Day: 28.09.2021

Autor: Izaak Syryjczyk (VII wiek), mnich z okolic Mosul

Kiedy ktoś został uznany za godnego skosztowania miłości Boga, ma w zwyczaju zapominać o wszystkim z powodu tej słodyczy. Raz bowiem zakosztowawszy tej miłości, sprawy widzialne nie wydają mu się godne uwagi. Jego dusza zbliża się radośnie do pięknej miłości ludzi, bez żadnej różnicy. Nie przejmuje się ich słabościami, one go nie trwożą, podobnie jak błogosławieni apostołowie, którzy pośród zła, jakie musieli znosić od swoich katów, nie potrafili ich nienawidzić i niestrudzenie kochali ich. To objawiło się w faktach, kiedy na końcu, zginęli, aby ich odnaleźć pewnego dnia, w niebie.

Jednakże byli to ci sami, którzy niewiele wcześniej błagali Chrystusa, by zesłał ogień z nieba na Samarytan, którzy tylko odmówili ich gościny w miasteczku. Ale jak tylko otrzymali dar kosztowania miłości Boga, stali się doskonali, także w miłości do złych.

Źródło: Rozmowy duchowe, 2. Seria, nr 10,36 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Bonawentura (1227-1274), franciszkanin, doktor Kościoła

Chrystus jest drogą i bramą (J 14,6; 10,7), drabiną i motorem…, „rzeczą ukrytą od założenia świata” (Mt 13,35). Kto zdecydowanie i bezwarunkowo zwraca swe oczy ku Chrystusowi, patrząc na Niego, wiszącego na krzyżu, z wiarą, nadzieją i miłością, pobożnością, podziwem, radością, wdzięcznością, uwielbieniem i uniesieniem, ten świętuje Paschę razem z Nim (por. Mk 14,14), to znaczy, rusza w drogę, by przejść przez Morze Czerwone, dzięki lasce krzyża (por. Wj 14,16)… W czasie tego przejścia, jeśli chce być doskonały, to musi porzucić wszelkie rozważania rozumu. Każdy szczyt pragnienia powinien być skierowany i przemieniony w Boga. Oto tajemnica tajemnic, której „nikt nie zna oprócz tego, kto ją otrzymuje” (Ap 2,17), której nikt nie otrzymuje, prócz tego, który jej pragnie, a której pragnie tylko ten, kto jest rozpalony przez Ducha Świętego, którego Chrystus posłał na ziemię. To dlatego apostoł Paweł mówi, że ta tajemnicza mądrość jest objawiona przez Ducha Świętego (1Kor 2,10).

Jeśli zastanawiasz się, jak to się stanie, spytaj się łaski, a nie wiedzy…, ciemności, a nie jasności, nie tego, co lśni, ale ognia, który ogarnia cały byt i przenosi go do Boga ze wzniosłym namaszczeniem i zrywem pełnym żaru. Tym ogniem jest w rzeczywistości sam Bóg, którego „piec jest w Jeruzalem” (Iz 31,9). To Chrystus go rozpalił w palącym żarze swojej Męki… Ten, kto miłuje tę śmierć krzyża, może ujrzeć Boga, bo to słowo prawdy nie pozostawia wątpliwości: „Żaden człowiek nie może oglądać mojego oblicza i pozostać przy życiu” (Wj 33,20).

Umierajmy zatem, wejdźmy do ciemności, narzućmy milczenie naszym troskom, pożądaniom i wyobraźni. Razem z Jezusem ukrzyżowanym przejdźmy „z tego świata do Ojca” (J 13,1). A kiedy Ojciec się objawi, powiedzmy za Filipem: „To nam wystarczy” (J 14,8); słuchajmy z Pawłem: „Wystarczy ci mojej łaski” (2Kor 12,9); rozradujmy się, mówiąc z Dawidem: „Niszczeje moje ciało i serce, Bóg jest opoką mego serca i mym udziałem na wieki” (Ps 73,26).

Źródło: Wędrówka duszy do Boga, 7 (© Evangelizo.org)