Month: wrzesień 2021

Autor: Św. Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein) (1891 – 1942), karmelitanka bosa, męczennica, współpatronka Europy

Łączność z Chrystusem jest naszym błogosławieństwem, a pogłębianie tej łączności daje nam tu na ziemi szczęście. Umiłowanie krzyża nie stoi w sprzeczności z radością bycia dzieckiem Bożym. Pomoc w niesieniu krzyża Chrystusowego daje wielką i czystą radość tym, którzy zostali powołani i są zdolni go nieść. Ci, którzy uczestniczą w budowaniu Królestwa Bożego, są prawdziwie dziećmi Bożymi. Umiłowanie drogi krzyżowej nie oznacza sprzeciwu wobec przemijającego Wielkiego Piątku i ukończenia dzieła Zbawienia. Tylko ci odkupieni, dzieci łaski, mogą naprawdę nieść krzyż Chrystusowy. Tylko poprzez łączność z Bogiem cierpienie ludzkie otrzymuje moc odkupienia.

Cierpieć i być szczęśliwym w cierpieniu, stać na ziemi, iść kamienistą i zakurzoną drogą, a jednocześnie zasiadać z Chrystusem po prawej stronie Ojca (por. Kol 3,1), śmiać się i płakać z dziećmi tego świata i nieustannie śpiewać z chórami niebieskimi chwałę Bogu – oto droga chrześcijanina, aż do po dni ostateczne.

Źródło: Mistyczna ekspiacja/ Wiedza Krzyża, 24.11.1934 (© Evangelizo.org)

Kosztuję…

Autor: Św. Rafał Arnáiz Barón (1911-1938), trapista hiszpański

Jak wyrazić to, co czuje moja dusza, kiedy z ust świętego prałata słyszy to, co już jest moją pasją, co mnie uszczęśliwia w moim wygnaniu – miłość krzyża!… Kto da mi język króla Dawida, bym wysłowić mógł cuda miłości ukrzyżowanej?…

Krzyż Chrystusa! Cóż więcej można powiedzieć? Nie umiem się modlić, nie wiem co jest dobre i nie mam pobożności, gdyż jest we mnie tyle z tego świata. Poznałem tylko jedno, to co wypełnia mą duszę radością, co sprawia, że widzę siebie tak ubogiego w cnoty i tak bogatego w nieszczęścia. Wiem tylko, że mam skarb, którego z nikim i na nic bym nie zamienił: mój krzyż, krzyż Jezusa – ten krzyż, który jest moim jedynym wytchnieniem. Jak to wyjaśnić? Ten, który nigdy tego nie zakosztował nie jest w stanie nawet się domyślić o co chodzi.

Jeśliby tylko wszyscy ludzie pokochali krzyż Chrystusowy! Jeśliby świat wiedział, co znaczy całkowite zatopienie się w jego objęciu – prawdziwym, bez zastrzeżeń, w szaleństwie miłości Chrystusowego krzyża!… Ile czasu marnuje się na rozmowy, pobożność i ćwiczenia, które są dobre i święte, które jednak nie są krzyżem Jezusa, nie są tym co najwyborniejsze…

Ubogi człowieku, który w niczym nie jesteś dobry, do niczego się nie nadajesz…, który przechodzisz przez życie, przestrzegając surowych zasad i zadowalając się ukrywaniem swoich trudów, pokochaj to szaleństwo, to co odrzucone i niepoznane jest przez świat, adoruj w ciszy ten krzyż, który jest twoim skarbem, bez którego nikt tego nie pojmie. Kontempluj przed nim wielkość Boga, cuda Maryi, biednego człowieka… Idź w życie zawsze w ciszy, kochając, adorując i jednocząc się z krzyżem. Czego można chcieć więcej? Zakosztuj krzyża, tak jak powiedział to tego ranka biskup. Zakosztuj krzyża!

Źródło: Pisma duchowe 03/04/38

Autor: Św. Ireneusz z Lyonu (ok. 130 – ok. 208), biskup, teolog, męczennik

Przepowiadanie Kościoła ma w sobie niewzruszoną trwałość pod wszystkimi względami. Jest ono wierne sobie i korzysta ze świadectwa proroków, apostołów i wszystkich uczniów. To świadectwo zawiera „początek, środek i koniec”, całość Bożego zamiaru, niezawodnie uporządkowanego dla zbawienia człowieka, i daje podwaliny naszej wierze. Odtąd zachowujemy troskliwie tę wiarę, którą otrzymaliśmy od Kościoła… Bo to Kościołowi został powierzony „dar Boży” (J 4, 10) – tak jak tchnienie życia powierzone zostało Adamowi (Rdz 2, 7) – ażeby wszyscy członkowie Kościoła mieli w nim udział i byli nim ożywieni. W Kościele została zdeponowana komunia z Chrystusem, to znaczy Duch Święty, zadatek daru nieskazitelności, potwierdzenie naszej wiary i drabina naszej wspinaczki do Boga. Święty Paweł pisze: „ustanowił Bóg w Kościele najprzód apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli,” i całą resztę, przez działanie Ducha (1 Kor 12, 28.11).

Bo tam, gdzie jest Kościół, jest również Duch Boży; a tam ,gdzie jest Duch Boży, tam jest Kościół i wszelka łaska. A Duch jest Prawdą (1 J 5, 6). Dlatego też ci, którzy się z niego wykluczają, nie otrzymują pokarmu z piersi ich Matki, który daje życie, i nie czerpią z czystego źródła, które wypływa z ciała Chrystusa (J 7, 37) ale „wykopują sobie cysterny, cysterny popękane”(Jr 2, 13)… Stawszy się obcymi wobec prawdy, jest tragicznym fakt, że trwają w błędzie, który ich zniewala i że nie mają umocnionej doktryny, skoro wolą rozprawiać, a nie być uczniami prawdy. Gdyż nie są ustanowieni na jedynej Skale, ale na piasku.

