Autor: Św. Ambroży (ok. 340-397), biskup Mediolanu, doktor Kościoła

Posyłając swoich uczniów do swego żniwa, które tak dobrze było zasiane przez Słowo Ojca, ale które wymagało pracy, uprawy, traktowane z ostrożnością, tak aby ptaki nie wydziobały zasiewu, Jezus im mówi: „Oto Ja was posyłam jako owce między wilki”… Dobry Pasterz nie obawia się wilka w swoim stadzie; Jego uczniów zostali wysłani nie po to, by być ofiarami, ale żeby rozprzestrzeniać łaskę. Troskliwość Dobrego Pasterza sprawia, że wilki nie mogę nic zrobić przeciwko tym posłanym jagnięciom. On wysyła je, żeby spełniło się proroctwo Izajasza: „Wilk i baranek paść się będą razem” (Iz 65,25) […] Poza tym, czy posłani uczniowie nie mieli zakazu posiadania nawet kija w ręku?…

Co pokorny Pan przepisał, jego uczniowie wypełniają, praktykując pokorę. Bo wysyła ich siać wiarę, nie przez przymus, ale poprzez nauczanie; nie przez okazywanie ich władzy, ale wywyższając naukę o pokorze. A on uznał za dobre złączenie cierpliwości z pokorą, bo wedle świadectwa Piotra: „On, gdy Mu złorzeczono, nie złorzeczył, gdy cierpiał, nie groził” (1 P 2,23).

To znaczy: „Bądźcie moimi naśladowcami: porzućcie chęć zemsty, odpowiedzcie na akty arogancji, nie czyniąc zła, lecz cierpliwością, która wybacza. Nikt nie powinien czynić tego, co zarzuca bliźniemu; łagodność odpowiada w silniejszy sposób zuchwalstwu”.

Źródło: Komentarze do Ewangelii św. Łukasza, 7, 45.59 (© Evangelizo.org)