, doskonali w miłości.

Można być jednej myśli, ale działać różnie, posiadać jedną wiarę i nie być zjednoczonym taką samą miłością. To zdarzyło się w Koryncie, gdzie jedni przywiązywali się do takiego mistrza, a inni do jeszcze innego. Paweł nie zarzuca im różnic w wierze, ale gani ich sposób działania, ich ludzką rywalizację…: „Doniesiono mi bowiem o was, bracia moi…, że zdarzają się między wami spory. … Czyż Chrystus jest podzielony?” (1Kor 1,13)

Źródło: 3 Homilia do 1 Listu do Koryntian (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

Dawaj dobra tego świata i otrzymuj dobra wieczne. Dawaj ziemię i otrzymuj niebo. Ale komu dawać?… Słuchaj, co mówi ci Pismo, jak pożyczać samemu Bogu: „Pożycza [samemu] Panu – kto dla biednych życzliwy” (Prz 19,17). Bóg nie potrzebuje cię w ten sposób, ale na pewno inny człowiek tak. Co dajesz jednemu, inny otrzymuje. Gdyż biedny nie ma ci jak oddać. Chciałby, ale nie ma nic. Jedyną możliwością jest dobrowolna intencja modlitwy za ciebie. Kiedy jednak ubogi modli się za ciebie, to tak jakby mówił Bogu: “Panie, otrzymałem dar, bądź moim poręczycielem.” Dlatego, jeśli ubogi, z którym masz sprawę, nie ma jak ci zwrócić, masz pewną gwarancję, gdyż Bóg mówi ci: “Nie wahaj się dać, ja za to odpowiadam… To ja dałem, ja otrzymuję, mnie to ofiarowujesz.”

Czy wierzysz, że Bóg mówi ci: „Ja to otrzymuję, mnie to dajesz”? Tak, z pewnością jeśli Chrystus jest Bogiem, a co do tego nie ma wątpliwości. Ponieważ On powiedział: „Byłem głodny, a daliście mi jeść”. A gdy Go zapytali: „Kiedy widzieliśmy Cię głodnym?” pokazał, że naprawdę jest poręczycielem ubogi, że odpowiada za wszystkie swoje członki… Mówi: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,35n).

Źródło: Kazanie 3. Wprowadzenie do psalmu 36

Autor: Orygenes (ok. 185-253), kapłan i teolog

Spośród wszystkich wielkich i wspaniałych rzeczy, które można powiedzieć o Chrystusie, istnieje jedna, która przekracza absolutnie podziw, do jakiego jest zdolny umysł ludzki, kruchość naszego śmiertelnego rozumu nie wie, jak ją pojąć lub sobie wyobrazić. To znaczy, że cała wszechmoc boskiego majestatu, samo Słowo Ojca (J 1,1), własna Mądrość Boża (1Kor 1,24), w której wszystko zostało stworzone – rzeczy widzialne, jak i niewidzialne (J 1,3; Kol 1,16) – pozwoliła się zamknąć w granicach tego człowieka, który się objawił w Judei. Taki jest przedmiot naszej wiary. I jest jeszcze więcej: wierzymy, że Mądrość Boża weszła do łona kobiety, że narodziła się w krzyku i płaczu, wspólnym wszystkim niemowlętom. I dowiedzieliśmy się, że po tym Chrystus doznał trwogi przed śmiercią, że aż zawołał: „Smutna jest moja dusza aż do śmierci” (Mt 26,38) i wreszcie, że został zaciągnięty na śmierć haniebną spośród wszystkich kar ludzkich, nawet jeśli wiemy, że zmartwychwstał trzeciego dnia…

Prawdę mówiąc, głosić takie rzeczy ludzkim uszom, próbować je wyrazić słowami, przekracza możliwości języka ludzkiego… i prawdopodobnie też anielskiego.

Źródło: Traktat o zasadach II, 62 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Piotr Chryzolog (ok. 406-450), biskup Rawenny, doktor Kościoła

Posłuchajcie, o co prosi Pan: „Jeśli nie uznajecie we mnie boskości, to chociaż uznajecie ludzkość. Zobaczcie we mnie wasze ciała, członki, trzewia, kości i krew. Jeśli to, co należy do Boga, wzbudza w was obawę, to czy przynajmniej nie lubicie tego, co jest wasze? […] Być może ogrom Mojej Męki, której jesteście przyczyną, napawa was wstydem? Nie obawiajcie się. Ten krzyż nie był śmiertelny dla mnie, ale dla śmierci. Te gwoździe nie przeszywają mnie bólem, ale jeszcze większą miłością do was. Te rany nie powodują jęków, ale pozwalają wam wejść głębiej do Mojego serca. Rozciągnięcie mojego ciała otwiera wam moje ramiona jakby schronienie, ale nie zwiększa męki. Nie tracę mojej krwi, ale zachowuję na wasz okup (Mk 10,45).

Przyjdźcie zatem, powróćcie do Mnie i uznajcie waszego Ojca, widząc, że daje wam dobro za zło, miłość za obrazę i ogromne miłosierdzie za tak wielkie rany”.

Źródło: Kazanie 108; PL 52, 499 (© Evangelizo.org)