Źródło: Przeciw herezjom III, 24, 1-2

Autor: Talazjusz z Libii, igumen

Ukrywa hipokryzję pod przykrywką miłości ten, kto błogosławi ustami, ale gardzi w swoim sercu (por. Ps 62,5 LXX).

Kto nabył miłość, bez trudu znosi bolesne i przykre rzeczy ze strony nieprzyjaciół.

Tylko miłość jednoczy stworzenie z Bogiem i byty między sobą w zgodzie.

Posiada prawdziwą miłość ten, kto nie dopuszcza ani podejrzeń, ani złego słowa przeciw bliźniemu.

Uczczą Bóg i ludzie tego, kto nie działa na szkodę miłości.

Właściwością szczerej miłości jest nieobłudne słowo, które wypływa z czystego sumienia.

Ukrywa zazdrość pod osłoną życzliwości ten, kto przekazuje bratu zarzuty, pochodzące od innego…

Strzeż się nieumiarkowania i nienawiści, a nic nie stanie na przeszkodzie w czasie twojej modlitwy.

Podobnie jak nie można rozkoszować się zapachami w błocie, tak w duszy mściwej nie czuć zapachu miłości…

Ma w sobie jednaką miłość do wszystkich ten, kto nie zazdrości dobrym i lituje się nad złymi…

Nie ufaj myśli, która osądza bliźniego, bo posiadając zły skarb (por. Mt 6,21; 12,35), brata się ze złem.

Źródło: Centuria I, nr 3-9, 15-16, 78,84 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Efrem (ok. 306-373), diakon w Syrii, doktor Kościoła

Rozjaśnij, Panie, nocne ciemności naszego umysłu
dziennym światłem poznania Ciebie,
aby oświecony mógł Ci służyć
w odnowionej czystości…
Początek biegu słońca
wyznacza początek prac człowieka.
Przygotuj, Panie, w naszych sercach
mieszkanie owemu dniowi, który nie zna kresu.

Daj nam w nas samych zobaczyć
życie zmartwychwstania
i spraw, aby nic nie odwiodło naszych serc od Twoich radości.
Wyciśnij w nas, o Panie, poprzez gorliwe szukanie Ciebie,
znamię owego dnia, którego nie określa pojawienie się
ani bieg słońca.

Każdego dnia przyjmujemy Cię w sakramentach
i gościmy w ciele naszym.
Dozwól nam doznać w sobie samych
zmartwychwstania, którego oczekujemy.
Bądź dla naszych myśli, Panie,
Skrzydłami, które lekko unoszą nas w górę
I wiodą do prawdziwego przybytku.

Przechowujemy ten skarb w sobie
na mocy łaski chrztu…
Obyśmy poprzez duchowe piękno,
które nawet w naszej śmiertelnej naturze zaszczepia Twa nieśmiertelna wola,
pojąć mogli, do jak wielkiego zostaliśmy powołani piękna…

Zmartwychwstanie Twe, Jezu,
niechaj umocni w nas człowieka duchowego (por, Ef 3,16).
Rozważanie Twoich sakramentów niech stanie się zwierciadłem,
w którym możemy go zobaczyć (por. 1Kor 13,12)…

Daj nam, Panie, wytrwale podążać do naszej ojczyzny
i osiągnąć ją przez kontemplację,
jak Mojżesz na górze, przez Twe objawienie (Pwt 34,1).

Źródło: Kazanie 3, 2.4-5 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

„Jak możesz mówić swemu bratu: „Bracie, pozwól, że usunę drzazgę, która jest w twoim oku”, gdy sam belki w swoim oku nie widzisz? Obłudniku, wyrzuć najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka swego brata”, to znaczy: „Odpędź daleko od ciebie nienawiść, a następnie będziesz mógł poprawiać tego, kogo kochasz.” I słusznie mówi: „obłudniku”. Zarzucać wady przystoi jedynie ludziom sprawiedliwym i życzliwym. Czyniąc tak, źli odgrywają jakąś rolę; sprawiają wrażenie aktorów, którzy za maską chowają prawdziwe oblicze…

Kiedy musimy napomnieć lub poprawić kogoś zadajmy sobie skrupulatnie pytanie: „Czy nigdy nie popełniliśmy tego grzechu? Czy jesteśmy od niego wolni?” Nawet jeśli nigdy go nie popełniliśmy, to przypomnijmy sobie, że jesteśmy ludźmi i moglibyśmy go popełnić. Jeśli jednak popełniliśmy go w przeszłości, to wspomnijmy na własną kruchość, aby życzliwość, a nie nienawiść, dyktowała zarzut lub krytykę. Czy winny stanie się lepszy lub gorszy – bo rezultat jest niepewny – my przynajmniej będziemy pewni, że nasze spojrzenie pozostało czyste. Ale jeśli w naszym badaniu odkryjemy w nas tę samą winę, którą pragniemy wypomnieć, to zamiast ją wyrzucać, płaczmy razem z winnym; nie prośmy go o posłuszeństwo, ale o dzielenie naszego wysiłku.

Źródło: Wytłumaczenie Kazania na górze, 19 (© Evangelizo.org)